Κώστας Σαμαράς
Η Κλάρα ήταν πάντα επαναστατικός τύπος, χωρίς ποτέ να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τις οικογενειακές αξίες ή τις παραδόσεις. Ακόμα και ως ενήλικη, η εγωκεντρική της συμπεριφορά επέμενε, συγκρουόμενη συχνά με τις προσδοκίες της μητέρας της. Δεν είχε ιδέα ότι η απρόσεκτη απόφασή της επρόκειτο να αλλάξει τα πάντα.
Στα 25 της χρόνια, η Κλάρα αράζει νωχελικά στον καναπέ, ξεφυλλίζοντας με μισή καρδιά το τηλέφωνό της. Η μητέρα της, η Μάργκαρετ, ακουγόταν να χτυπάει τα πιάτα στην κουζίνα, με μια αίσθηση έντασης να πυκνώνει τον αέρα ανάμεσά τους. Έτσι ήταν από τότε που η γιαγιά της Κλάρας, η Ίντιθ, είχε πεθάνει νωρίτερα μέσα στο έτος. Ενώ η Μάργκαρετ θρηνούσε ακόμα την απώλεια της μητέρας της, η Κλάρα φαινόταν εντελώς αδιάφορη, αφού μετά βίας είχε δείξει κάποια συγκίνηση από την κηδεία. Στην πραγματικότητα, η Κλάρα δεν παρευρέθηκε καν στην τελετή, προς μεγάλη στενοχώρια και απογοήτευση της μητέρας της.
Καθώς η Μάργκαρετ έμπαινε στο σαλόνι, σκουπίζοντας τα χέρια της σε μια πετσέτα πιάτων, έθεσε επιτέλους το θέμα που την απασχολούσε εδώ και εβδομάδες. «Κλάρα, τι σκοπεύεις να κάνεις με την αποθήκη της γιαγιάς σου;» ρώτησε με τη φωνή της σφιγμένη.
Η Κλάρα δεν μπήκε στον κόπο να σηκώσει το βλέμμα της, εξακολουθώντας να κάνει scrolling. «Δεν ξέρω. Δεν είμαι σίγουρη γιατί μου άφησε αυτή τη σκονισμένη παλιά αποθήκη. Πιθανότατα είναι απλώς γεμάτη σκουπίδια».
Η Μάργκαρετ αναστέναξε, συγκρατώντας την απογοήτευσή της. «Αυτά τα ‘σκουπίδια’ ανήκαν στη γιαγιά σου. Θα πρέπει τουλάχιστον να το ψάξεις. Μπορεί να υπάρχει κάτι σημαντικό εκεί μέσα. Της το χρωστάς αυτό».
Η Κλάρα γούρλωσε τα μάτια της, ενοχλημένη από την πρόταση. «Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να κρατήσεις. Ο Σάιμον πήρε το σπίτι και το μόνο που πήρα εγώ ήταν μια αποθήκη. Δεν είναι δίκαιο», μουρμούρισε.
Η Μάργκαρετ πήρε μια βαθιά ανάσα, πασχίζοντας να παραμείνει ήρεμη. «Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, Κλάρα. Αλλά τουλάχιστον δείξε λίγο σεβασμό για τα υπάρχοντα της γιαγιάς σου. Αν δεν το κάνεις, θα ζητήσω από τον Σάιμον να τα ψάξει».
Η αναφορά του μεγαλύτερου αδελφού της έκανε αμέσως την Κλάρα να φουντώσει. Δεν ήθελε ο Σάιμον να πάρει στα χέρια του οτιδήποτε άλλο από τη γιαγιά τους, και η ιδέα ότι θα ψαχούλευε την κληρονομιά της την έκανε να βράζει το αίμα της.
«Ωραία, θα πάω αύριο», ξεσπάθωσε η Κλάρα, συμφωνώντας μόνο και μόνο για να κρατήσει τον Σάιμον μακριά από την αποθήκη, όχι επειδή είχε πραγματικό ενδιαφέρον για το περιεχόμενό της.
Την επόμενη μέρα, η Κλάρα πήγε με λύπη στην αποθήκη. Το πρόσωπό της στράβωσε από εκνευρισμό καθώς άνοιξε την πόρτα της μονάδας. Ένα πυκνό σύννεφο σκόνης ξεφύτρωσε, κάνοντάς την να βήξει. Η θέα των παλιών επίπλων, των σκονισμένων κουτιών και των τυχαίων μικροαντικειμένων δεν της έφτιαξε καθόλου τη διάθεση.
«Τι χάσιμο χρόνου», γκρίνιαξε στον εαυτό της καθώς άρχισε να ψάχνει στους σωρούς. Κάθε κουτί φαινόταν να περιέχει τα ίδια μη εντυπωσιακά πράγματα – φθαρμένα ρούχα, σπασμένα πιάτα και ξεπερασμένα οικιακά αντικείμενα.
