Κώστας Σαμαράς
Ο γιος μου όλο αυτό το διάστημα με την τηλεκπαίδευση πραγματικά υπέφερε. Μισεί οτιδήποτε αφορά το σχολείο. Είναι ένα παιδί ζωηρό, δραστήριο που του αρέσει να πηγαίνει γυμναστήριο και να δουλεύει σκληρά. Εργάζεται ως βοηθός υδραυλικού εδώ και μερικά χρόνια στο πλευρό ενός καλού οικογενειακού μας φίλου και έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που προλαβαίνει και δυο και τρεις πελάτες μέσα στη μέρα και έχει αρχίσει σιγά-σιγά να διαμορφώνει τη δική του πελατεία. Όλα αυτά κατ’ επιλογή του.
Φέτος που είναι στη Γ’ λυκείου, είναι να δώσει Πανελλήνιες αλλά δεν θέλει. Ούτε οι σπουδές ούτε τα πανεπιστήμια τον συγκινούν. Δεν με πειράζει καθόλου. Ίσα-ίσα που είμαι ενθουσιασμένη και περήφανη για εκείνον.
Εγώ θα είμαι στο πλευρό του ό, τι και αν θελήσει να κάνει. Και εγώ και ο πατέρας του πήγαμε στο πανεπιστήμιο και όταν παντρευτήκαμε και γίναμε γονείς άρχισαν τα όνειρα τι θέλουμε να γίνουν τα παιδιά μας μεγαλώνοντας.
Όταν αποκτάς παιδιά γρήγορα μαθαίνεις ότι τα όνειρα που έκανες για εκείνα δεν γίνονται πάντα πραγματικότητα και ότι δεν ακολουθούν πάντα το δρόμο που εσύ θέλεις. Όταν μπουν στην εφηβεία ίσως χρειαστεί να αφήσεις στην άκρη τις προσδοκίες σου εκτός αν θες να το τραβήξεις στα άκρα και η επιμονή σου να επιλέξει κάτι άλλο σας μετατρέψει σε εχθρούς.
Θα μπορούσα να πιέσω τον γιο μου να μπει στο πανεπιστήμιο και να αναλάβει τον έλεγχο του μέλλοντός του παρόλο που σύντομα θα είναι ενήλικας και έχει ήδη αποφασίσει τι θέλει να κάνει με τη ζωή του ή θα μπορούσα να κάνω το σωστό και για τους δυο μας – να υποστηρίξω την απόφασή του και να επικεντρωθώ στα πλεονεκτήματα που υπάρχουν όταν ένα παιδί δεν πάει στο πανεπιστήμιο (η απουσία φοίτησης σε ένα πανεπιστήμιο έχει και τα προνόμιά της όσο περίεργο και να σας φαίνεται). Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν θα αφήσει μαθήματα χρωστούμενα ή και γενικά αν θα τα καταφέρει, αν περάσει σε άλλη πόλη και δεν έχουμε τα χρήματα να τον σπουδάσουμε και τα λοιπά. Φυσικά αν αποφάσιζε να πάει στο πανεπιστήμιο εγώ θα τον στήριζα. Δεν θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς, αλλά από τη στιγμή που δεν θέλει, θα είμαι και πάλι δίπλα του να τον καθοδηγήσω όσο καλύτερα μπορώ.
Την έχει κάνει την έρευνά του, δεν πάει στα τυφλά. Ξέρει καλά τι θέλει να γίνει όταν αποφοιτήσει. Θέλει να γίνει υδραυλικός. Έχει ήδη ένα σχέδιο στο μυαλό του, το οποίο μπορεί να μην περιλαμβάνει πανεπιστημιακές σπουδές, περιλαμβάνει όμως σίγουρα κέρδη και μία λαμπρή καριέρα στον κλάδο που επέλεξε για το βασικό λόγο ότι αγαπάει αυτό που κάνει. Δεν με νοιάζει που θα γίνει υδραυλικός. Ίσα-ίσα χαίρομαι γιατί όταν αγαπάς αυτό που κάνεις όσο απλό κι αν είναι, τότε θα επιτυχείς. Τουλάχιστον ξέρω ότι ο γιος μου δεν πρόκειται να πάει 35 χρονών και θα εξακολουθεί να ζει μαζί μας. Είναι αποφασισμένος και ξέρει τι θέλει, κάτι που δεν έκανα εγώ στην ηλικία του. Έκανα αυτό που έκαναν όλοι οι άλλοι και ήλπιζα ότι τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.
