Κώστας Σαμαράς
Ενώ ο Τζον κι εγώ απολαμβάναμε την ευτυχία μας στην παραλία κατά την επέτειό μας, μια γυναίκα με μαγιό έτρεξε προς το μέρος μας, γονάτισε μπροστά του και είπε το όνομά του.
Η καρδιά μου σταμάτησε. Ποια ήταν αυτή και τι ήθελε από τον άντρα μου;
Δεν είχα ιδέα ότι εκείνη τη μέρα με περίμενε μια συγκλονιστική αποκάλυψη με δάκρυα.
«ΤΖΟΝ… Όχι, σε παρακαλώ, μην με αφήσεις… Τζον!» φώναξα και πετάχτηκα από το άδειο κρεβάτι.
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς συνειδητοποίησα ότι ήταν μόνο ένας εφιάλτης.
Είμαι η Ρόζα και μόλις είχα τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής μου.
Ο άντρας μου, ο Τζον, με είχε εγκαταλείψει σε έναν τροπικό παράδεισο, περιτριγυρισμένο από τιρκουάζ νερά και φοίνικες που λικνίζονταν.
Καθώς ο πρωινός ήλιος έλαμπε μέσα από τις κουρτίνες, προσπάθησα να ξεπεράσω αυτό το άσχημο συναίσθημα.
«Ρόζα; Είσαι καλά;» Η φωνή του Τζον ήρθε από τον διάδρομο.
Εμφανίστηκε στην πόρτα με μια ανησυχία στο πρόσωπό του.
Αναστέναξα με ανακούφιση. «Ναι, ήταν απλώς ένας άσχημος εφιάλτης. Τι ώρα είναι;»
«Είναι σχεδόν 9. Έφτιαξα καφέ,» είπε με ένα χαμόγελο.
«Ω, και χρόνια πολλά, αγάπη μου.»
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Πώς μπόρεσα να το ξεχάσω; Ήταν η 10η επέτειος του γάμου μας!
Πετάχτηκα από το κρεβάτι και τον αγκάλιασα σφιχτά.
«Χρόνια πολλά, Τζον! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν περάσει ήδη δέκα χρόνια.»
Τα μάτια του Τζον έλαμπαν από ενθουσιασμό. «Έχω μια έκπληξη για σένα. Κλείσε τα μάτια σου και άπλωσε τα χέρια σου.»
Έκανα όπως μου είπε και ένιωσα κάτι ελαφρύ στις παλάμες μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα δύο αεροπορικά εισιτήρια.
«Όχι, αυτό δεν είναι αλήθεια,» ξέσπασα, καθώς διάβασα τον προορισμό. «
Η Δομινικανή Δημοκρατία; Σοβαρά;»
Ο Τζον χαμογέλασε. «Ετοίμασε τις βαλίτσες σου, αγάπη μου. Φεύγουμε σε τρεις ώρες.»
Έβγαλα μια κραυγή χαράς και τον γέμισα με φιλιά.
«Τζον, αυτό είναι απίστευτο! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το έκανες αυτό!»
«Καλύτερα να βιαστείς,» γέλασε. «Έχεις 20 λεπτά να ετοιμαστείς πριν φύγουμε.»
Ενώ βιαστικά έβαζα ρούχα σε μια βαλίτσα, δεν μπορούσα να αποδιώξω το αίσθημα ενοχής.
Ο Τζον ήταν τόσο απασχολημένος με τη δουλειά τον τελευταίο καιρό και μετά βίας τον είχα δει.
Αυτό το ταξίδι ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για να ξαναβρούμε τον δρόμο μας.
«Έτοιμη για την περιπέτειά μας;» ρώτησε ο Τζον, στηριζόμενος στο κατώφλι της πόρτας.
Έκλεισα τη βαλίτσα μου και χαμογέλασα. «Μαζί σου; Πάντα.»
Η πτήση προς τη Δομινικανή Δημοκρατία ήταν ένας στρόβιλος ενθουσιασμού και προσμονής.
Καθώς κατεβήκαμε από το αεροπλάνο, η ζεστή τροπική ατμόσφαιρα μας τύλιξε σαν μια φιλόξενη αγκαλιά.
«Ω Θεέ μου, Τζον, είναι πανέμορφα!» ξέσπασα καθώς αντίκρισα την πλούσια βλάστηση και τα ζωηρά χρώματα γύρω από το αεροδρόμιο.
