Κώστας Σαμαράς
Είμαι χωρισμένη με δύο παιδιά 10 ο μικρός μου και 12 ετών η μεγάλη. Μένουμε στην επαρχία και οι δουλειές είναι δύσκολες.
Παρόλα αυτά, κάνω 3 δουλειές μια το πρωι καθαρίζω δυο πολυκατοικίες στο κέντρο της πόλης, μετά το μεσημέρι πάω σε ταβέρνα και πλένω πιάτα και το βράδυ καθαρίζω τις τουαλέτες ενός μπαρ. Κάνω ό,τι μπορώ για να μεγαλώσω και να σπουδάσω τα παιδιά μου. Κραγιόν δεν ξέρω τί θα πει. Δυστυχώς ο πατέρας τους, δεν είναι αυτής της λογικής. Όλα για την παρτη του.
Χωρίσαμε πριν 3 χρόνια. Και παντρεμένοι που ήμασταν πάλι εγώ τον τάιζα αλλά από τότε που χωρίσαμε εξαφανίστηκε τελείως και από τη ζωή των παιδιών. Εκείνα τον παρακαλούσαν μέχρι και ένα χρόνο μετά το διαζύγιο να τα πάρει έστω μια βόλτα αλλά τίποτα. Απογοητεύτηκαν κι αυτά και σταμάτησαν να τον καλούν. Φυσικά παντού λέει ότι εγώ τον εμποδίζω να βλέπει τα παιδιά. Εγώ που παρακαλάω να τα πάρει για να ξεκουραστώ έστω λίγο και να χαρούν και αυτά.
Εννοείται δεν δίνει φράγκο για τα παιδιά γιατί μονίμως κλαίγεται ότι δεν έχει. Το παίζει φτωχολογιά σε όλη την πόλη και δεν ξέρει τί βγάζει. Μου είναι αδιάφορα όλα αυτά, έχω κουραστεί να θυμώνω μαζί του. Όμως αυτό το συμβάν ήταν μαχαιριά στην καρδιά.
Μου είπε πως έφαγαν το πρωι τα φαγητά που τους άφησα αλλά συνέχισαν να πεινάνε και είπαν να κατέβουν μια βόλτα στο κέντρο να το ξεχάσουν και να βρουν κανέναν φίλο τους να παίξουν. Όπως περπατούσαν κοίταξαν τυχαία στο τζάμι ενός μαγαζιού και είδαν μέσα τον πατέρα τους να τρώει Σαρακοστιανά με τη γκόμενα και με ένα ακόμα φιλικό ζευγάρι και να γελάει. “Εμάς ρε μαμά μια φορά δεν μπορεί να μας πάρει μια βόλτα να φάμε;” με ρώτησε όλο παράπονο. Τί να της πεις….
Σέβομαι τον αγώνα τον αποξενωμένων πατεράδων. Το’ χω παράπονο όμως να τους βλέπω να κράζουν διαρκώς τις κακές αποξενώτριες μάνες και για τους αδιάφορους πατεράδες που ουσιαστικά τους ντροπιάζουν ως είδος, κουβέντα.
Με νοιάζει που δεν τον νοιάζει ότι δεν έχουν τα παιδιά του.
Με νοιάζει που γλεντάει ενώ ξέρει πως τα παιδιά του είναι νηστικά.
Με νοιάζει και νιώθω ενοχές που παντρεύτηκα ένα τίποτα.
Σοφία
