Κώστας Σαμαράς
Μάρτυρας του θαύματος είναι ο Ιερέας του Ιερού Ναού του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός, ο οποίος και μπορεί να επιβεβαιώσει ότι ΟΛΑ όσα θα διαβάσετε συνέβησαν στα αλήθεια.Το θαύμα αυτό μας το διηγήθηκε η αδελφή μας Ελένη το φθινόπωρο του 2012, όταν την συναντήσαμε στην Ιερά Μονή Πετράκη, κοντά στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου εργαζόταν, για να της δώσουμε την τσάντα με τα τευχίδια των Χαιρετισμών και τις πλαστικοποιημένες εικονίτσες που με ιδιαίτερη προσοχή, εκεί που η Χάρη του Θεού την φώτιζε!
Η ίδια η Ελένη επισκεπτόταν συχνά την Μονή για να συμβουλευτεί κάποιον από τους Πατέρες που εξομολογούσαν για ήσσονος σημασίας πνευματικά θέματα που ανέκυπταν!
Είχε βέβαια τον Πνευματικό της, αλλά επειδή ήταν μακριά και δεν είχε την δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας, όταν ήθελε να εξαγορευτεί κάποιους λογισμούς της ή να πάρει ευλογία για κάτι, πάντα προσερχόταν στους Πατέρες της Μονής Πετράκη!
Εκεί την συναντήσαμε εκείνο το μεσημέρι και στον περίβολο της Μονής, στις ερωτήσεις αν κάτι θαυμαστό είχε υποπέσει στην αντίληψη της, που να αφορά τους Χαιρετισμούς, μας διηγήθηκε τα ακόλουθα.
“Θα πρέπει να ήταν Φλεβάρης ή Μάρτης του 2010 ή του 2011, όταν μας ανέβασαν στο θάλαμο έναν νεαρό άντρα. Είχε διαγνωστεί με καρκίνο στα νεφρά. Άκουσα να λένε ότι όταν είχε προσέλθει στα εξωτερικά Ιατρεία με έντονους πόνους και η ειδικευόμενη πήγε να του κάνει υπέρηχο, φώναξε έκπληκτη την Επιμελήτρια λέγοντας της ότι δεν μπορεί να δει τους νεφρούς! Και όντως όταν πήγε να κάνει τον υπέρηχο η Επιμελήτρια, διαπίστωσε ότι είχαν καλυφθεί – νομίζω και οι δύο – από καρκινικούς όγκους!
Τον έφεραν πάνω για να ξεκινήσει η θεραπεία του. Κάποιες φορές που έκανα την νοσηλεία αντάλλασσα κάποιες κουβέντες μαζί του. Δεν τολμούσα να του μιλήσω για τον Θεό ή την Παναγία μας. Τον έβλεπα …πως να σου πω… πολύ κοσμικό, δεν φαινόταν να είχε το παραμικρό ενδιαφέρον για αυτά.
Έμαθα ότι ήταν 29 ετών, βιολόγος και βλέποντας να έρχονται συχνά η κοπέλα του, και πολλοί φίλοι του να τον επισκεφτούν κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος για παρηγορητικό λόγο από μέρους μου.
Πέρναγαν οι ημέρες και παρότι είχαν ξεκινήσει να του χορηγούν σχήματα χημειοθεραπείας η κατάσταση του επιδεινωνόταν και μάλιστα ραγδαία. Ταχεία εξάπλωση των καρκινικών όγκων σχεδόν σε όλο του το σώμα! Δεν σου κρύβω ότι σοκαρίστηκα μια μέρα πηγαίνοντας να αλλάξω ορό και διέκρινα πια ψηλαφητούς αυτούς τους διάσπαρτους όγκους σχεδόν σε όλο του το σώμα! Ήταν λιγόλογος. Και η κοπελιά του που ερχόταν και οι φίλοι του δεν τους έβλεπα να μίλαγαν πολύ. Στο μπαλκόνι την πέρναγαν οι άλλοι και αυτός μόνος του αμίλητος και σκεφτικός.
