Πέγκυ Σκουλού
Όταν ένα αγόρι τον πλησίασε για να τον ληστέψει έκανε κάτι που κανείς δεν περίμενε
Ο Χούλιο Ντίαζ έχει μια καθημερινή ρουτίνα. Κάθε βράδυ, ο 31χρονος κοινωνικός λειτουργός μπαίνει στο μετρό και βγαίνει στο Μπρονξ, για να φάει στο αγαπημένο του εστιατόριο.
Αλλά μια νύχτα το ταξίδι του Ντίαζ μέχρι το Μπρόνξ πήρε μια απροσδόκητη τροπή. Ο άντρας μπήκε βιαστικά στον σχεδόν άδειο σταθμό και όπως κατέβαινε τα σκαλοπάτια για να φτάσει στο τρένο, είδε κάποιο αγόρι να τον πλησιάζει.
Όταν ένα αγόρι τον πλησίασε για να τον ληστέψει έκανε κάτι που κανείς δεν περίμενε Όταν πλησίασε περισσότερο κοντά του, παρατήρησε ότι ο έφηβος κρατούσε μαχαίρι.Ήθελε τα λεφτά μου. Γι “αυτό ακριβώς του έδωσα το πορτοφόλι μου και του είπα, «Ορίστε»» θυμάται ο Ντίαζ. Καθώς ο έφηβος άρχισε να τρέχει για να απομακρυνθεί γρήγορα από το σημείο, ο Ντίαζ του φώναξε,
«Σταμάτα! Περίμενε ένα λεπτό. Έχεις ξεχάσει κάτι. Αν έχεις σκοπό να ληστεύεις ανθρώπους για το υπόλοιπο της νύχτας, τότε χρειάζεσαι και το παλτό μου για να σε κρατάει ζεστό».Ο νεαρός σταμάτησε, γύρισε, κοίταξε με απορία τον Ντίαζ και τον ρώτησε, «Το εννοείς; Γιατί το κάνεις αυτό;»
Ο Ντίαζ του απάντησε, «Αν είσαι διατεθειμένος να διακινδυνεύσεις την ελευθερία σου για μερικά δολάρια, τότε υποθέτω ότι έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη τα χρήματα που έχω στο πορτοφόλι μου. Εγώ απλά είχα μαζί μου αυτά τα χρήματα για να φάω σε ένα εστιατόριο που μου αρέσει. Αν δεν έχεις κάποιο πρόβλημα τότε θα το ήθελα πολύ να έρθεις μαζί μου για να μου κάνεις παρέα».
Απλά σκέφτηκα ότι αυτό το παιδί χρειάζεται πραγματικά βοήθεια. Αν δεν του την πρόσφερα εγώ εκείνη τη στιγμή, ποιος ξέρει τι κατάληξη θα είχε η συνάντηση του με το επόμενο θύμα του.» θυμάται ο Ντίαζ.Ο άντρας μαζί με τον έφηβο πήγαν τελικά στο εστιατόριο και έκατσαν σε ένα τραπέζι κοντά στην πόρτα.
«Ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου, ο μάγειρας, ο σερβιτόρος, ο λαντζιέρης, όλοι πέρασαν για να με χαιρετήσουν. Το παιδί τότε με ρώτησε με απορία, «Σας ξέρουν όλοι εδώ. Είναι δικό σας το εστιατόριο;»
«Όχι, απλά τρώω εδώ κάθε μέρα» του απάντησα. «Μα είσαι ευγενικός ακόμη και με αυτόν που πλένει τα πιάτα!» με ρώτησε με ένα βλέμμα γεμάτο απορία. «Φυσικά. Δεν έχεις μάθει από μικρός ότι πρέπει να είσαι ευγενικός με όλους τους ανθρώπους;»
«Ναι, αλλά δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή συμπεριφέρονται όντως με αυτόν τον τρόπο». Όταν ο Ντίαζ τον ρώτησε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του, το πρόσωπο του σκοτείνιασε. Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να του απαντήσει. Για να μην τον φέρει σε δύσκολη θέση, άλλαξε γρήγορα θέμα συζήτησης.
Όταν το γεύμα τελείωσε και έπρεπε να πληρώσουν τον λογαριασμό, ο Ντίαζ είπε στον νεαρό: «Μάλλον ήρθε η ώρα να πληρώσουμε αυτά που φάγαμε. Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα λεφτά μου τα έχεις εσύ. Θέλεις να μου δώσεις πίσω το πορτοφόλι μου και εγώ θα σε κεράσω με μεγάλη μου χαρά». Ο έφηβος ούτε καν το σκέφτηκε και επέστρεψε αμέσως το πορτοφόλι στον Ντίαζ. Εκείνος πλήρωσε και στη συνέχεια έβγαλε 20 δολάρια και τα έδωσε στον νεαρό.
«Του έδωσα 20 δολάρια, ίσως αυτά μπορέσουν κάπως να τον βοηθήσουν. Δεν ξέρω. Μόνο που του ζήτησα κάτι για αντάλλαγμα. Του ζήτησα το μαχαίρι του. Αν και δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα, το αγόρι το έβγαλε και μου το έδωσε. Όταν έφτασα σπίτι είπα στη μητέρα μου τι μου συνέβη.
Η απάντηση της.. «Είσαι ο τύπος του ανθρώπου πως αν κάποιος τον ρωτήσει τι ώρα είναι, αυτός θα βγάλει και θα του χαρίσει το ρολόι του» μου είπε χαμογελώντας. «Στη ζωή μου έχω καταλάβει ότι αν αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους με καλοσύνη, αυτοί θα σου φερθούν με τον ίδιο τρόπο. Είναι κάτι πολύ απλό σε έναν τόσο περίπλοκο κόσμο» είπε ο Ντίαζ.
