Ο Μιχάλης Πρινάρης, ο μοναδικός επιζών της εκτέλεσης των Γερμανών από τους ναζί στον Γουρνόλακο το 1943 ήταν, σύμφωνα με τα «Ρεθεμνιώτικα Νέα», ο άτυχος άνδρας που βρήκε φρικτό θάνατο το βράδυ της Τρίτης στην αυλή του σπιτιού του όταν τυλίχτηκε στις φλόγες στην προσπάθειά του να κάψει ξερά χόρτα.

Το περιστατικό σημειώθηκε στο χωριό Αβδανίτες Μυλοποτάμου στην Κρήτη. Στο σημείο έσπευσε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και δύναμη της πυροσβεστικής αλλά ήταν αργά για τον 90χρονο.

Ο Μιχάλης Πρινάρης είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι μάρτυρας του εγκλήματος χωρίς τιμωρία που έγινε στον Γουρνόλακο 3 έως 5 Σεπτεμβρίου του 1943.

Ήταν την περίοδο που είχε χαρακτηριστεί νεκρή ζώνη η περιοχή του Ψηλορείτη ως «ληστοκρατούμενη». Οι γερμανικές κατοχικές Αρχές, οδηγούσαν με αυτόν τον τρόπο τις οικογένειες των ορεινών χωριών στη φτώχεια, την πείνα και την ανέχεια. Όταν απελπισμένοι κτηνοτρόφοι προσπάθησαν να παραβιάσουν τη διαταγή εντοπίστηκαν και εκτελέστηκαν. Την ίδια μοίρα είχαν και κάτοικοι από Αβδελά, Άγιο Μάμα, Κάλυβο, Αβδανίτες και Λιβάδια που πήγαν να θάψουν τους νεκρούς.

Αδιαφορώντας για το βάρος του χρόνου ο Μιχάλης Πρινάρης μοναδικός επιζών από τις εκτελέσεις αυτές, άνοιγε πάντα με προθυμία το σπίτι του στις Αβδανίτες σε όποιον ζητούσε στοιχεία για το τραγικό γεγονός που έζησε. Όσο για τον ίδιο απέδιδε την σωτηρία του στην ευστροφία που τον διέκρινε και στην καλή του τύχη.

Δεν απουσίαζε από καμιά εκδήλωση τιμής του γεγονότος καταθέτοντας πάντα στεφάνι. Μόνο που τον φετινό Σεπτέμβριο ήταν η τελευταία φορά.

Δήμος Μυλοποτάμου: «Ο Μιχάλης Πρινάρης υπήρξε για τον Μυλοπόταμο ό,τι η ψυχή για το σώμα»

Με λόγια συγκινητικά αποχαιρετά ο δήμος Μυλοποτάμου τον Μιχαλη Πρινάρη που έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια καύσης ξερών κλαδιών.

Η συλλυπητήρια ανακοίνωση του δήμου αναφέρει:

«Με βαθιά θλίψη πληροφορηθήκαμε τον τραγικό χαμό του Μιχάλη Πρινάρη, ενός από τους τελευταίους ζωντανούς μάρτυρες της θυσίας του Γουρνόλακου και ενός διαχρονικού συμβόλου ιστορικής μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας. Η ξαφνική του απώλεια αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, καθώς υπήρξε ο άνθρωπος που ενσάρκωσε τη συλλογική μνήμη του τόπου μας και την ευθύνη μας απέναντι στις γενιές που πέρασαν και σε αυτές που έρχονται.

Ο Μιχάλης Πρινάρης έζησε και διηγήθηκε τη φρίκη και τον ηρωισμό της τραγωδίας του Γουρνόλακου. Μικρό παιδί τότε, συνελήφθη από τα ναζιστικά στρατεύματα στις 2 Σεπτεμβρίου 1943 και οδηγήθηκε, μαζί με άλλους 31 συμπολίτες του, στον τόπο της εκτέλεσης. Ως εκ θαύματος, γλίτωσε την τραγική μοίρα που έπληξε τους συντοπίτες του λόγω της νεαρής του ηλικίας. Από εκείνη την ημέρα, όμως, έφερε το βάρος της ιστορικής μνήμης, όχι ως πληγή, αλλά ως ιερό καθήκον να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν.

Κάθε χρόνο, με απλότητα και ευλάβεια στεκόταν μπροστά στο μνημείο του Γουρνόλακου, καταθέτοντας στεφάνι αφηγούμενος τα γεγονότα με λόγια που συγκινούσαν και προκαλούσαν δέος. Η ζωντανή του μαρτυρία ήταν η γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, υπενθυμίζοντας το χρέος μας να μην ξεχάσουμε ποτέ τις θυσίες των προγόνων μας. Μέσα από το παράδειγμά του, μας δίδαξε ότι ο αγώνας για την ελευθερία και η αγάπη για την πατρίδα δεν φθείρονται με τον χρόνο. Ο Μιχάλης Πρινάρης ήταν ο θεματοφύλακας των αξιών και της μνήμης μας. Ένας άνθρωπος που βίωσε το αδιανόητο, αλλά αντί να χαθεί στη σκιά της τραγωδίας, επέλεξε να φωτίζει την ιστορία του τόπου με την παρουσία του, το παράδειγμά του και την αφοσίωσή του.

Ο Μιχάλης Πρινάρης υπήρξε για τον Μυλοπόταμο ό,τι η ψυχή για το σώμα: αθόρυβα, αλλά αδιάκοπα, κράτησε ζωντανή την ιστορία μας. Με την απώλειά του χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο, αλλά κερδίζουμε για πάντα έναν ήρωα της μνήμης και της ανδρείας. Ας αντηχεί η ιστορία του ως ζωντανή υπόμνηση ότι η μνήμη δεν λησμονιέται, η ανδρεία δεν σβήνει και η θυσία δεν χάνεται ποτέ.

Ο Δήμος Μυλοποτάμου θα τιμά για πάντα την πολύτιμη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του, διατηρώντας ζωντανή την ιστορία με τον ίδιο σεβασμό και τη σεμνότητα που εκείνος επέδειξε σε όλη του τη ζωή. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του και σε όλους όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.

Αιωνία του η μνήμη»