Μετά από μόλις 20 λεπτά, η Κλάρα ήταν έτοιμη να φύγει, πεπεισμένη ότι δεν υπήρχε τίποτα αξιόλογο στη μονάδα. Μόλις ετοιμαζόταν να γυρίσει και να φύγει, ένας ηλικιωμένος άνδρας εμφανίστηκε στην είσοδο.
«Φαίνεται ότι έχετε μεγάλο έργο μπροστά σας», είπε ευγενικά.
Η Κλάρα αναστέναξε. «Ναι, αυτή ήταν η αποθήκη της γιαγιάς μου, αλλά είναι γεμάτη σκουπίδια».
Ο ηλικιωμένος άνδρας κοίταξε γύρω του σκεπτόμενος. «Λοιπόν, αν δεν σας ενδιαφέρει, θα μπορούσα να σας το αγοράσω».
Η Κλάρα αναθάρρησε. «Αλήθεια; Πόσο;»
Ο άντρας χαμογέλασε θερμά. «Τι λες για 1.000 δολάρια;»
Χωρίς δεύτερη σκέψη, η Κλάρα συμφώνησε, δίνοντας με ανυπομονησία το κλειδί. Γι’ αυτήν, ένιωθε σαν να ξεφορτωνόταν ένα βάρος και ταυτόχρονα να έβγαζε γρήγορα λεφτά. Έφυγε από την αποθήκη με ένα αίσθημα ανακούφισης, χαρούμενη που η δοκιμασία ήταν πίσω της.
Αργότερα εκείνη την ημέρα, η Κλάρα επέστρεψε στο σπίτι, με τα χέρια της φορτωμένα με τσάντες από μια παρορμητική βόλτα για ψώνια. Είχε ξοδέψει τα περισσότερα χρήματα σε ρούχα, ένα νέο κούρεμα και ένα φανταχτερό τηλέφωνο. Η Μάργκαρετ, απασχολημένη στην κουζίνα, παρατήρησε την ανεμελιά της κόρης της.
«Πού βρήκες τα λεφτά για όλα αυτά;» ρώτησε, με τη φωνή της γεμάτη καχυποψία.
Η Κλάρα σήκωσε αδιάφορα τους ώμους. «Πούλησα την αποθήκη για 1.000 δολάρια. Ήταν ένα μάτσο άχρηστα σκουπίδια».
Τα μάτια της Μάργκαρετ άνοιξαν με δυσπιστία. «Τα πούλησες όλα χωρίς καν να τα κοιτάξεις; Θα μπορούσε να υπήρχε κάτι πολύτιμο, κάτι που ανήκε στην οικογένειά μας!»
Η Κλάρα την απομάκρυνε. «Μαμά, ήταν απλά παλιά πράγματα. Τίποτα σημαντικό».
Η Μάργκαρετ δεν μπορούσε παρά να κουνήσει το κεφάλι της, με την απογοήτευσή της να μεγαλώνει.
Καθώς η Κλάρα βολευόταν στον καναπέ για να δει τηλεόραση, κάτι στις ειδήσεις τράβηξε την προσοχή της. Εκεί, στην οθόνη, ήταν ο ίδιος ηλικιωμένος άνδρας που είχε αγοράσει την αποθήκη. Του έπαιρναν συνέντευξη για το τελευταίο του εύρημα, μια σπάνια συλλογή από αντίκες αξίας εκατομμυρίων.
Η καρδιά της Κλάρα βυθίστηκε καθώς την άκουγε. Ο άντρας είχε ανακαλύψει πολύτιμα έργα τέχνης, έπιπλα αντίκες και μια σπάνια συλλογή πιάτων, όλα κρυμμένα στα σκονισμένα κουτιά που είχε απορρίψει.
Τα λόγια του άνδρα αντηχούσαν στα αυτιά της: «Μερικές φορές, οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν τους θησαυρούς που έχουν μπροστά τους».
Το πρόσωπο της Κλάρας χλώμιασε. Το βάρος της αυθόρμητης απόφασής της τη χτύπησε σαν ένας τόνος τούβλα. Είχε πουλήσει την κληρονομιά της γιαγιάς της για πενταροδεκάρες, και τώρα, κάποιος άλλος καρπωνόταν τα οφέλη.
Η Μάργκαρετ, η οποία είχε ακούσει το τμήμα των ειδήσεων, πλησίασε και είπε ήσυχα: «Αυτό είναι ένα μάθημα, Κλάρα. Ίσως τώρα αρχίσεις να εκτιμάς αυτό που έχει πραγματικά σημασία». Μετά από μια μεγάλη παύση, πρόσθεσε: «Νομίζω ότι είναι καιρός να βρεις ένα δικό σου σπίτι».
Η Κλάρα κοίταξε τη μητέρα της, άφωνη, καθώς η πραγματικότητα αυτού που είχε κάνει καταλάβαινε. Όχι μόνο είχε χάσει μια περιουσία, αλλά είχε καταρρακώσει και την εμπιστοσύνη του μοναδικού ανθρώπου που ήταν πάντα δίπλα της.
