Πέγκυ Σκουλού
Η ιστορία του Αντώνη Τσαπατάκη θα μπορούσε κάλλιστα να γυριστεί ταινία, μια ταινία με πολλές ανατροπές, στιγμές χαράς αλλά και άλλες πολύ δύσκολες στιγμές για έναν ήρωα που δεν το βάζει ποτέ κάτω.
Ο Αντώνης γεννήθηκε στα Χανιά μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν το ιδανικό για ένα παιδί. Λάτρευε πάντα την ταχύτητα αλλά και το νερό. Ανήσυχο πνεύμα από παιδί με πολλά όνειρα.
Το όνειρό του ήταν να γίνει βατραχάνθρωπος, να μπει στο ναυτικό και μέχρι τα βαθιά γεράματα να είναι μέσα στο νερό. Φανταζόταν ότι το νερό δεν θα έλειπε ποτέ από τη ζωή του. Άλλωστε το σπίτι του ήταν μπροστά στην θάλασσα. Κάθε μερα έπαιρνε τους φίλους του και περνούσαν ατέλειωτες ώρες παίζοντας στο νερό.
Η κολυμβητική του σταδιοδρομία ξεκίνησε όταν ήταν μόλις πέντε ετών τότε που οι γονείς του αποφάσισαν να τον γράψουν στο κολυμβητήριο. Πήρε μέρος σε αρκετά πρωταθλήματα ενώ στην Γ΄ Γυμνασίου στη ζωή του μπήκε το πόλο και μαζί με αυτό ήρθαν και αρκετές διακρίσεις. Σε όλα αυτά σύμμαχός του ήταν πάντα οι γονείς του που τον παρότρυναν να συνεχίσει.
Έξω από το κολυμβητήριο όμως, εκεί που ο Αντώνης έμαθε να μάχεται και να νικάει, εκεί λίγα χρόνια αργότερα έμελλε να χάσει και την ικανότητά του να περπατάει. Ένα ατύχημα με τη μηχανή του το 2007 σε ηλικία μόλις 18 ετών, έμελλε να τον καθηλώσει για πάντα σε αναπηρικό αμαξίδιο.
“Όλο αυτό συνέβη, το τροχαίο ατύχημα που είχα στα 18 μου, γιατί ήμουν, όπως κάθε παιδί, γιατί στα 18 είμαστε παιδιά, όπως κάθε παιδί και της τώρα εποχής, επηρεασμένο από τη ματαιοδοξία, από τον υλισμό. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, μετά το ατύχημα, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το λάθος κατευθείαν. Άνοιξα τα μάτια μου και λέω “οκ, δεν μπορώ να περπατήσω. Και τι έγινε;”. Μπορώ όμως να ανοίξω το μυαλό μου και να το κάνω να τρέξει μπροστά” είχε πει ο ίδιος για τις πρώτες στιγμές μετά το ατύχημα.
Μιλώντας για το ατύχημα που του άλλαξε την ζωή ο Αντώνης είπε στο Down Town:
“Το ατύχημα μου έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθώ και να εκτιμήσω αξίες που ναι μεν είχα διδαχθεί ή είχα γαλουχηθεί με αυτές, αλλά η καθημερινότητα μπορεί να με έκανε να ξεχνάω. Η ουσία εμπεριέχεται σε λέξεις όπως κοινωνία, αλληλεγγύη, στήριξη, αγάπη για τη ζωή. Έτσι, δυστυχώς, εξαιτίας του ατυχήματος βρέθηκα σε μία κατάσταση κρίσης, η οποία μου υπενθύμισε ξανά τα ουσιώδη.
Είχα κοντά μου ανθρώπους που με αγαπούσαν πραγματικά και ήρθαν και περισσότεροι δίπλα μου, που επίσης με αγάπησαν χωρίς καν να με ξέρουν. Αυτό είχε τεράστια σημασία. Η στήριξη των γύρω σου, βέβαια, λειτουργεί εφόσον κι εσύ ο ίδιος έχεις δείξει τη δική σου όρεξη για ζωή, τη δική σου μανία για τη ζωή.
Επιλογή είναι. Θες να κάτσεις να κλαις; Κάτσε και κλαίγε, αλλά δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει κάπου αυτό. Οι σκέψεις που κάνεις είναι «ή θα συνεχίσω τη ζωή μου ή θα κάτσω να μεμψιμοιρώ». Θα βοηθούσε κάπου αυτό; Δεν το λέω αλαζονικά, αλλά ο καθένας μπορεί να γίνει η δύναμή του. Να ξέρεις ότι έπεσες με τα όπλα ανά χείρας. Και τα «όπλα» είναι οι ελπίδες σου, τα όνειρά σου, η αγάπη για τη ζωή και η αγάπη των γύρω σου. Αν είσαι έμφορτος με αυτά τα όπλα έχεις ήδη νικήσει. Αυτό που βλέπεις μπορείς κι εσύ και ο οποιοσδήποτε να το φτάσει ανά πάσα στιγμή αν του τύχει κάτι δύσκολο. Αφού το έκανα εγώ, μπορούν να το κάνουν όλοι. Νικητής είναι αυτός που προσπαθεί να γίνει καλύτερος, αυτός που προσπαθεί να συμπαρασύρει με το παράδειγμά του όλο τον κόσμο”.
Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, στην περίοδο του ατυχήματός του εκείνο που θα ήθελε να αλλάξει είναι να μην είχε προκαλέσει ποτέ τον πόνο που προκάλεσε στα αγαπημένα του πρόσωπα.
Σε μια ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση του μετά το μετάλλιο που κατέκτησε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο έγραψε:
“Πριν από 15 χρόνια έκανα τους γονείς μου, ιδίως την μάνα μου, να κλαίνε για αυτό που προκάλεσα σε εμένα.
