Κώστας Σαμαράς
Πρόσφατα, ανακάλυψα ότι μερικές φορές, για να διδάξεις ένα μάθημα, χρειάζεται μια δημιουργική παρέμβαση. Το να τιμωρήσω τα εγγόνια μου για ό,τι έκαναν στη σύζυγό μου δεν θα ήταν αρκετό.
Χρειαζόμουν κάτι πιο επιδραστικό. Έτσι, ετοίμασα μια απαιτητική αποστολή για αυτά.
Είμαι ο Κλάρεϊς, 74, και η σύζυγός μου Τζένι, 73, είναι το πιο ευγενικό άτομο που γνωρίζω.
Η αγάπη της για τα εγγόνια μας είναι ανεπανάληπτη, ειδικά όταν πρόκειται για τα περίτεχνα πλεκτά που φτιάχνει κάθε χρόνο.
Για γενέθλια και Χριστούγεννα, η Τζένι βάζει όλη της την καρδιά σε αυτά τα δώρα—χειροποίητα μαλακά παιχνίδια για τα μικρότερα και ζεστές κουβέρτες για τα μεγαλύτερα παιδιά.
Μια εβδομάδα πριν, ενώ ψάχναμε για vintage γλάστρες στο τοπικό μας κατάστημα μεταχειρισμένων για ένα έργο κήπου, αυτό που έπρεπε να είναι μια χαλαρή έξοδος μετατράπηκε σε μια ανησυχητική εμπειρία που θα ήθελα να ξεχάσω.
Καθώς περιηγούμασταν, η Τζένι ξαφνικά πάγωσε, το βλέμμα της κολλημένο σε μια ράγα με απορρίμματα.
«Τι… τι είναι αυτό; Βλέπω σωστά;» ψέλλισε, δείχνοντας με ένα τρέμοντας δάχτυλο.
Ανάμεσα στα απορρίμματα ήταν τα πλεκτά που είχε φτιάξει για τα εγγόνια μας.
Εκεί ήταν, προς πώληση! Ένα πλεκτό, συγκεκριμένα—ένα μπλε και γκρι ριγέ—ήταν αναμφισβήτητα αυτό που είχε φτιάξει για την μεγαλύτερη εγγονή μας τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν.
Το πρόσωπο της Τζένι έπεσε καθώς άγγιξε απαλά το ύφασμα, προσπαθώντας να διατηρήσει μια γενναία στάση.
«Είναι εντάξει,» ψιθύρισε, η φωνή της σχεδόν ακούγεται.
«Καταλαβαίνω αν τα παιδιά ντρέπονται να φορούν τα πλεκτά της γιαγιάς.»
Το να τη βλέπω τόσο πληγωμένη ήταν σχεδόν αφόρητο.
Δεν επρόκειτο να το αφήσω αναπάντητο.
Εκείνο το βράδυ, αφού η Τζένι είχε κοιμηθεί, επέστρεψα στο κατάστημα μεταχειρισμένων και αγόρασα όλα τα πλεκτά που είχε φτιάξει.
Αποφασισμένος να διδάξω στα εγγόνια μας ένα μάθημα ευγνωμοσύνης, ετοίμασα πακέτα για καθένα από αυτά.
Μέσα, περιλάμβανα νήματα, βελόνες πλεξίματος και ένα απλό σετ οδηγιών πλεξίματος, μαζί με μια φωτογραφία του πλεκτού που είχαν απορρίψει.
Η σημείωσή μου ήταν απλή και αυστηρή:
«Ξέρω τι κάνατε. Τώρα, θα πλέξετε τα δώρα σας μόνοι σας.»
Η σημείωση συνέχιζε, «Η γιαγιά και εγώ ερχόμαστε για δείπνο.
Καλύτερα να φοράτε τα δώρα της, αλλιώς θα ενημερώσω τους γονείς σας και δεν θα δείτε δώρα για Χριστούγεννα ή γενέθλια.»
Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες. Ορισμένα εγγόνια κάλεσαν για να ζητήσουν συγγνώμη, συνειδητοποιώντας τη σημασία των δώρων τους. Άλλα παρέμειναν σιωπηλά, ίσως πολύ ντροπαλά για να μιλήσουν.
Όταν ήρθε η μέρα του δείπνου, η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη με προσμονή.
Ένα-ένα, τα εγγόνια εμφανίστηκαν, καθένα φορώντας τα πλεκτά που είχαν πλέξει οι ίδιοι.
Ορισμένες από τις προσπάθειές τους ήταν κωμικά ελαττωματικές—ένα είχε μανίκια διαφορετικού μήκους, ενώ άλλα ήταν πολύ μεγάλα ή προφανώς εγκαταλειμμένα στη μέση.
Κανένα από αυτά δεν μπορούσε να συγκριθεί με την ποιότητα του αρχικού έργου της Τζένι.
Καθώς έγιναν οι συγγνώμες, η ειλικρινής μετάνοια ήταν προφανής.
«Λυπόμαστε πολύ που πήραμε τα δώρα σας ως δεδομένα, γιαγιά,» είπε η μεγαλύτερη εγγονή μας, με τους γονείς τους να παρακολουθούν.
«Υποσχόμαστε να μην ξαναπετάξουμε ποτέ κάτι φτιαγμένο με αγάπη.»
Βλέποντας τις προσπάθειές τους να αναδημιουργήσουν τα πλεκτά, η καρδιά της Τζένι γέμισε με εκτίμηση.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τους έπεισες να κάνουν όλα αυτά!» είπε σε μένα μετά τις συγκινητικές στιγμές.
«Έπρεπε,» απάντησα. «Δεν μπορούσα να τους αφήσω να θεωρούν τις δημιουργίες σου ως απλά αντικείμενα που μπορούν να πεταχτούν.»
Τα εγγόνια μας έμαθαν περισσότερα από το πλέξιμο εκείνο το βράδυ—έμαθαν για τον σεβασμό, την αγάπη και την αληθινή αξία ενός χειροποίητου δώρου.
Η διάθεση της Τζένι ανυψώθηκε, και είδα από πρώτο χέρι πώς η επιρροή της είχε φέρει την οικογένειά μας πιο κοντά.
Καθώς τελειώναμε το γεύμα, τα εγγόνια εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους με την υπόσχεση να εκτιμούν τα χειροποίητα δώρα τους για πάντα.
Πριν φύγουμε, είχα μια ακόμη έκπληξη: έβγαλα όλα τα αρχικά πλεκτά που είχε φτιάξει η Τζένι.
Άλλαξαν από τις ασυμβίβαστες δημιουργίες τους στα όμορφα πλεκτά που είχε δημιουργήσει η Τζένι.
«Ευχαριστούμε, γιαγιά και παππού!» φώναξαν, αγκαλιάζοντάς μας σφιχτά πριν φύγουμε.