Ένα μεσημέρι – ήταν σίγουρα Σαρακοστή και μάλιστα Τετάρτη – επειδή ήθελα όταν τελειώσω να πάω απόγευμα στην Προηγιασμένη, τον είδα ανάστατο. Είχε σχεδόν ξεσκεπαστεί, σαν να ήταν έτοιμος να πετάξει τους ορούς, και τον πλησιάσω. Ήταν πανικόβλητος. Δεν θα ξεχάσω την όψη στα μάτια του! Στην κυριολεξία τρομοκρατημένος!
Τι συνέβη τον ρώτησα, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω. Και τότε μου διηγήθηκε το ακόλουθο θαυμαστό.
“Πριν λίγο, και ενώ καθόμουν εδώ και σκεφτόμουν, ένοιωσα ξαφνικά μια ατονία. Σαν να μουδιάζουν τα μέλη μου. Πήγα να ανασηκωθώ και να γυρίσω. Στρέφοντας το κεφάλι μου προς τα αριστερά είδα εκεί εκεί αριστερά στην γωνία πάνω από το κρεββάτι μου να ξεπροβάλλει μέσα από φλόγες ένα προσωπείο, κάτι σαν μία μάσκα!
Είχε χρώμα μπακιρένιο. Σαν χαλκός που είχε μια σκουροπράσινη χροιά. Με μάτια κόκκινα. Ολοκόκκινα. Σαν φωτιά. Και με κακία με κοίταζε. Θέε μου… πόση κακία! Μία τρομακτική μορφή μέσα από τις φλόγες που έγλειφαν το φρικτό του πρόσωπο… Ξαφνικά ένοιωσα ότι ξεκίνησε να ρουφάει κάτι σαν αέρα. Και ένοιωσα σαν να ξεκόλλαγε η ψυχή μου από το σώμα μου. Σαν να πήγε να ρουφήξει την ψυχή μου! Δεν ξέρω πως… Γύρισα τα μάτια μου από την άλλη πλευρά… Στα δεξιά … Να μην βλέπω αυτή την φρίκη… Και τι είδα… Λιβάδια, πράσινα, καταπράσινα λιβάδια και λουλούδια, πολύχρωμα λουλούδια και μέσα νεαροί, λευκοντυμένοι, χαμογελαστοί, να μου γνέφουν, ένας πρόβαλλε πιο μπροστά από τους άλλους και μου έτεινε το χέρι του, λες και ήθελε να με κρατήσει να μην με πάρει αυτή η μορφή. Ξαφνικά όλα χάθηκαν… Ένοιωσα ότι ξαναγύρισα στο σώμα μου… Δεν ξέρω τι παραίσθηση ήταν αυτή…
Μπορεί να είναι από τα φάρμακα, από τα παυσίπονα αλλά στο ξαναλέω δεν κοιμόμουν, τα είδα όλα αυτά, ζωντανά, δεν ήταν όνειρο σου λέω, ήταν πραγματικότητα σου λέω!”
Ακούγοντας όλα αυτά ήθελα απλά να τον ηρεμήσω. Δεν ξέρω πως, έβγαλα από την τσέπη μου το κομποσκοίνι μου και μία εικονίτσα της Παναγίας μας και του τα έδωσα. Κάτσε ένα λεπτό του είπα. Πήγα μέσα στο γραφείο, άνοιξα την τσάντα μου, πήρα ένα βιβλιαράκι των Χαιρετισμών, από αυτά που μου έδωσες και του το πήγα. Κράτα του λέω το κομποσκοίνι. Βάλε την εικονίτσα δίπλα σου και διάβασε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας! Ότι κακό είναι θα φύγει, και τίποτα δεν θα μπορέσει να σε πειράξει.