Δείτε το και αλλιώς. Ας πούμε ότι ήθελε να μπει στο πανεπιστήμιο και τα κατάφερνε. Ανά πάσα ώρα και στιγμή θα μπορούσε να βαρεθεί, να αλλάξει γνώμη και να τα παρατήσει. Από την άλλη μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο όποτε θέλει. Το ότι τελειώνοντας το λύκειο δεν μεταπηδά απευθείας στο πανεπιστήμιο δεν σημαίνει ότι έχασε την ευκαιρία του.
Χαίρομαι που έχει όνειρα και ξέρει τι του γίνεται. Η απόφαση είναι 100% δική του και όταν περάσουν τα χρόνια κοιτάζοντας πίσω δεν θα μπορεί να πει ότι οι γονείς του τον ανάγκασαν να κάνει κάτι που δεν ήθελε ή ότι έπρεπε να πάει στο πανεπιστήμιο μόνο και μόνο για να μας ευχαριστήσει. Δεν θα μπορούσα να ζήσω με αυτό το βάρος. Μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη γιατί όχι μόνο θα κάνει αυτό που θέλει, αλλά ξέρει και να το υποστηρίξει. Έχει άποψη, σκέψεις, ιδέες και ξέρει ότι έχει την ελευθερία να αλλάξει πορεία όποτε θελήσει.
Όλοι έχουμε ελπίδες και όνειρα για τα παιδιά μας. Ξέρω εδώ και χρόνια ότι το σχολείο δεν είναι το φόρτε του και το πανεπιστήμιο κάτι που δεν θα τον έκανε ευτυχισμένο οπότε παράτησα κάθε προσδοκία που είχα.
Οι προσδοκίες αυτές που έχουμε για τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών μας μας κάνουν μεγάλη ζημιά. Θέλουμε όλοι να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες. Ποιος θέλει να κάνει το παιδί του υδραυλικό, ηλεκτρολόγο, σκουπιδιάρη, βοθρατζή ή νεκροθάφτη; Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Σημασία έχει να την αγαπάς και το πρωί που σηκώνεσαι να το κάνεις με χαρά. Το μόνο που με νοιάζει είναι η ευτυχία του γιου μου και ας λένε όλοι ότι είναι τεμπέλης ή δεν πιστεύω σε αυτόν. Το ακριβώς αντίθετο.
Πιστεύω το γιο μου όταν μου λέει ότι δεν θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο. Τον πιστεύω όταν λέει ότι ανυπομονεί να τελειώσει το σχολείο και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Τον πιστεύω όταν λέει ότι δεν βλέπει την ώρα και τη στιγμή να πιάσει δουλειά και να εδραιωθεί για τα καλά στον κλάδο που επέλεξε. Δεν έχω δει άλλον να εργάζεται σκληρότερα από εκείνον τα τελευταία χρόνια.
Βλέπω πόσο χαρούμενο τον κάνει η δουλειά του. Ποια είμαι εγώ που θα του απαγορεύσω ή θα μπω εμπόδιο στη ζωή που θέλει να κάνει μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μας απαιτεί το πανεπιστήμιο να είναι το επόμενο βήμα μετά το Λύκειο;
Αυτό που χαροποιεί κάποιον δεν σημαίνει ότι χαροποιεί και τον άλλον και σαν μητέρα του αρνούμαι να του στερήσω κάτι που του φέρει χαρά και του αρέσει. Είναι η δική του ζωή όχι η δική μου και ειλικρινά δεν θέλω να του αλλάξω γνώμη γιατί και να ήθελα ξέρω ότι δεν θα τα κατάφερνα.
Το Σεπτέμβριο που μας έρχεται πολλοί γονείς θα ετοιμάσουν τα παιδάκια τους και θα τα στείλουν πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο τη στιγμή που ο γιος μου θα ξεβουλώνει σιφώνια και θα φτιάχνει σωληνώσεις. Μου αρκεί που θα νιώθει πλήρης και θα πηγαίνει σε μία δουλειά που αγαπά, τον γεμίζει αυτοπεποίθηση και τον πληροί.
Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι να δουλεύουν με το μυαλό. Υπάρχουν και εκείνοι που δουλεύουν λιγότερο με το μυαλό και περισσότερο με τα χέρια.
Στην τελική αυτό δεν θέλει ο κάθε γονιός; Να είναι το παιδί του ευτυχισμένο; Στην περίπτωσή μου χαίρομαι που ο γιος μου κατάλαβε νωρίς τι είναι αυτό που γεμίζει τη ζωή του και επέλεξε αυτό το μονοπάτι.