Ο Τζον έσφιξε το χέρι μου. «Περίμενε μέχρι να δεις που θα μείνουμε.»
Ένα κομψό μαύρο αυτοκίνητο περίμενε να μας μεταφέρει στο θέρετρο μας.
Καθώς οδηγούσαμε κατά μήκος της ακτής, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα αστραφτερά τιρκουάζ νερά.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το κράτησες μυστικό,» είπα καθώς γύρισα προς τον Τζον.
«Πόσο καιρό το σχεδίαζες;»
Μου χάρισε ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο.
«Ας πούμε ότι δεν ήταν εύκολο με όλες τις αργοπορημένες νύχτες στο γραφείο.»
Ένα τσίμπημα ενοχής με διαπέρασε καθώς σκέφτηκα πόσο απομακρυσμένοι είχαμε γίνει τελευταία.
«Συγγνώμη που ήμουν τόσο απορροφημένη στα δικά μου πράγματα. Ξέρω ότι το νέο σου έργο ήταν απαιτητικό.»
Το πρόσωπο του Τζον μαλάκωσε. «Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Καμία δουλειά, καμία απόσπαση. Μόνο εμείς.»
Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από ένα εκθαμβωτικό θέρετρο στην παραλία.
Οι φοίνικες λικνίζονταν στον άνεμο και μπορούσα να ακούσω το απαλό κυματισμό των κυμάτων στην ακτή.
«Καλώς ήρθατε στον παράδεισο!» ανακοίνωσε με ένα χαμόγελο ο οδηγός μας.
Καθώς κάναμε check-in, δεν μπορούσα να σταματήσω να θαυμάζω το πολυτελές λόμπι.
«Τζον, αυτό πρέπει να κόστισε μια περιουσία,» ψιθύρισα.
Μου έκλεισε το μάτι. «Μόνο το καλύτερο για το κορίτσι μου.»
Το δωμάτιό μας ήταν ακόμα πιο θεαματικό — μια ευρύχωρη σουίτα με ιδιωτικό μπαλκόνι με θέα στον ωκεανό.
Βγήκα στο μπαλκόνι και εισέπνευσα τον αλμυρό αέρα.
Ο Τζον ήρθε πίσω μου, τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου.
«Τι λες; Άξιζε η αναμονή;»
Γύρισα στην αγκαλιά του και κοίταξα στα ζεστά καστανά μάτια του.
«Είναι τέλειο. Είσαι τέλειος.»
Έσκυψε να με φιλήσει και για μια στιγμή όλες μου οι ανησυχίες εξαφανίστηκαν.
Όταν χωρίσαμε, το στομάχι του Τζον γουργούρισε δυνατά, κάνοντάς μας να γελάσουμε και τους δύο.
«Νομίζω ότι αυτό είναι το σημάδι μας να βρούμε κάτι να φάμε,» γέλασα.
«Τι θα έλεγες να πάμε στην παραλία και να βρούμε κάτι να τσιμπήσουμε;»
Ο Τζον χαμογέλασε. «Σε προκαλώ σε έναν αγώνα στο νερό!»
Καθώς τρέχαμε χέρι χέρι προς τη λαμπερή θάλασσα, δεν μπορούσα να ξεπεράσω το αίσθημα ότι αυτό το ταξίδι θα άλλαζε τα πάντα.
Οι επόμενες μέρες ήταν μια δίνη ήλιου, άμμου και καθαρής ευτυχίας.
Ξαπλώσαμε στην παραλία, πίναμε φρέσκες καρύδες και απολαμβάναμε νόστιμα θαλασσινά.
Κάθε βράδυ χορεύαμε μπατσάτα κάτω από τα αστέρια, τα σώματά μας κινή
θηκαν σε τέλεια αρμονία.
Την τρίτη νύχτα, ξαπλωμένοι σε μια ξαπλώστρα, κοιτάζαμε το ηλιοβασίλεμα να βάφει τον ουρανό με λαμπερά πορτοκαλί και ροζ χρώματα.
Έβαλα το κεφάλι μου στο στήθος του Τζον και άκουγα τον σταθερό χτύπο της καρδιάς του.
