«Τι θα κάνετε; 💔 Όταν πήγα να πάρω το σκύλο μου από το καταφύγιο όπου τον είχε αφήσει η κοπέλα μου ενώ ήμουν στη δουλειά, είχε ήδη φύγει!» 😩

Αμέσως είπα στη φίλη μου, τη Λέσλι, για τον Φράνκι και την μοναδική μας σχέση. Φαινόταν να το καταλαβαίνει και κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων που ήμασταν μαζί, αυτή και ο Φράνκι έγιναν κοντινοί και εμπιστευτικοί. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που αρχίσαμε να μιλάμε για να μετακομίσουμε μαζί. Ένα βράδυ, ενώ ψάχναμε για ακίνητα για ένα σπίτι αρκετά μεγάλο για τα παιδιά, μια πισίνα και ένα στούντιο εργασίας, έκανα ένα χαρούμενο σχόλιο για το πώς ο Φράνκι θα ήταν το “χέρι-κράτημα” παιδί μας. Χαμογέλασε πριν ανακοινώσει, προς μεγάλη μου έκπληξη, ότι ο Φράνκι δεν μπορούσε να έρθει μαζί μας. Το αγνόησα, γελώντας, υποθέτοντας ότι αστειευόταν. Αλλά ήταν σαφές από την αυστηρή του έκφραση ότι δεν αστειευόταν. Ο επακόλουθος καβγάς διήρκεσε αρκετές ώρες. Αρνήθηκα να εγκαταλείψω τον ρόλο του Φράνκι στη ζωή μου. “Ό,τι και να γίνει, ο σκύλος μου έρχεται μαζί μου γιατί με έσωσε,” επέμενα, διαβεβαιώνοντάς τον ότι ποτέ δεν θα τον άφηνα. Δεν μιλήσαμε για δύο μέρες μετά την οργισμένη του αναχώρηση. Ήταν δύσκολο για μένα να είμαι χωρίς αυτόν, αλλά έμεινα δυνατός. Ο τριχωτός άγγελός μου, ο Φράνκι, ήταν το στήριγμά μου στις πιο σκοτεινές μου στιγμές.

 

Ήταν αδιανόητο να τον αφήσω για έναν ρομαντικό σύντροφο. Ήταν περισσότερο από ένας σκύλος· αντιπροσώπευε την ανθεκτικότητα και την ανάρρωσή μου και ήταν αναπόσπαστο μέρος του ποιος είμαι. Συνειδητοποίησα ότι ο Φράνκι έπρεπε να είναι σημαντικό μέρος της ζωής μου, όχι απλά ένα αξεσουάρ σε οποιαδήποτε μελλοντική σχέση. Η αδιάσπαστη σχέση μου μαζί του είναι μαρτυρία του ταξιδιού μας από την πικρία στην ανάρρωση. Ελπίζω ότι ο αρραβωνιαστικός μου θα το καταλάβαινε αυτό και θα έβλεπε τον Φράνκι ως αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου και όχι ως εμπόδιο στο μέλλον μας. Πέρασα τις μέρες μου περιμένοντας τον Φράνκι να έρθει σε επαφή. Κάθε δευτερόλεπτο επιβεβαίωνε την επιλογή μου. Είτε περπατούσαμε μαζί, είτε παίζαμε έξω, είτε περνούσαμε ποιοτικό χρόνο στον καναπέ, συνεχώς υπενθυμιζόμουν πόσο μακριά είχαμε φτάσει. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο Φράνκι, με ένα μάτι και τρία πόδια, θα μπορούσε να μου διδάξει τόσα πολλά για την αγάπη, την αφοσίωση και την ανθεκτικότητα. Οι μέρες μετά τον θάνατο της Λέσλι ήταν θολές από θλίψη. Φοβόμουν ότι θα έχανα το κορίτσι που αγαπούσα τόσο βαθιά, αλλά επίσης έμεινα πιστός στην απόφασή μου. Ευτυχώς, η Λέσλι ένιωθε το ίδιο. Δεν με κάλεσε για πάνω από μια εβδομάδα, και όταν το έκανε, ζήτησε αν μπορούσαμε ακόμα να το δουλέψουμε. Της διαβεβαίωσα ότι ο Φράνκι δεν θα φύγει, αλλά μου έλειπε. Ήταν σαν να μην είχαμε θυμώσει ποτέ όταν πίναμε καφέ μαζί. Μετά από λίγη κουβέντα και γέλιο, ήρθε στο σπίτι μου για δείπνο και ταινία. Φαινόταν να ξεπεράσαμε το πρόβλημα του σκύλου μου και είχαμε μια υπέροχη βραδιά μαζί. Είχαμε επίσης μια υπέροχη εβδομάδα και μετακομίσαμε μαζί ένα μήνα αργότερα. Μόλις τρεις εβδομάδες μετά την νέα μας κατοικία, επέστρεψα σπίτι και βρήκα τον Φράνκι να λείπει.

