Πέγκυ Σκουλού
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Η διαφορά είναι ότι κάποια λάθη δεν κοστίζουν τόσο, οπότε έχεις χρόνο να πάρεις τον δρόμο της επιστροφής και να τα διορθώσεις και άλλα κοστίζουν τόσο ακριβά που κάνοντάς τα, όλοι οι δρόμοι κλείνουν πίσω σου και δεν υπάρχει γυρισμός.
Εγώ έκανα το δεύτερο και μετανιώνω αλλά δεν υπάρχει τρόπος να το διορθώσω πια.
Είχα μια υπέροχη οικογένεια, έναν πολύ ευτυχισμένο γάμο με δύο μεγάλα παιδιά 20 και 23 ετών. Ώσπου ο γιος μας, μας έφερε μια νέα φίλη, συμφοιτήτριά του από το Πανεπιστήμιο.
Το ΝΤΑΝ που παθαίνεις όταν βλέπεις έναν άνθρωπο, το ξέρετε; Εγώ το έπαθα. Στα 50 μου με δύο παιδιά.
Πολύ σύντομα γίναμε ζευγάρι. Έπρεπε να χωρισω, πιέστηκα. Η σχέση με τη γυναίκα μου ενώ δεν είχε ποτέ προβλημα, άρχισε να κάνει κοιλιά. Λιγότερο σ$ξ περισσότερα νεύρα, καυγάδες από το πουθενά, εγώ απών. Όλη μου η έννοια ήταν πότε θα σχολάσω να χωθώ στην αγκαλιά της, σπίτι μου ξέχναγα να πάω. Μετά από 3 μήνες σχέσης, μια μέρα πήγα σπίτι, άδειασα τις ντουλάπες και απλά έφυγα.
Για ένα διάστημα ακολούθησαν φοβερές φασαρίες και κατάρες. Οι γιοι μου δεν μου ξαναμίλησαν, έστελναν κάθε μέρα υβριστικά μηνύματα στην κοπέλα. Η γυναίκα μου, μου έστελνε κάθε μέρα απειλητικά μηνύματα ότι θα με καταστρέψει, ότι θα μου τα πάρει όλα, μέχρι και τον καρκίνο μου ευχήθηκε να βγάλω. Και τον έβγαλα.
Μετά από 6 μήνες σχέσης και αφού βγήκε το διαζύγιο έχοντας παραχωρήσει τα πάντα στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου αναγνωρίζοντας το λάθος μου απέναντί τους, άρχισα να έχω έντονη αδυναμία, να μην μπορώ να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Ο παθολόγος το απέδωσε σε ψυχολογικά αίτια λόγω της πίεσης αλλά με έστειλε και για εξετάσεις. Διάγνωση; Λευχαιμία. Η ζωή μου κατέρρε σαν ντόμινο.
Πίστευα ότι θα είχα τη συμπαράσταση της κοπέλας αφού όλα τα έκανα για εκείνη. Ξεκίνησα χημειοθεραπείες, άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου, να κάνω εμετούς. Αυτή απούσα. Δεν ήρθε ποτέ να μου πει αν χρειάζομαι κάτι. Άρχισε να λείπει πιο συχνά, κάποιες νύχτες δεν γύριζε καν και εγώ λιποθυμούσα απ την αδυναμία και ξυπνούσα κατά τύχη το πρωί. Μια μέρα μάζεψε τα πράγματά της και με εγκατέλειψε, λέγοντάς μου “Εγώ τα έφτιαξα μαζί σου για να περάσω καλά όχι για να γηροκομώ αρρώστους και γέρους”.
Ήταν αργά.
Οι χημειοθεραπείες τελείωσαν. Προσπάθησα να πλησιάσω ξανά την γυναίκα μου, εννοείται πως δεν δεχόταν κουβέντα. Τα παιδιά μου ακόμα δεν μου μιλάνε. Είμαι ζωντανός νεκρός. Διέλυσα το σπίτι μου για ένα λάθος που το νόμιζα σωστό. Η γυναίκα μου ποτέ δεν θα με άφηνε καρκινοπαθή να λιώσω στο κρεβάτι.
Ελπίζω μια μέρα να με συγχωρέσουν.
Σταύρος