«Γιατί δεν το κάναμε αυτό νωρίτερα;» ρώτησα καθώς σχεδίαζα τεμπέλικους κύκλους στο χέρι του.
Το στήθος του Τζον δονήθηκε με ένα βαθύ γέλιο.
«Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη στιγμή από την επέτειό μας. Επίσης, ήθελα να είναι έκπληξη.»
Σήκωσα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. «Λοιπόν, νιώθω απολύτως έκπληκτη και πλήρως κακομαθημένη.»
Καθώς ήμασταν ξαπλωμένοι εκεί, σκέφτηκα για την μικρή έκπληξη που είχα για τον Τζον.
Το χέρι μου κινήθηκε ασυναίσθητα στην κοιλιά μου, όπου μεγάλωνε το μικρό μας μυστικό.
Είχα μάθει λίγο πριν από το ταξίδι ότι ήμουν έγκυος και περίμενα την τέλεια στιγμή για να του το πω.
«Τι σκέφτεσαι;» ρώτησε ο Τζον, παρατηρώντας την στοχαστική μου έκφραση.
Χαμογέλασα μυστηριωδώς. «Ω, τίποτα. Απλώς σκέφτομαι πόσο ευτυχισμένη είμαι.»
Με φίλησε στο κεφάλι. «Εγώ είμαι ο τυχερός.»
Καθώς οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου έβαψαν τον ουρανό με λαμπερά πορτοκαλί και ροζ χρώματα, ο Τζον ξαφνικά κάθισε.
«Γεια, θέλεις να κάνουμε έναν περίπατο στην παραλία; Το ηλιοβασίλεμα εδώ είναι πάντα μαγικό.»
Κούνησα το κεφάλι μου με ενθουσιασμό, σχεδιάζοντας ήδη πώς θα του ανακοίνωνα τα νέα. «Αυτό ακούγεται τέλειο.»
Περπατούσαμε χέρι χέρι κατά μήκος της ακτής, το ζεστό νερό γουργούριζε στα πόδια μας.
Το φθινόπωρο φως έβαφε την παραλία με χρυσή λάμψη, κάνοντάς τα πάντα να φαίνονται μαγικά.
Εισέπνευσα βαθιά και έβαλα το χέρι μου στην τσέπη μου, ψάχνοντας για το μικρό κουτί δώρου που είχα φέρει από τη Νέα Υόρκη.
«Τζον, υπάρχει κάτι που θέλω να σου πω…» άρχισα.
Ξαφνικά εμφανίστηκε μια φιγούρα στο σβήσιμο του φωτός, τρέχοντας προς το μέρος μας.
Πριν προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει, μια γυναίκα με λευκό μαγιό έπεσε στα γόνατα μπροστά από τον Τζον.
«Τζον!» φώναξε. «Είσαι η αγάπη της ζωής μου.
Ήρθε η ώρα να σταματήσεις να λες ψέματα και να της πεις τα πάντα. Θέλω να είσαι ο ένας και μοναδικός μου. Θέλεις να με παντρευτείς;»
Πάγωσα, με το χέρι μου ακόμα στην τσέπη, σφίγγοντας το κουτί με το δώρο.
Ο κόσμος άρχισε να γυρίζει, καθώς κοίταζα από τη γυναίκα στον Τζον, περιμένοντας να πει κάτι… οτιδήποτε… για να εξηγήσει τι συνέβαινε.
Το πρόσωπο του Τζον έχασε κάθε χρώμα, το στόμα του άνοιξε και έκλεισε σιωπηλά. Και τότε, προς την απόλυτη δυσπιστία μου, άρχισε να γελάει.
Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά στο στήθος μου καθώς το γέλιο του Τζον αντηχούσε στην παραλία.
Ήταν κάποια αρρωστημένη φάρσα;
Παρακολουθούσα με τρόμο καθώς ο Τζον τράβηξε τη γυναίκα πάνω και την αγκάλιασε σφιχτά.
«Δεν μπορούσες να επιλέξεις καλύτερη στιγμή, ε;» γέλασε ακόμα και κρατούσε τη γυναίκα σφιχτά.
Τα δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου καθώς βρήκα τη φωνή μου.
«Τι στο καλό συμβαίνει εδώ; Τζον, ποια είναι αυτή;» κατάφερα να πω, το πρώην ευτυχία μου διαλύθηκε σαν ομίχλη στον ήλιο.
