Κώστας Σαμαράς
Με λένε Άννα έχασα τον άντρα μου πρίν 5 χρόνια και έχω δύο παιδιά 8 και 10 ετών.
Ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, απολύθηκα από μεγάλο εκδοτικό οργανισμό λόγω πτώχευσης και από τότε τα βγάζουμε πολύ δύσκολα πέρα. Στην αρχή είχαμε το ταμείο ανεργίας (αποζημίωση φυσικά δεν πήραμε) αλλά και αυτά μετά από λίγο τέλειωσαν. Δουλειά πουθενά, όπου και αν πήγα και άκουγαν για παιδιά, έβρισκαν μια δικαιολογία ή μου έλεγαν «θα σας καλέσουμε» και δεν με καλούσαν ποτέ. Μια φορά θυμάμαι πήρα τηλέφωνο και πήγα σε μια εταιρία τηλεπωλήσεων στο κέντρο της Αθήνας και ο «υπεύθυνος» μόνο που δεν με έγδυσε για να καταδεχτώ να δουλεύω τσάμπα για 2 μήνες και αν τους κάνω, να με προσλάβουν με 500 ευρώ μικτά 12ωρο. Έχω δύο πτυχία και μεταπτυχιακό και καθαρίζω σκάλες. Δεν το λέω υποτιμητικά καμία δουλειά δεν είναι ντροπή και πάλι λέω Δόξα Τω Θεό. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί σπούδασα και πώς κατέληξα να ζω από τα χρήματα των παιδιών μου. Ντρέπομαι αφόρητα και μόνο που το λέω.
Τα Χριστούγεννα είπαν τα κάλαντα το ίδιο και τη Πρωτοχρονιά. Μάζεψαν από συγγενείς και από τη γειτονιά 150 ευρώ και κατάφερα να μαγειρέψω για τις γιορτές και για όλο το μήνα. Ο μεγάλος πηγαίνει και παίρνει ψωμί σε μια γειτόνισσα που είναι ηλικιωμένη και του δίνει και εκείνου να παίρνει αλλά τα φέρνει στο σπίτι. Όταν κάποιος θείος ή θεία δίνει χρήματα στα παιδιά πάμε σούπερ μάρκετ. Νιώθω άσχημα που τους στερώ τη παιδικότητά τους, που αντί με τα χρήματά τους, τα δικά τους χρήματα, να παίρνουν παιχνίδια και να ευχαριστιούνται, τα παίρνουν απορρυπαντικά και χαρτικά. Νιώθω ότι απέτυχα σαν μάνα και σαν άνθρωπος. Ότι εκμεταλλεύομαι τα παιδιά μου, έτσι νιώθω. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να τα δώσω σε κάποια οικογένεια να τα μεγαλώσει γιατί φοβάμαι πως όταν μεγαλώσουν θα λένε ότι η μητέρα τους δεν ήταν άξια να τα ζήσει. Ότι θα πέσω στην υπόληψή τους, αν δεν έχω ήδη πέσει. Τα βράδια τα βάζω για ύπνο και προσπαθώ να διαβάσω τα μάτια τους, να καταλάβω τι πιστεύουν για μένα και αν με αγαπούν. Μου λένε πως με αγαπούν. Αλλά ως πότε; Όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα για το μέλλον τους, όταν θα έχουν μηδέν οικονομίες για τις σπουδές τους, θα με αγαπούν ακόμα; Ή θα γυρίσουν δικαιολογημένα να μου πουν «Τι μάνα είσαι εσύ που δεν μας εξασφάλισες όλα αυτά τα χρόνια;».
Μου λένε πως όλες οι οικογένειες έτσι ζουν. Πως οι περισσότεροι, ψωνίζουν τρόφιμα και καλύπτουν τις ανάγκες του σπιτιού, με τα δωράκια που δίνουν στα παιδιά οι φίλοι και οι συγγενείς. Να μην νιώθω λέει ενοχές. Πώς να μην νιώθω; Εμένα όταν μου έδιναν χρήματα μικρή αγόραζα παγωτά και κούκλες, δεν αγόραζα χαρτιά υγείας. Πώς να μην νιώθω; Έφαγα 50.000 ευρώ και 10 χρόνια στα θρανία και στις βιβλιοθήκες για να καθαρίζω σκάλες και πάλι περιμένω μήπως δώσει κάποιος έστω και 5 ευρώ στα παιδιά, να τους πάρω κουλούρι για το σχολείο.
Θυμάμαι πρίν πεθάνει ο άντρας μου, τα παιδιά μου είχαν τα πάντα. Φαγητό, βιβλία, παιχνίδια, αγάπη, αποδοχή. Τώρα η ζωή μας άλλαξε. Οι φίλοι τους απομακρύνθηκαν γιατί τα παιδιά μου δεν μπορούν πια να τους ακολουθήσουν στον τρόπο ζωής, και πώς να τους το εξηγήσεις; Πώς να τους εξηγήσεις ότι δεν μπορείς να τα πας στο παιδικό πάρτι γιατί δεν έχεις χρήματα να πάρεις δώρο στο παιδί που γιορτάζει; Πώς να τους εξηγήσεις πως τους έκοψες το κολυμβητήριο και το καράτε που πήγαιναν με τους φίλους τους, γιατί με το ζόρι πληρώνεις τα Αγγλικά και χρωστάς ήδη 3 μήνες; Πώς να τα πείσεις ότι όλο αυτό δεν οφείλεται στον θάνατο του μπαμπά τους που έκανε τη μαμά ανίκανη να τα μεγαλώσει με τις ανέσεις που είχαν πρίν, όταν δεν έχεις πείσει τον εαυτό σου;
Δεν θέλω τα παιδιά μου να κάνουν δικές τους οικογένειες και ακόμη να ταίζουν εμένα. Δεν θέλω να τους γίνομαι άλλο βάρος, δεν θέλω να είμαι ο εισπράκτοράς τους. Θέλω να είμαι μόνο η μαμά τους. Πώς κατέληξα να γίνω, παιδί των παιδιών μου;
Άννα – singleparent.gr
