Κώστας Σαμαράς
Πηγα να δουλέψω σεζόν σε μεγάλο γνωστό ξενοδοχείο στη Μύκονο.
Έχω δυο μικρά παιδακια, χωρισμένη και έχοντας βγει απο εναν μαρτυρικό γάμο, τα έχω πάρει όλα στις πλάτες μου. Έτσι φέτος, μη βρίσκοντας δουλειά, πήγα σεζόν στη Μύκονο ρεσεψιονίστ σε μεγάλο ξενοδοχείο του νησιού αφού γνωρίζω 3 ξένες γλώσσες, με πήραν αμέσως.
Άφησα τα παιδιά στη μανα μου με πολυ πόνο γιατί δεν τα έχω αποχωριστεί ποτέ και ξεκινησα. Στη αρχή ολα καλά, ώσπου ήρθαν να μεινουν στο ξενοδοχείο ένας κυριος πολυ γνωστός επιχειρηματίας με τη σύζυγό του. Θα έμεναν ένα μήνα με κάποια ταξίδια της κυρίας στην Αθήνα. Όσο η κυρία έλειπε κάποιες φορές στην Αθήνα, εκείνος έφερνε μια κοπέλα στο δωμάτιο του, προφανώς την ερωμένη του. Δεν ήταν όμως εκεί το θέμα.
Το θέμα είναι ότι αυτός φερόταν απαξιωτικά σαν να είμαστε χειρότεροι κι από δούλοι και ειδικά απο εμένα απαιτούσε να μην μιλήσω και απειλούσε, αν δεν τον έπαιρνα τηλέφωνο στο δωμάτιο να τον ενημερώσω ότι ήρθε η γυναίκα του απο την Αθήνα θα με απέλυαν. Έπρεπε λοιπόν να είμαι απίκο και να μην μπορώ να κανω ούτε διάλειμμα από φόβο ότι αν ερχόταν ξαφνικα η γυναίκα του απο Αθήνα και δεν τον καλούσα στο δωμάτιο θα με έδιωχναν.
Μια μέρα ήρθε η γυναίκα του κλαμένη και κάθισε στο λόμπυ. Τον καλούσα αλλά δεν απαντούσε. Κάποια στιγμή τί να κάνω τη συμπόνεσα τη γυναίκα (τόσο ηλιθια είμαι) και τη ρώτησα τι έχει και αν θέλει να της παραγγειλω έναν καφέ. “Έλα εδω βρε κορίτσι μου εσύ που τα βλέπεις όλα στο ξενοδοχείο, πες μου ειλικρινα, έχεις δει τον άντρα μου με άλλη;”. Με κοιτούσε στα μάτια. Τί να έλεγα; Δεν κατάπινα καλύτερα ένα μαγκαλι κάρβουνα…
Της κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Με ρώτησε πως ειναι η άλλη. Της είπα. Με ρώτησε καθε πότε ερχόταν, της είπα. Κάποια στιγμή κατέβηκε στο λόμπι ο άντρας της και εγινε χαμός. Φώναζε και έβριζε γιατί δεν τον ειδοποίησα ενώ εγώ τον καλούσα και δεν απαντούσε. “Ε βεβαια ήθελες να σε ειδοποιήσει να μου κρύψεις τη γκομενα ε;” του φώναζε εκεινη χαμος σας λεω. Μπήκε στη μεση το αφεντικό μου, μου ζήτησε να φύγω να παω στο δωμάτιό μου και την αλλη μερα μου ανακοίνωσε την απόλυσή μου. Την οποία δεν είχε ζητήσει αυτός απ’ ότι μου είπε αλλά ….εκείνη.
Την τούμπαρε ότι τάχα εγώ του την έπεφτα και δεν μου καθόταν (χαχαχα ο γέρος ο κακάσχημος ο λατίνος μη χέσω) και οτι τα είχα πει ψέματα όλα για να τους χωρίσω. Και το ζώον τον πίστεψε. Και για τις δικες τους αλλαξοκωλιές, έχασα εγώ τη δουλειά μου που ταίζω τα παιδάκια μου.
Δεν βαριέσαι. Τώρα καθομαι στο λιμάνι της Μυκόνου, τρώω ηλιόσπορο και περιμένω το καράβι για Πειραιά. Κάτι άλλο θα βρεθεί δεν πειράζει.
Ήθελα μόνο κάπου να τα πω.
Μυρσίνη
