Κώστας Σαμαράς
Χρειάστηκε 1,5 χρόνος για να γίνει η σωστή διάγνωση. Οι αντιδράσεις της όταν έμαθε την αλήθεια και η ζωή της έκτοτε.
Μία 47χρονη γυναίκα η οποία άρχισε να χασμουριέται «100 φορές την ημέρα» όταν μολύνθηκε από τον κορωνοϊό, νόμιζε ότι η κόπωση που ένιωθε οφειλόταν σε αυτόν. Ενάμιση χρόνο αργότερα, όμως, έμαθε ότι το χασμουρητό της ήταν στην πραγματικότητα προειδοποίηση για κάτι απείρως σοβαρότερο, αναφέρει ο βρετανικός Τύπος.
Η περιπέτεια της Nickie Davies άρχισε τον περασμένο Ιανουάριο, δέκα ημέρες αφότου διαγνώστηκε με COVID-19. Το χασμουρητό της ήταν επίμονο και αφύσικο, και απευθύνθηκε στον γιατρό της. Εκείνος έκρινε ότι τα συμπτώματά της οφείλονταν σε υπνική άπνοια και την παρέπεμψε σε έναν ωτορινολαρυγγολόγο.
H 47χρονη Nickie Davies
Εκείνος νόμισε ότι μπορεί να είναι αλλεργία και της έδωσε μία αγωγή. Το καλοκαίρι του 2022 η νεαρή γυναίκα άρχισε να «μπερδεύει» τα λόγια της. Επειδή όμως είχε βγάλει δύο μπροστινά δόντια για να βάλει γέφυρα, υπέθεσε ότι αυτή ήταν η αιτία.
Τον Σεπτέμβριο του 2022 ξαναπήγε στον γιατρό της – αυτή τη φορά με πονοκεφάλους.
«Του υπενθύμισα το χασμουρητό και του είπα για την ομιλία μου που εξακολουθούσε να έχει πρόβλημα, ιδίως τη νύχτα που ήμουν κουρασμένη», είπε η κυρία Davies στην εφημερίδα Liverpool Echo. «Εκείνος μου πρότεινε να πάρω θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης για την εμμηνόπαυση και την άρχισα».
Η νόσος του κινητικού νευρώνα
Η γυναίκα είχε ήδη διαβάσει στο Ίντερνετ ότι τα συμπτώματά της αντιστοιχούσαν με εκείνα της νόσου του κινητικού νευρώνα. Οι γιατροί όμως την διαβεβαίωναν πως δεν πάσχει από αυτήν.
Η πιο συχνή μορφή της νόσου του κινητικού νευρώνα είναι η πλαγία μυατροφική σκλήρυνση (ALS), από την οποία έπασχε, μεταξύ άλλων, ο διάσημος θεωρητικός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ.
Η ορμονοθεραπεία δεν βοήθησε την κυρία Davies και εφέτος τον Μάρτιο απευθύνθηκε σε νευρολόγο. Η πρώτη εκτίμηση ήταν ότι έπασχε από κάποια «λειτουργική νευρολογική διαταραχή». Ωστόσο στις 20 Ιουλίου επιβεβαιώθηκε «ο χειρότερος φόβος» της: είχε νόσο του κινητικού νευρώνα.
Η νόσος είναι μία σπάνια νευρολογική πάθηση που προσβάλλει τα κινητικά νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Τα κύτταρα αυτά ελέγχουν μεταξύ άλλων τη βάδιση, την ομιλία, την κατάποση και την αναπνοή. Καθώς εξελίσσεται η νόσος, όλες αυτές οι δραστηριότητες καθίστανται ολοένα πιο δύσκολες.
Η ζωή μετά τη διάγνωση
«Όταν το έμαθα, το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από το ιατρείο του νευρολόγου. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο. Ένιωθα κλειστοφοβία. Ο χειρότερος φόβος μου είχε γίνει πραγματικός. Δεν άκουγα τίποτα απ’ όσα μου έλεγαν. Ήθελα να ξαναγυρίσω στην άγνοιά μου, αλλά εκείνοι το είχαν πει: είχα νόσο του κινητικού νευρώνα», αφηγείται η νεαρή γυναίκα.
Η κυρία Davies, που είναι μητέρα μιας 16χρονης κόρης, πέρασε τις επόμενες δύο εβδομάδες κλαίγοντας. Τελικά «έφτασα στο σημείο που είπα ότι είτε θα κάθομαι και θα κλαίω τη μοίρα μου είτε θα σηκωθώ πάνω και θα συνεχίσω τη ζωή μου. Και αυτό έκανα», λέει.
Από τον Ιούλιο έως σήμερα το πρόβλημα στην ομιλία της την ανάγκασε να αφήσει τη δουλειά της. Έχει επίσης δυσκολέψει την κοινωνική ζωή της. Παρουσίασε επίσης δυσλειτουργία στη γλώσσα της, που δυσκολεύει την κατανάλωση τροφής και υγρών. Γνωρίζει επίσης καλά πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να τρέφεται με σωληνάκι.
«Κουράζομαι εύκολα και μου είναι δύσκολο να κάνω όλα όσα συνήθιζα και αγαπούσα. Συγκεντρώνομαι όμως σε αυτά που ακόμα μπορώ να κάνω», αναφέρει. «Τους πόνους που νιώθω σε χέρια και πόδια, τους διώχνω απ’ το μυαλό μου. Ασχολούμαι όσο μπορώ με τα άλογά μου και έχω οργανώσει που θα πάνε όταν πια εγώ δεν θα μπορώ να τα βλέπω καθόλου»
Και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει χώρος στη ζωή μου για θλίψη ή αρνητικές σκέψεις. Είναι τόσο πολλά αυτά για τα οποία μπορώ να νιώθω ευγνωμοσύνη και ξέρω πως πρέπει να μείνω με αυτή τη διάθεση. Νόμιζα ότι ήμουν υγιής και ξαφνικά την παρουσίασα στα 45 μου, χωρίς να έχω οικογενειακό ιστορικό ή κάτι. Όποιος έχει συμπτώματα σαν τα δικά μου, πρέπει να εξεταστεί από νευρολόγο δίχως καθυστέρηση, γιατί αυτή η φοβερή νόσος μπορεί να προσβάλλει τον οποιοδήποτε».