Ο εφιάλτης που είχα το πρωί της επετείου μας επέστρεψε.
Ο Τζον που με άφησε μόνη σε έναν τροπικό παράδεισο… Ήταν αυτή μια διαστρεβλωμένη έκδοση αυτού του εφιάλτη που έγινε πραγματικότητα;
Ο Τζον γύρισε προς το μέρος μου, τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα καθώς είδε τα δάκρυα στο πρόσωπό μου.
«Ρόζα, αγάπη μου, συγγνώμη,» είπε γρήγορα και προχώρησε προς εμένα. «Αυτή είναι η Τζούλια. Σπουδάσαμε μαζί.»
Η Τζούλια χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι της προς εμένα.
«Χάρηκα που σε γνώρισα, Ρόζα. Ελπίζω να μην σε τρόμαξα πολύ.»
Κοίταξα το χέρι της, ανίκανη να καταλάβω τι συμβαίνει. Ο Τζον συνέχισε: «Μια φορά κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης την κορόιδεψα και όλοι γελούσαν. Μου είχε υποσχεθεί ότι κάποια μέρα θα με εκδικηθεί και υποθέτω ότι αυτό είναι!»
Η Τζούλια κούνησε το κεφάλι της ενθουσιασμένη.
«Ακριβώς! Τον είδα από μακριά και πέρασα 20 λεπτά προσπαθώντας να καταλάβω αν ήταν πραγματικά αυτός. Όταν βεβαιώθηκα, δεν μπορούσα να αντισταθώ να κάνω μια μικρή φάρσα!»
Καθώς τα λόγια της άρχισαν να βυθίζονται, η ένταση στο σώμα μου άρχισε να χαλαρώνει. Ήταν μόνο μια φάρσα. Μια ανόητη, κακώς συγχρονισμένη φάρσα.
«Δεν… δεν με αφήνεις, έτσι;» ρώτησα νευρικά τον Τζον.
Το πρόσωπό του μαλάκωσε καθώς με αγκάλιασε σφιχτά.
«Ποτέ, Ρόζα. Συγγνώμη που σε τρομάξαμε. Δεν είχα ιδέα ότι η Τζούλια ήταν εδώ ή ότι θα έκανε αυτό.»
Έβγαλα ένα νευρικό γέλιο και τον χτύπησα απαλά στο στήθος του.
«Παραλίγο να πάθω μίνι έμφραγμα, ηλίθιε.»
Καθώς η ανακούφιση με πλημμύρισε, θυμήθηκα το κουτί με το δώρο στην τσέπη μου. Ίσως τώρα ήταν η τέλεια στιγμή.
«Αγάπη μου,» είπα και έκανα πίσω για να κοιτάξω τον Τζον.
«Συγγνώμη, δεν θα γονατίσω, αλλά… υπάρχει κάτι που ήθελα να σου πω πριν από λίγα λεπτά.»
Έβγαλα το μικρό κουτί και το έβαλα στο χέρι του.
Τα μάτια του Τζον άνοιξαν διάπλατα, ένας καθαρός χαράς εκφράστηκε στο πρόσωπό του καθώς άνοιξε το κουτί και βρήκε μια λεπτή ασημένια αλυσίδα με ένα μικρό μενταγιόν σε σχήμα παιδικού παπουτσιού.
«Θα αποκτήσουμε μωρό,» ψιθύρισα, νιώθοντας ένα νέο κύμα συναισθημάτων.
Τα μάτια του Τζον γέμισαν με δάκρυα καθώς με αγκάλιασε σφιχτά.
«Σ’ αγαπώ τόσο πολύ, Ρόζα. Μόλις με έκανες τον πιο ευτυχισμένο άν
τρα στη γη.»
Η Τζούλια χτύπησε με ενθουσιασμό τα χέρια της.
«Αυτό είναι μια στροφή που δεν περίμενα! Συγχαρητήρια και στους δύο.»
Καθώς στεκόμασταν εκεί στην παραλία και ο ήλιος έδυε, συνειδητοποίησα ότι αυτή η τρελή, συναισθηματική μέρα μας έφερε ακόμα πιο κοντά.
Και με ένα νέο κεφάλαιο μπροστά μας, δεν μπορούσα να περιμένω να δω τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη μικρή μας οικογένεια.
