Κώστας Σαμαράς
Η μούτζα στον δρόμο θα είναι πλέον παράνομη. Θα απαγορεύεται, λέει, να φασκελώνεις. Αντί να απαγορεύσουν πέντε κινήσεις του αθάνατου Ελληνάρα οδηγού (μια για κάθε δάχτυλο) που κάνουν αναπόφευκτο να του τη ρίξεις…
Πέρασαν λίγες μέρες και ακόμα δεν έχεις συνέλθει.
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για τον νέο Κ.Ο.Κ. σε έχουν βάλει στην πρίζα.
Όχι τόσο για την κατάργηση της έκπτωσης του 50% εφόσον πλήρωνες την κλήση μέσα σε ένα 10ημέρο.
Εξάλλου στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν την πλήρωνες ούτε στο 10ήμερο (ούτε ποτέ άλλοτε).
Εκείνο που αποτελεί πραγματικά λόγο να σε ζώνουν τα φίδια είναι το ενδεχόμενο ποινικοποίησης της μούτζας! Η (ζωηρή πλέον) πιθανότητα να τιμωρείσαι με πρόστιμο σε περίπτωση φάσκελου.
Τώρα μιλάτε σοβαρά; Ένα πράγμα μας είχε μείνει ως καταφύγιο στην παράνοια των ελληνικών δρόμων, μια αντίδραση για να εκτονωθούμε στις εκατοντάδες παπαριές των Ελλήνων οδηγών και πάτε να μας την πάρετε κι αυτή;
Ντάξει, αν ισχύσει κάτι τέτοιο, καταστραφήκαμε. Θα μείνουμε (ακόμα περισσότερο) πανί με πανί.
Γιατί υπάρχουν καταστάσεις που συναντάς πίσω από το τιμόνι σ’ αυτή τη χώρα, οι οποίες απλώς δεν αντιμετωπίζονται με κάτι… λιγότερο από το πατροπαράδοτο και δαχτυλάτο τάλιρο.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Κορνάρισμα του πισινού μόλις άναψε το φανάρι
Εντάξει, είναι το προφανέστερο όλων. Η αναφορά του σε μια συζήτηση για εκνευριστικά πράγματα στον δρόμο είναι σαν να μιλάς για τις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου και να αναφέρεις τη Μόνικα Μπελούτσι. Όσο δεδομένο κι αν είναι όμως, τόσο εξοργιστικό θα παραμένει πάντα. Και τόσο θα αναρωτιέσαι (εφόσον κρατήσεις την ψυχραιμία σου) αν ο στόχος του ενοχλητικού είναι να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ χρονικής σύνδεσης του πράσινου με το «μπιπ».
Προσπέρασμα της ουράς από δεξιά και σφήνα για να μπει πρώτος
Έχεις κολλήσει σε πήξιμο αριστερής στροφής. Βγάζεις το κεφάλι από το παράθυρο και βλέπεις μπροστά σου τόσα αμάξια που θα ήταν αρκετά για να στηθούν τέσσερις εκθέσεις αυτοκινήτου. Εκεί λοιπόν που έχεις κάνει υπομονή και με τα χίλια ζόρια έχεις φτάσει κοντά στη λύτρωση του να στρίψεις, τον βλέπεις δίπλα σου:
Είναι ο μάγκας που θεωρεί τον εαυτό του εξυπνότερο από όλους τους άλλους και αφού τους προσπερνά, επιχειρεί «σφήνα» μπροστά. Πίσσα και πούπουλα στον τύπο που θα δώσει τόπο στην οργή και ψιθυρίζοντας «δεν γ…εται» θα τον αφήσει να χωθεί.
Μη αποδοχή συγγνώμης/μεταμέλειας
Έχεις κάνει μαλακία. Είτε επειδή αφαιρέθηκες, είτε επειδή κάτι δεν υπολόγισες καλά, έκανες ένα λάθος (που δεν έθεσε όμως κανέναν σε άμεσο κίνδυνο). Όχι μόνο το παραδέχεσαι λοιπόν, αλλά κάνεις και κίνηση με το χέρι προς τον άμεσα θιγόμενο. Με την γκριμάτσα των σουφρωμένων χειλιών προς τα μέσα που υποδηλώνει «συγγνώμη», απολογείσαι.
Εκείνος όμως δεν χαλαρώνει. Δεν σταματά να χειρονομεί (ή και να βρίζει). Δηλαδή ρε μεγάλε, σου είπαμε συγγνώμη, τι θέλεις να κάνουμε τώρα, να επανορθώσουμε με δημόσιο πεοθηλασμό στο επόμενο φανάρι;;;
Καπάρο σε θέση πάρκινγκ
Ψάχνεις πάρκινγκ απεγνωσμένα. Έχεις κάνει περισσότερους κύκλους και από τσιγάρο σε μερακλίδικο παρεάκι. Ενώ λοιπόν το μυαλό σου έχει γίνει γιαούρτι και έχεις αρχίσει να φρικάρεις συλλαμβάνεις με την άκρη του ματιού σου ένα κενό. Αμ δε…
Μόλις προχωρήσεις μερικά μέτρα διαπιστώνεις ότι υπάρχει κι εκεί κάτι παρκαρισμένο: Μια γλάστρα, μια πλαστική καρέκλα, μια παλέτα, γενικώς οτιδήποτε θα μπορούσε να έχει τοποθετήσει κάποιος με θράσος θεωρώντας ότι η θέση του ανήκει. Μπόνους εκνευρισμού η γριά που ενίοτε εμφανίζεται -αν αποφασίσεις παρόλα αυτά να παρκάρεις- και σε αποστομώνει με ακλόνητα επιχειρήματα τύπου «εδώ παρκάρει ο γιος μου».
Αναίτια αργή κίνηση του μπροστινού με αποτέλεσμα να χάσεις το φανάρι
Εντάξει, μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε να προχωράει αργά σε ένα δρόμο χωρίς να έχει άλλο αυτοκίνητο μπροστά του. Ίσως ψάχνει μια διεύθυνση, ίσως φοβάται ότι μπορεί να πεταχτεί κάποιος πεζός, ίσως έπαθε μια βλάβη, ρε παιδί μου. Κάνουμε υπομονή και δεν κορνάρουμε αστραπιαία σαν να κρίνεται η ζωή μας απ’ αυτό.
Αλλά μην δοκιμάζεις, ρε φίλε, τα νεύρα μας. Μην επιταχύνεις ξαφνικά όταν πλησιάζεις το φανάρι και το βλέπεις να γίνεται πορτοκαλί. Και απόφυγε τα «καντηλάκια» που τρως, όταν εσύ προλαβαίνεις τελικά να περάσεις και οι υπόλοιποι μένουμε κολλημένοι, καμαρώνοντας αναγκαστικά τον μαλάκα.
