Κώστας Σαμαράς
Είχα να κάνω χρόνια πάρτι γενεθλίων. Φέτος, που έκλεινα τα 18 σκέφτηκα ότι είναι μια καλή ευκαιρία να αναβιώσω τις αναμνήσεις που έχω από τα υπέροχα πάρτι που μας έκανε η μαμά μου σπίτι.
Από τους 15 που μου είχαν πει “ναι” τελικά ήρθαν μόνο 2, η κολλητή μου και η συγκάτοικός της. Καταλαβαίνετε το δράμα μου; Έκανα τόσες ετοιμασίες και είχα τόσο μεγάλη χαρά και όλοι αυτοί, που τους νόμιζα φίλους μου, δεν μπήκαν καν στον κόπο να με ενημερώσουν. Μόνο δύο πήραν κατόπιν εορτής να μου ζητήσουν συγνώμη που δεν κατάφεραν να έρθουν.
Είμαστε ενήλικες και όχι παιδάκια για να φερόμαστε έτσι. Είναι μεγάλη ξεφτίλα να κοροϊδεύεις τον άλλο έτσι μες στα μούτρα. Ξέρω ότι έχουν κι εκείνοι τα δικά τους, το τρέξιμό τους, τις υποχρεώσεις τους, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μη με ενημερώσουν καν και να με κάνουν να νομίζω ότι θα έρθουν.
Έχω την ατυχία μερικούς από αυτούς να τους έχω συναδέλφους. Τη Δευτέρα στη δουλειά, που ειδωθήκαμε δεν σκέφτηκαν καν να δικαιολογηθούν. Ούτε μια εξήγηση, ούτε μια συγνώμη. Το μεσημέρι που κατέβηκα στο εστιατόριο της εταιρίας, δύο κοπέλες που είχα καλέσει και δεν ήρθαν μου είπαν πως δεν το έκαναν επειδή λέει ζω μόνο με τη μητέρα μου και θεώρησαν ότι το πάρτι θα ήταν φτωχό και δεν θα πέρναγαν καλά. Τρελάθηκα από τα νεύρα μου. Πότε τους έδειξα ότι έχω ανάγκη από λεφτά ή ότι δεν είμαι ικανή να καλύψω ένα πάρτι; Και τί σχέση έχει που μεγάλωσα μόνο με τη μαμά μου; Ζητιάνοι είμαστε;
Παλεύω εδώ και 6 χρόνια με την κατάθλιψη και το άγχος. Πάνω που νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει, συνειδητοποίησα ότι είμαι μόνη. Όσοι νόμιζα ότι ήταν φίλοι μου, με πρόδωσαν. Με «έγραψαν» κανονικά. Θέλω να κλειστώ σπίτι μου και να μην ξαναβγώ. Τόσο πολύ στεναχωρήθηκα. Δεν με ενοχλεί τόσο το ότι δεν ήρθαν, αλλά το ότι δεν με ειδοποίησαν καν. Πίστευα ότι είχα φίλους.
Κική