Τον είδα να ηρεμεί κάπως και συνέχισα την υπηρεσία μου. Θα ξαναπεράσω σε λίγο να σε δω του είπα. Μην ανησυχείς για τίποτα. Διάβασε τους Χαιρετισμούς και όλα θα πάνε καλά! Τελείωσα. Έριξα μια ματιά. Τον είδα να διαβάζει. Κατέβηκα στο Ναό. Άναψα ένα κεράκι στην Παναγία μας να τον βοηθήσει.
Ανέβηκα πάνω. Είχε αποκοιμηθεί με τους Χαιρετισμούς στο στήθος του. Δεν του μίλησα. Την άλλη μέρα που πήγα να δω τι κάνει ήταν και οι φίλοι του εκεί. Με παρακάλεσε να πάω πιο ύστερα. Ήθελε να με ρωτήσει κάτι. Όταν είδα ότι έφυγαν ξαναπήγα. Μου έπιασε το χέρι και με ευχαρίστησε. Είχε περάσει στον καρπό του το κομποσκοίνι που του έδωσα και μου είπε
“Τελικά αυτό που είδα ήταν ο διάολος… έτσι δεν είναι;… και οι άλλοι άγγελοι….τελικά ξέρεις υπάρχει Θεός…. κάνα μήνα πριν μπω στο Νοσοκομείο, μέσα στην απελπισία μου για μια ζωή που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, δεν ξέρω πως… φώναξα… Θεέ μου, αν υπάρχεις φανερώσου μου να πιστέψω… Και λίγες μέρες μετά ένοιωσα αυτούς τους πόνους στη μέση και ήρθα, και χθες αυτό το όραμα, τελικά υπάρχει Θεός… Να σε ρωτήσω… ξέρεις κανά παπά να μιλήσω να του τα πω, να δω τι έχει να μου πει…”
Ναι ασφαλώς. Τον πατέρα Σιλουανό. Διακονεί εδώ στο Ναό τους Ευαγγελισμού. Θα τον ενημερώσω. Έτσι και έκανα. Ανέβηκε ο παππούλης. Μίλησαν. Και ξαναμίλησαν. Και εξομολογήθηκε. Όσες φορές πέρναγα τον έβλεπα με τους Χαιρετισμούς! Τους διάβαζε και τους ξαναδιάβαζε! Είχε λερωθεί το εξώφυλλο. Του πήγα άλλο καινούργιο.
Μου ζήτησε αν είχα και όλο τον Ακάθιστο. Μου είχες δώσει θυμάσαι και κάποια άλλα πολύχρωμα που είχαν όλη την Ακολουθία, πήγα και του το έφερα. Πρέπει να ήταν οι τρίτοι ή οι τέταρτοι Χαιρετισμοί.
Ήμουν στο Ναό, στην Ακολουθία. Ανοίγει η πόρτα. Και τι να δω… Μπαίνει μέσα με το τροχήλατο με τους ορούς. Κατάκοπος, σχεδόν εξουθενωμένος. Κατευθύνθηκε αργά αργά προς τα πίσω. Γύριζα διακριτικά να τον δω. Ε… σε όλη την Ακολουθία κάθησε όρθιος, ακούς όρθιος, με σκυμμένο το κεφαλάκι του, Χριστέ μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα.
