Κώστας Σαμαράς
Είμαι κι εγώ μια χωρισμένη μητέρα όπως πολλές άλλες σε όλο τον κόσμο. Χώρισα πριν αρκετά χρόνια μένοντας μόνη με 4 παιδιά. Ο πατέρας τους δεν υπήρχε δίπλα τους, όπως δεν υπήρχε και το διάστημα που ήμασταν παντρεμένοι.
Πάλεψα με νύχια και με δόντια να τα μεγαλώσω και επειδή ήμουν πολύ χάλια οικονομικά εκείνο το διάστημα ζήτησα διατροφή, που ποτέ δεν πήρα. Απεναντίας ο πατέρας τους μετέφερε σε συγγενικά του άτομα τα περιουσιακά του αποκτήματα δηλώνοντας άνεργος για να μην στηρίξει τα παιδιά του. Το δέχτηκα σταματώντας να ζητάω διατροφή, μια και θεωρώ ότι αν ένας άνθρωπος δεν νιώθει γονιός και ότι έχει ευθύνες απέναντι στα παιδιά του, δεν θα τον κάνω εγώ γονιό με το ζόρι.
Πήρα δύναμη από τα παιδιά μου, που δεν άντεχα να μην έχουν ένα ρούχο να βάλουν ή να μην έχω να τους δώσω χρήματα και κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου χωρίς να μας δώσει ποτέ ούτε ένα ευρώ. Τότε ο πατέρας τους μας ξεκίνησε πόλεμο. Δεν έφτανε το οτι δεν μας βοηθούσε πριν, τώρα είχαμε και ένα απίστευτο πόλεμο τόσο εγώ όσο και τα παιδιά.
Μετά από πολύ κόπο και απίστευτη ταλαιπωρία και δικαστήρια καταφέραμε να μας αφήσει ήσυχους. Επιτέλους η ζωή μας χαμογελούσε! Αρχίσαμε να είμαστε καλά, ευτυχισμένοι και δεμένοι! Όμως η χαρά μου δεν κράτησε πολύ..
Πάντρεψα το πρώτο μου παιδί με χίλιους κόπους και προσπαθώντας να μην του λείψει τίποτα από το γάμο του. Λίγο όμως η κρίση, λίγο τα έξοδα του γάμου, τα οικονομικά μου πάτωσαν. Και τότε ήρθε το μεγάλο χαστούκι. Τα παιδιά μου με παράτησαν και πήγαν στον πατέρα τους, που φυσικά εφόσον δεν μεγάλωνε παιδιά και δεν είχε έξοδα είχε χρήματα, μια και εγώ δεν μπορούσα πια να τους προσφέρω όσα τους πρόσφερα!! Μετά από τόσες θυσίες χρόνων, θεώρησαν ότι δεν ήμουν άξια να είμαι μάνα τους μια και δεν είχα πια να τους δίνω, αλλά ήταν άξιος εκείνος που για πάνω από 10 χρόνια όχι μόνο δεν τα στήριζε αλλά τους έκανε καθημερινό πόλεμο…
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.. προσπάθησα να πιαστώ από κάπου αλλά δεν τα κατάφερα.. Πάντα πιανόμουν από τα παιδιά μου για να κάνω πράγματα.. Ξεκίνησα τις επισκέψεις στον ψυχολόγο και μετά από 2-3 χρόνια νιώθω πια καλά. Μου λείπουν τα παιδιά μου, μια και πάντα ήταν όλη μου η ζωή, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα.. Επιλογή τους ήταν να γυρίσουν στον πατέρα τους και τη σέβομαι.. Ελπίζω να μην το μετανιώσουν ποτέ, αλλά η ζωή με έχει διδάξει οτι Γονιός γεννιέσαι, δε γίνεσαι στα 50 κάτι σου ξαφνικά…
Θα ήθελα αν μπορούσα να τους κάνω μόνο μια ερώτηση.. Αν σε μερικά χρόνια, χωρίσουν και έχουν παιδιά, και φτύσουν αίμα για να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους και να τα μεγαλώσουν, πως θα τους φανεί αν εκείνα τους φερθούν όπως φέρθηκαν εκείνοι σε μένα; Αν δεν αναγνωρίζουν για γονιό αυτόν που ήταν δίπλα τους σε αρρώστιες, ατυχήματα κ.λ.π. που τους πρόσφερε όσα μπορούσε και ακόμα περισσότερα, αλλά αναγνωρίζουν σαν γονιό αυτόν που ποτέ δεν τους στάθηκε αλλά αυτή τη στιγμή τους τάζει φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Πώς θα φανεί στην κόρη μου αν το παιδί της δεν την αναγνωρίζει σαν μάνα αλλά αναγνωρίζει τη θεία του σαν μάνα; Πως θα της φανεί αν στις χαρές του παιδιού της πάρει κάποιος άλλος τη θέση της, ενώ εκείνη έφτυσε αίμα να το μεγαλώσει;
Λυπάμαι πολύ που φτάσαμε στο σημείο αυτό με τα παιδιά μου και εύχομαι η ζωή να τους τα φέρει δεξιά όλα.. Όσο για το ότι έγινα γιαγιά αποκτώντας εγγόνια που δεν γνωρίζω, εύχομαι ο Θεός να δώσει τη δυνατότητα στα παιδιά μου να μην τους στερήσουν τα παιδιά τους τα δικά τους εγγόνια…
Μια πονεμένη μητέρα…
Πηγή: singleparent.gr
