Το Πανεπιστήμιο Κρήτης αποχαιρετά ακόμα μία φοιτήτριά του

Λίγα 24ωρα μετά από την είδηση του πρόωρου θανάτου της φοιτήτριας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Λουλούδας Κουρτίδου, το Ίδρυμα θρηνεί για το χαμό ακόμα ενός μέλους της πανεπιστημιακής του κοινότητας.

Πρόκειται για τη φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, της Σχολής  Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο, Κυριακής Κωτσογιάννη.

Η πρυτανεία του Ιδρύματος αναφέρει πως με βαθιά θλίψη πληροφορήθηκε τον αδόκητο θάνατο  της  φοιτήτριας και εκφράζει στα μέλη της οικογένειά της, στους συγγενείς και στους φίλους της τα βαθύτατα συλλυπητήριά  της.

Συλλυπητήρια ανακοίνωση εξέδωσε και το  Παιδαγωγικό  Τμήμα  Δημοτικής  Εκπαίδευσης του Ιδρύματος.

Η 19χρονη Κυριακή ήταν από το Άργος και νοσηλευόταν με ανεύρυσμα στον εγκέφαλο από το Νοέμβριο.

Η κοπέλα είχε φοιτήσει στο 1ο Λύκειο Άργους με τη διευθύντρια του σχολείου Λένα Παπαθανασίου συντετριμμένη να αναφέρει:

«Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψεις τον ανείπωτο πόνο της απώλειας της Κυριακής Κωτσογιάννη, που υπήρξε μέλος της μαθητικής κοινότητας του 1ου Λυκείου Άργους.

Δύσκολες στιγμές για τους γονείς τον αδελφό της και όλη την οικογένεια της, τους δασκάλους και τους φίλους της.

 

Συντετριμμένοι συμπαραστεκόμαστε στη θλίψη της οικογένειας και εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια για την συγκλονιστική αυτή απώλεια».

Οι καθηγητές στο σχολείο της ανέφεραν τα εξής

“Αγαπημένη μας Κυριακή,
Είναι στιγμές που η σιωπή σε ακινητοποιεί. Η σκέψη μένει
ασάλευτη. Το μυαλό δεν λειτουργεί. Είναι το δυσκολότερο πράγμα
που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, την απώλεια ενός παιδιού.

Τα λόγια περιττεύουν, αδυνατούν να απαντήσουν στο ερώτημα: Γιατί;
Γιατί; Γιατί σε αυτή τη νεαρή ηλικία να φεύγεις από κοντά μας; Ποιες
είναι αυτές οι δυνάμεις που μας κάνουν να νοιώθουμε ξαφνικά τόσο
μικροί, τόσο ανήμποροι, τόσο λίγοι;

Από την πρώτη μέρα της σχολικής σου ζωής θυμόμαστε το χαμόγελο που χάριζες απλόχερα και την ευγένειά σου.
Προσηλωμένη στα μαθήματά σου, εργατική, κατάφερνες κάθε φορά με αγάπη να προσεγγίζεις τους συμμαθητές σου, να στέκεσαι δίπλα στους φίλους σου και να συνεργάζεσαι με τους καθηγητές σου.

Στην τρίτη λυκείου όταν πια τα πράγματα έγιναν απαιτητικά, λόγω των εξετάσεων, μέσα από το καθημερινό μάθημα ξεχώριζε η αγωνιστικότητά σου και διαφαινόταν η επιτυχία που θα κατάφερνες. Ακούραστη, μεθοδική, μαχητική, καρτερική έφτασες στον στόχο σου.

Όμως η Μοίρα. που είχε άλλα σχέδια, τα άλλαξε όλα. Σε ήθελε ανάμεσα στους αγγέλους, σαν άγγελος που ήσουν κι εσύ.
Αφήνεις πίσω τους γονείς, τον αδελφό σου, τους συγγενείς που μέσα από την τραγικότητα που βιώνουν, πρέπει να πολεμήσουν με τις ενάντιες δυνάμεις, να αντέξουν την απουσία και τον πόνο. Πρέπει να βρουν τη δύναμη να πορευτούν όσο και αν ο άνθρωπος είναι αδύναμος μπροστά στο θάνατο, αφού τίποτα δεν μπορεί να τον βοηθήσει αποτελεσματικά να τον υπερβεί.

Κυριακή, θα μας λείψεις. Θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμούμε. Σε κρατούμε στη μνήμη μας σαν ένα φωτεινό αστέρι που έφυγε για να ταξιδέψει πολύ ψηλά στον ουρανό.
Καλό σου ταξίδι…»