Σήμερα όμως τους κάνω να χαμογελούν πιο πολύ απ´ όσο πόνεσαν τότε.
Έδωσα μάχη όλα αυτά τα χρόνια που πάλεψα να ανέβω στο βάθρο στο κάθε «βάθρο» της ζωής..
Έδωσα μάχη με τις αμφιβολίες, οι οποίες με γυρόφερναν, αλλά ποτέ δεν επέτρεψα να εισχωρήσουν μέσα μου.
Έδωσα μάχη με ανθρώπους που προσπάθησαν να με τρομάξουν, αλλά η στάση μου προς την ζωή, τους έκανε εν τέλει να με κοιτούν με το βλέμμα σηκωμένο ψηλά (παρότι καθιστός στο καροτσάκι μου)…
Έδωσα μάχη με τους δικούς μου ανθρώπινους φόβους, που πήγαν να φοβίσουν τα όνειρα μου…
Αλλά κάνεις και τίποτα απ´όλα αυτά δεν κατάφερε να με αποτρέψει. Καθότι τίποτα δεν ήταν πιο δυνατό από την πίστη μου σε εμένα. Κοιτούσα πάντα μπροστά και πορευόμουν σταθερά, αλύγιστος, προς τον σκοπό μου.
Κρατάω τώρα το μετάλλιο αυτό στα χέρια μου και δεν αισθάνομαι να άλλαξε κάτι μέσα μου. Δεν πίστευα ποτέ άλλωστε πως κάτι υλικό θα με κανει καλύτερο άνθρωπο ή θα μου προσάψει αξία.
Δεν με όρισε νικητή αυτό το μετάλλιο. Η αξία μου δεν περιορίζεται σε ένα χάλκινο ή σε ένα χρυσό μετάλλιο. Την αξία μου την όρισαν αυτοί που με μεγάλωσαν και στην πορεία εγώ ο ίδιος. Την αξία μου την όρισαν αυτοί που στάθηκαν δίπλα μου και αυτοί που διάλεξα να βρίσκονται δίπλα μου…
Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον νικητή από τις αξίες που τον διέπουν, από τον τρόπο που ζει και όχι από την ύλη.
Νικητής είναι αυτός που είναι ελεύθερος από περιοριστικά πιστεύω, πρέπει, δεν μπορώ και δεν μπορείς…
Μάθετε στους νεότερους, να μην είναι δέσμιοι της ύλης, αλλά να ζουν ελεύθερα και εύψυχα!..
Καταδικασμένος Ελεύθερος
Α.”
Ο Αντώνης καθημερινά μας προσφέρει απλόχερα μαθήματα ζωής. Παρακολουθήστε το βίντεο που δημοσίευσε στο Instagram που αποδεικνύει ότι στην ζωή τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, φτάνει να το θέλεις πολύ και να προσπαθήσεις σκληρά για να το πετύχεις.
“Απορίες όσον αφορά την καθημερινότητα μου:
«Πως μπορείς να καθαρίζεις το σπίτι σου μόνος;»
Κάθε φορά, όταν μου εκφράζονται απορίες για το πως διεκπεραιώνω «προβλήματα» της καθημερινότητας μου, δημιουργώ ένα βίντεο, ως απάντηση.
Έτσι φτιάχτηκε και το παρακάτω…
Ως απόδειξη, για ακόμα μια φορά, ότι όλα μπορούν να πραγματωθούν, αλλά το καθετί με τον δικό του τρόπο.
“Σκάλες δεν κάνω”
Οι φίλοι μου είναι τα πόδια μου
Σε μια άλλη ανάρτηση του ο Αντώνης αναφέρθηκε στη φιλία και στην αξία του να είναι “μαζί” ξεπερνώντας τα εμπόδια στην πρόσβαση.
“Από την πρώτη μέρα που άνοιξα τα μάτια μου μετά το ατύχημα δεν εξέφρασα, αλλά ούτε και σκέφτηκα ποτέ πως “Δεν μπορώ”, παρά μονάχα “Πως μπορώ;”
Αυτοί που απαντούσαν και αποκρίνονται ακόμα σε αυτό με την λέξη «Μαζί», είναι οι φίλοι.
Μαζί συμπληρώνουμε τις διάφορες μας, εμπνέουμε, ονειρεύουμε και μετατρέπουμε το «υπάρχω» σε “Ζω”.
Συχνά έρχονται στην θύμηση μου στιγμές γεμάτες εμπόδια στην πρόσβαση, όπως στο παραπάνω βίντεο και κάθε φορά βρίσκουμε την λύση σηκώνοντας με στα χέρια τους ή στην πλάτη τους. Οι φίλοι μου γίνονται τα πόδια μου για να φτάσω από τα «σκοτεινά» στα «φωτεινά».
Αυτό έγινε και στο επεισόδιο του @lifeisabeachtv με τον φίλο πλέον @h_k_giousourum . Δεν τον γνώριζα αλλά μόλις με κάλεσε στην εκπομπή, του είπα ότι θέλω να δείξουμε αυτό που κάνω με τους φίλους μου όταν θα πάμε σε μια παραλία δύσβατη. Έγινε αμέσως φίλος όταν μου απάντησε «Ναι, θα το κάνουμε Μαζί».
Έτσι γίνονται οι φίλοι! Αφ´ ης στιγμής πείτε το “Μαζί”, θα «βουτήξετε» σε όλες τις «παραλίες» που Μαζί θελήσατε!…
Υγ. Ποτέ δεν ξεχνώ…..
Υγ.2 Το ότι αντιμετωπίζουμε την ελλιπή προσβασιμότητα με αυτό τον τρόπο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη παροχής προσβασιμότητας”
