Πέγκυ Σκουλού
Στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, βρίσκεται καλά κρυμμένος ένας μαγευτικός μικρός παράδεισος: Η Αμμουλιανή. Ένας μαγευτικός συνδυασμός χρυσής και ψιλής αμμουδιάς, γαλαζοπράσινης θάλασσας, βλάστησης και γιγαντόσωμων βράχων.
Πριν από κάποια χρόνια στο νησί δεν υπήρχαν πολλά ξενοδοχεία, ταβέρνες και μπαράκια. Οι επιλογές ήταν περιορισμένες και ο κόσμος την επισκεπτόταν για να κάνει ήσυχες, οικογενειακές διακοπές.
Μάλιστα, αυτή η ηρεμία ήταν που έκανε τους London Times να γράψουν σε άρθρο τους πριν από μερικά χρόνια γιατί αυτός ο επίγειος παράδεισος δεν φιγουράρει στα εξώφυλλα των μεγάλων ταξιδιωτικών περιοδικών.
Σήμερα, η Αμμουλιανή βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης. Οι κάτοικοι μιλούν με ενθουσιασμό για το νησάκι τους και το χαρακτηρίζουν «Μύκονο της Χαλκιδικής». Μέσα σε μερικά χρόνια, τα ξενοδοχεία και γενικότερα οι τουριστικές υποδομές έχουν πολλαπλασιαστεί.
Αν και για πολλούς παραμένει ακόμη ένας άγνωστος προορισμός για τον οποίο δεν γνωρίζουν ούτε τη θέση του στο χάρτη.
Έως το 1925 το νησί ήταν μετόχι της Μονής Βατοπεδίου του Αγίου Όρους, όπου και έμεναν 2-3 καλόγεροι που διαχειρίζονταν την κτηματική περιουσία και είχαν ως βοηθούς περίπου 20 εργάτες από την γύρω περιοχή. Αυτοί ασχολούνταν με την καλλιέργεια χωραφιών, την βοσκή ζώων και το μάζεμα των ελιών. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή, όμως, το νησί παραχωρήθηκε στις αρχές του 1925 στους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στους πρόσφυγες των νησιών της Προποντίδος (Γαλλιμή, Πασαλιμάνι και Σκουπιά). Γι’ αυτό και οι περισσότεροι κάτοικοί της, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν μικρασιατική καταγωγή.
Από εκείνη την εποχή έχει διασωθεί ο αρσανάς, ένα αγιορείτικο κτίσμα που βρίσκεται μέσα στο λιμάνι -εδώ τοποθετούσαν οι μοναχοί το καραβάκι τους όταν είχε κακοκαιρία-, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (1865), η λέσχη και το παλιό σχολείο.
Προερχόμενοι από τις περιοχές αυτές που γειτόνευαν με την Κωνσταντινούπολη έφεραν μαζί τους τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα τους. Έχοντας την γνώση της θάλασσας ασχολήθηκαν κυρίως με την αλιεία και κατάφεραν σε λίγα χρόνια να ξεχωρίσουν στον τομέα αυτό. Ένας μύθος λέει ότι ο Θεός ακούμπησε με το δάχτυλό του το 3ο πόδι και γι’αυτό η περιοχή αυτή είναι τόσο γόνιμη.
Η Αμμουλιανή είναι ξακουστή για τις παραλίες της. Ο Άγιος Γεώργιος είναι προσβάσιμος τόσο από τη στεριά, με αυτοκίνητο από το χωριό, όσο και από τη θάλασσα. Η παραλία Αλυκές βρίσκεται στην πίσω μεριά της Αμμουλιανής, που βλέπει προς τη Σιθωνία και είναι επίσης προσβάσιμη από ξηράς και από θαλάσσης.
Η ακτή Πόρτο Άγιο έχει βραβευθεί με γαλάζια σημαία ενώ στην πίσω μεριά της Αμμουλιανής υπάρχουν και πολλές άλλες μικρές παραλίες που χρειάζεται βάρκα για να τις επισκεφθείς. Αλλά αξίζει τον κόπο.