Ήμουν εξοργισμένος όταν η Λέσλι τελικά μπήκε από την μπροστινή πόρτα γιατί δεν ήταν εκεί ούτε αυτή. Ήμουν ενήμερος για τις πράξεις της προς αυτήν. “Λες, πού είναι;” “Νόμιζα ότι θα ήταν πιο εύκολο για σένα να το κάνεις αν δεν έλεγες αντίο. Είναι στον παράδεισο. Λυπάμαι, Τζον, αλλά θέλω να κάνω παιδιά κάποτε, και δεν θα φέρω έναν τόσο μεγάλο σκύλο. Ήδη ξέρεις πόσο σημαντικός είναι για μένα! Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό; Πιστεύεις ότι μια μέρα θα αφήσω αυτό το τέρας να περικυκλώσει το παιδί μου; Πρέπει να αποφασίσεις μεταξύ εμένα και του μέλλοντός μας, ή ενός άσχημου κουταβιού! Και αυτό ήταν. Του έδωσα εντολή να μαζέψει τα πράγματά του και να φύγει από το σπίτι. Έβγαζα τα περισσότερα χρήματα, οπότε παρόλο που μοιραζόμασταν ένα διαμέρισμα, όλα ήταν στο όνομά μου. Η Λέσλι μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε, έκπληκτη αλλά εξοργισμένη. Δεν επικοινώνησε ποτέ ξανά μαζί μου. Ήμουν συντετριμμένος να μάθω ότι ο Φράνκι υιοθετήθηκε όταν έτρεξα στο καταφύγιό μου.

Απελπισμένος για κάθε πρόταση, εκλιπαρούσα τον υπάλληλο, αλλά οι νόμοι περί απορρήτου τον εμπόδιζαν να δώσει οποιεσδήποτε λεπτομέρειες. Μόνο όταν παρατήρησε πόσο στεναχωρημένος ήμουν και πώς τα δάκρυά μου λερώνονταν το κρύο έδαφος, μου ψιθύρισε κάτι για τον νέο ιδιοκτήτη του Φράνκι που πήγαινε σε εκείνο το πάρκο. Περίμενα μια αιωνιότητα σε εκείνο το πάρκο πριν τελικά τους δω: η Ολίβια, ο γιος της Έμμα, και η ίδια η Έμμα, μια χαριτωμένη γυναίκα με μάτια γεμάτα φως που δεν είχα δει από τότε. Όλος ο κόσμος κατέρρευσε. Ο Φράνκι ήταν εκεί, πηδώντας πάνω μου με την ευτυχία και την αγάπη που ήταν ο σωτήρας μου. Η Έμμα άκουγε προσεκτικά καθώς της έλεγα την ιστορία μου, τη σχέση μεταξύ του Φράνκι και εμένα, και την τραυματική στροφή των γεγονότων που μας οδήγησαν εδώ. Κοιτάζοντας την Ολίβια, που βρήκε παρηγοριά στον Φράνκι μετά τον θάνατο του πατέρα της, μπορούσα να δω τη σύγχυση στα μάτια της. Όταν η Έμμα τους είπε την ιστορία τους, ήταν σαφές ότι ο Φράνκι βοηθούσε πάλι κάποιον. Καθοδηγούμενοι από μια κοινή κατανόηση της ανάγκης, της θλίψης και της ανάρρωσης, βρήκαμε μια προσωρινή λύση: έπαιρνα τον Φράνκι να βλέπει την Ολίβια κάθε μέρα. Έτσι οι ζωές μας έγιναν αλληλένδετες. Τελικά, η Έμμα, η Ολίβια και εγώ γίναμε αχώριστοι, και φυσικά, ο Φράνκι ήταν μαζί μας. Οι καθημερινές μας επισκέψεις εξελίχθηκαν σε δείπνα μαζί, τα οποία τελικά έγιναν κοινές επιχειρήσεις. Η αγάπη άνθισε στο πιο απροσδόκητο έδαφος καθώς ο δεσμός μας ενδυναμώθηκε και μας θεραπεύσε με τρόπους που ποτέ δεν είχαμε ονειρευτεί.