Κώστας Σαμαράς
Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Δεν πονάει τόσο η απουσία σου τελικά. Νόμιζα πως θα δεν θα αντέξω, αλλά συνειδητοποιώ ότι η παρουσία σου ήταν αυτή που με πόναγε. Ναι, όπως ακριβώς σου τα λέω είναι. Μια παρουσία τοξική στη ζωή μου, που το φινάλε ήταν να χάσω εμένα.
Το μόνο που με θύμιζε ήταν η μορφή μου, όταν κοιταζόμουν στον καθρέπτη. Εξωτερικά ήμουν η ίδια. Εσωτερικά όμως είχα αλλάξει. Μου το έλεγαν αλλά δεν άκουγα, δεν το πίστευα. Θεωρούσα πως όλοι τους ήταν τρελοί, υπερβολικοί. Που πήγε το γέλιο σου, μου έλεγαν. Εσύ, ένα παιδί έξω καρδιά, πως κατάντησες έτσι;
Γελούσα μόνο όταν είμασταν μαζί, γιατί τις υπόλοιπες ώρες ή μέρες κατά ένα περίεργο τρόπο φρόντιζες το γέλιο μου να το μετατρέπεις σε λύπη. Άραγε αυτή είναι η αγάπη που μου έταξες; Αν ναι, τότε χαίρομαι αφάνταστα που σου την έδωσα πίσω, γιατί τέτοια αγάπη εγώ δεν τη θέλω. Δεν είναι έτσι η αγάπη που ονειρεύομαι, η αγάπη που θέλω. Το μόνο που θα ήθελα ήταν να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
Τον χρόνο που σπατάλησα τόσο άδικα. Το χρόνο που αφιέρωσα σε σένα και μόνο σε σένα. Αλλά αυτό βλέπεις δεν είναι εφικτό. Σε κρατάω πλέον σαν γερό μάθημα που πέρασα με άριστα.
Επέζησα.. Βλέπεις τώρα βρήκα τον εαυτό μου πάλι. Τώρα χαμογελάω πιο συχνά, χωρίς να σκέφτομαι τι θα βρεις πάλι να μου χαλάσεις το κέφι. Χαμογελάω και με αναγνωρίζουν οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτοί που ήξεραν και ξέρουν τι είμαι.
Τώρα όμως ξέρω κι εγώ. Τώρα ξέρω τι σημαίνει φθήνια στην ψυχή. Τώρα ξέρω, πως ότι ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός.
Τώρα ξέρω, ότι δεν πρέπει να δίνεις χίλια πράγματα σε ανθρώπους, που ξέρουν να μετρούν μέχρι το δέκα. Τώρα ξέρω, πως η μιζέρια δεν έχει χώρο στη ζωή μου, πόσο μάλλον οι μίζεροι άνθρωποι, που δεν θέλουν να χαρούν τη ζωή.
Τώρα ξέρω, πως τα μεγάλα λόγια κρύβουν μεγάλες απογοητεύσεις. Τώρα ξέρω, πως οι κενοί άνθρωποι δεν γεμίζουν με τίποτα.
Τώρα ξέρω, πως πρέπει να απορρίπτω συμπεριφορές που με θίγουν. Τώρα ξέρω, πως όσο πιο πολύ ταΐζεις έναν αχάριστο, τόσο πιο πολύ πεινάει.
Όσο για την αγάπη, έμαθα πως προϋποθέτει να έχεις καρδιά.
Τώρα ξέρω πως η αγάπη είναι για δυνατούς παίχτες και δίπλα μου θέλω άξιο συμπαίχτη. Τώρα ξέρω ότι πλάι μου θέλω να περπατούν άνθρωποι που δεν μου στερούν το χαμόγελο.
Τώρα ξέρω ότι όταν μου λένε σε αγαπώ, να το δέχομαι μόνο όταν συνοδεύεται από πράξεις. Και έμαθα πια στον κόσμο μου να επιτρέπω να μπαίνουν άνθρωποι με Α κι όχι ανθρωπάκια.
ΠΗΓΗ: newside.gr