Με πήραν τα δάκρυα βλέποντας τον εκεί, τρόμαζα στην ιδέα ότι αυτοί μπορεί να ήταν και οι τελευταίοι του Χαιρετισμοί… θαύμαζα την πίστη του, την ταπείνωση του, την μετάνοια του, τον κόπο του… καρκινοπαθής σε τελικό στάδιο… και εκεί όρθιος… με το κεφάλι σκυμμένο… τα μάτια χαμηλωμένα… να σταυροκοπιέται με κόπο σε κάθε Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.. Θεέ μου τι εικόνα…
Το τι έγινε μετά … όλα έγιναν γρήγορα… Τα σχήματα δεν απέδιδαν… η πρόγνωση δυσμενέστατη… ακούστηκε ότι του μίλησαν για κάποια σχήματα σε Αμερικάνικο Νοσοκομείο… αν ίσως πήγαινε εκεί… Δεν ξέρω…. νομίζω ότι κάποιοι ομογενείς που ήξερε ο πατέρας Σιλουανός του κάλυψαν τα έξοδα του αεροπορικού εισιτηρίου και θα τον φιλοξενούσαν στην Αμερική… Πριν φύγει με ευχαρίστησε, με φίλησε, ήθελε να μου επιστρέψει το κομποσκοίνι, όχι του είπα θα το κρατήσεις…του ζήτησα το τηλέφωνο του… να μαθαίνω νέα του…
Λίγες εβδομάδες θα είχαν περάσει… Το κινητό μου κτύπησε… Μετέβη όντως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον πήγαν στο Νοσοκομείο! Και ω των θαυμάτων Σου, Κύριε των Δυνάμεων! ΔΕΝ υπήρχε ίχνος καρκίνου! Οι γιατροί κοίταγαν έκπληκτοι τον ογκώδη φάκελο με τις εξετάσεις, τις μαγνητικές, τα σχήματα όλα… αλλά δεν έβρισκαν ούτε όγκους, ούτε καν αυξημένους καρκινικούς δείκτες! Ίασις … τελεία ίασις…
Τον εξέτασαν, ξανά και ξανά. Του έδωσαν εξιτήριο! Και επέστρεψε στην Ελλάδα… Και ξέρεις που πήγε κατευθείαν; Στο Άγιο Όρος… από εκεί μου τηλεφώνησε… και μιλήσαμε και άλλες φορές… όσο ήταν δόκιμος… και μέχρι να καρεί Μοναχός στο Περιβόλι της Παναγιάς μας!
Ο αμφισβητίας, ο 29χρονος βιολόγος, που σε μία στιγμή απελπισίας ζήτησε τον Θεό… ο Θεός του φανερώθηκε μέσα από τον καρκίνο, τον επισκέφθηκε που λένε οι Γέροντες μέσα από την ασθένεια του, του έδειξε την φρίκη της Κόλασης και την ομορφιά του Παραδείσου, του φανέρωσε τους Χαιρετισμούς της Μητέρας Του, τον οδήγησε σε μετάνοια, ε συντριβή, σε εξομολόγηση, και μετά αφού τον έβαλε να κάνει αυτό το υπερατλαντικό ταξίδι τον θεράπευσε και τον οδήγησε στο Περιβόλι της Μητέρας Του κάνοντας τον μοναχό!
Σταυροκοπηθήκαμε ακούγοντας την διήγηση της! Διακριτικά την ρωτήσαμε για το όνομα του! Να μιλήσουμε μαζί του, να πάρουμε την ευχή του, να του στείλουμε αν ήθελε τευχίδια Χαιρετισμών! Ευγενικά η Ελένη μας αρνήθηκε να το αποκαλύψει. Ήταν επιθυμία του νυν μοναχού να μην ακουστεί ποτέ το όνομα το! Να ζήσει στην αφάνεια, όπως όλοι οι Αγιορείτες Μοναχοί! Εν μετανοία! Το σεβαστήκαμε και δεν την επιμείναμε!
Δοξάσαμε τον Τριαδικό μας νοερά αναφωνώντας το ψαλμικό που ακούμε στο Μέγα Προκείμενο τω Δεσποτικών Εορτών και ακούσαμε και πριν πέντε μέρες μετά την Περιφορά των Αγίων Εικόνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας!
“Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών ! Συ ει ο Θεός ημών , ο ποιών θαυμάσια μεγάλα μόνος “
Καλό στάδιο, αδελφές και αδελφοί μας!
xairetismoi.blogspot.gr
