Πέγκυ Σκουλού
Με λένε Καίτη και έχασα τον άντρα μου από μεταστατικό καρκίνο στο συκώτι όταν τα παιδιά μου ήταν 3 χρονών (δίδυμα).
Ήμουν άνεργη, με σοβαρό πρόβλημα υγείας (είχα κάνει αφαίρεση μαστού) σε ένα σπίτι υποθηκευμένο και έτοιμο να το πάρει η τράπεζα, με τα παιδιά να παθαίνουν κρίσεις και να με ρωτάνε που είναι ο μπαμπάς και με τους γονείς μου να ζουν στην επαρχία και λόγω απόστασης και πολύ μεγάλης ηλικίας να μην μπορούν να με βοηθήσουν.
Το πρωί έψαχνα δουλειά ή έτρεχα στις δημόσιες υπηρεσίες, το μεσημέρι πήγαινα στη παιδοψυχολόγο, γύριζα έκανα δουλειές και το βράδυ έβαζα τα μικρά για ύπνο και έκλαιγα μέσα σε λογαριασμούς και χαρτιά από τις τράπεζες την εφορία και το ΤΕΒΕ.
Μετά από 6 χρόνια και πολύ ανηφόρα (το σπίτι η τράπεζα τελικά μας το πήρε αλλά ευτυχώς βρήκα δουλειά) γνώρισα τον άνθρωπο που θα γινόταν άντρας μου. Είχα αποκλείσει τελείως το ενδεχόμενο, δεν είχα καθόλου χρόνο για μένα δεν περιποιούμουν είχα να ψωνίσω και να βαφτώ από τότε που πέθανε ο άντρας μου. Δεν είχα δύναμη και χρόνο για τίποτα άλλο εκτός από το να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να σώσω ό,τι μπορούσε να σωθεί από τα χρέη του άντρα μου.
Μετά από 6 χρόνια αποφάσισα να πάρω τα παιδιά και να πάμε διακοπές στη θάλασσα να κάνουν 10 μπάνια.Ένα βράδυ που τα παιδιά κοιμόντουσαν και καθόμουν στο κήπο, με είδε να καπνίζω , με χαιρέτισε και πιάσαμε τη κουβέντα για το νησί. Ήταν χωρισμένος με ένα κοριτσάκι 3 χρονών. Το επόμενο βράδυ ήρθε ξανά και μέχρι να τελειώσουν οι διακοπές ήμασταν μαζί. Ο άνθρωπος που είχε τα ενοικιαζόμενα δωμάτια έγινε ο δεύτερος άντρας μου!!!
Το τελευταίο βράδυ πρίν γυρίσουμε τον χαιρέτισα υπονοώντας πως δεν θα υπήρχε συνέχεια. “Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε, άντε γεια” του είπα και γέλασε. Και είχε δίκιο που γέλασε γιατί όταν γύρισα στην Αθήνα η σχέση μας συνεχίστηκε. Από 1ο μέρες διακοπές μας βγήκε 5 χρόνια σχέση. Τα παιδιά μου μετά από 3 χρόνια τον γνώρισαν και τον συμπαθούσαν πολύ. Πήγαιναν μαζί στο γήπεδο όποτε ερχόταν, μαζί για ψώνια, σε γιορτές, σε αργίες, πότε ερχόταν αυτός με τη κόρη του ένα γλυκύτατο πλάσμα πότε πήγαινα εγώ με τα αγόρια.
Τον περασμένο Σεπτέμβρη κάναμε το μεγάλο βήμα. Μετακόμισα με τα παιδιά μου στο νησί του με πάρα πολύ γκρίνια γιατί δεν ήθελαν να αποχωριστούν τους φίλους τους και δυσκολεύτηκα να τα πείσω (είχαμε εκβιασμούς , ο ένας έλεγε αν φύγουμε θα το σκάσω και θα πάω να μείνω μόνος μου) και μετά από πολύ συζήτηση και επιχειρήματα ότι δικαιούμαστε μια δεύτερη οικογένεια, χθες παντρευτήκαμε στο δημαρχείο με λίγους καλούς φίλους και συγγενείς.
Τί να σας πω είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη. Σας τα γράφω τώρα και κλαίω από χαρά.Τον πρώτο άντρα μου δεν θα τον ξεχάσω ποτέ αλλά είτε παντρευόμουν είτε όχι το πήρα απόφαση πως δεν θα “ανασταίνονταν” και είπα να συνεχίσω τη ζωή μου. Να θυμάστε όμως πάντα: Να ξαναπαντρεύεστε. Αλλά να δοκιμάζετε τη σχέση για πολύ καιρό. Να είστε σίγουροι ποιόν ή ποιά βάζετε μέσα στα παιδιά σας για να μην τους δημιουργηθούν και άλλα μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον.
Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε όλους. Και στα δικά σας!!!
Καίτη
