Κώστας Σαμαράς
Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου την ψυχή των οικογενειακών μας γευμάτων, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τις γιορτές. Το μαγείρεμα ήταν για μένα όχι μόνο υποχρέωση, αλλά και μια πραγματική παράδοση που μας ένωνε και δημιουργούσε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ζεστασιάς και αγάπης.
Αυτή η μέρα ήταν ιδιαίτερα σημαντική για μένα. Γιορτάζαμε τα γενέθλια του γιου μου, του Τζον, και, όπως πάντα, σκόπευα να προετοιμάσω τα αγαπημένα του φαγητά.
Ωστόσο, φέτος τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Για πρώτη φορά, ο Τζον και η σύζυγός του, η Λιζ, αποφάσισαν να γιορτάσουν αυτήν τη μέρα στο σπίτι μας. Η Λιζ πάντα περνούσε τις γιορτές με την οικογένειά της, οπότε καταλάβαινα την επιλογή της. Όμως αυτή τη φορά ήμουν περίεργη να δω πώς θα ενσωματωθεί στις οικογενειακές μας παραδόσεις.
Ξύπνησα νωρίς για να προλάβω να ετοιμάσω τα πάντα στην ώρα τους. Μαγείρευα τα ίδια φαγητά που αγαπούσε ο Τζον από μικρός: ψητό κοτόπουλο, πατάτες, τα αγαπημένα του συνοδευτικά. Δεν ήταν απλώς φαγητά, αλλά μικρές αναμνήσεις κρυμμένες σε κάθε υλικό.
Αλλά όταν η Λιζ μπήκε στην κουζίνα με το τηλέφωνο στο χέρι, ένιωσα αμέσως την ένταση. Κοίταξε γύρω στην κουζίνα και το πρόσωπό της άλλαξε ξαφνικά, σαν κάτι να μην πήγαινε καλά. Ένιωσα την ένταση να μεγαλώνει μέσα μου.
«Κέιτ» είπε, και η φωνή της ήταν λιγότερο ήπια απ’ ό,τι περίμενα. «Μήπως να παραγγείλουμε φαγητό; Δεν είμαι σίγουρη αν θα αρέσει σε όλους αυτό που ετοίμασες. Είναι τα γενέθλια, πρέπει να ευχαριστήσουμε όλους, έτσι δεν είναι;»
Τα λόγια της με πλήγωσαν. Κοίταξα τον Τζον, που στεκόταν στην πόρτα μασουλώντας μια καρότο. Απέφευγε το βλέμμα μου, δεν ήξερε πού να κοιτάξει. Ένιωσα τον πόνο και την απογοήτευση να μεγαλώνουν μέσα μου, αλλά προσπαθούσα να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου.
Όταν καθίσαμε στο τραπέζι, το τραπέζι ήταν γεμάτο φαγητό. Παρά την προσοχή της Λιζ, όλοι φαίνονταν να απολαμβάνουν τα φαγητά. Ο Τζον, κάπως αγχωμένος, κοίταξε γύρω και ρώτησε: «Λοιπόν, αρέσει σε όλους το φαγητό, έτσι;»
Ο θείος του, γελώντας, έβαλε πατάτες στο πιάτο του. «Φυσικά! Η μαγειρική τέχνη της Κέιτ – πάντα στην κορυφή!»
Τότε ο Τζον, προφανώς μη αντέχοντας, ανέφερε τα λόγια της Λιζ. «Η Λιζ πρότεινε να παραγγείλουμε φαγητό, γιατί σκέφτηκε ότι το φαγητό που έχουμε δεν είναι αρκετά καλό.»
Το δωμάτιο παγώσε για μια στιγμή από τη σιωπή. Αλλά ο αδερφός του γρήγορα έσπασε την ένταση, γελώντας αστεία και ρίχνοντας σάλτσα στις πατάτες. Η Λιζ κοκκίνισε και προφανώς ένιωσε άβολα.
Είδα πως ένιωθε αμήχανα, και αυτό δεν προκάλεσε θυμό, αλλά μάλλον συμπόνια. Για εκείνη, ήταν τα πρώτα γενέθλια του Τζον στην οικογένειά μας και η κατάσταση δεν ήταν καθόλου ιδανική.
Αργότερα, όταν καθάριζα στην κουζίνα, η Λιζ ήρθε κοντά μου. «Κέιτ, ζητώ συγγνώμη πολύ. Έκανα λάθος λέγοντας αυτό. Παρακαλώ, αποδέξου τη συγνώμη μου.»
Τη κοίταξα και ο πόνος από τα λόγια της ήταν ακόμα φρέσκος. «Συγγνώμη για τι;»
Η Λιζ ανέπνευσε βαθιά. «Το είπα αυτό γιατί ο Τζον πάντα ενθουσιάζεται με τα φαγητά σου. Χάθηκα στους αρώματα, σε όλα αυτά, και φοβήθηκα ότι δεν θα τα καταφέρω. Δεν ήθελα να φαίνομαι ανίκανη.»
Χαμογέλασα απαλά για να χαλαρώσω την ατμόσφαιρα. «Λιζ, ο γιος και η μητέρα του πάντα θα έχουν μια ξεχωριστή σύνδεση μέσα από το φαγητό. Δεν είναι κάτι που πρέπει να ανταγωνίζεσαι. Αλλά μπορώ να σε μάθω να μαγειρεύεις όπως με έμαθε η μαμά μου.»
Τα μάτια της άναψαν. «Αλήθεια; Ακόμα και μετά από αυτό που είπα;»
«Ναι» απάντησα με ένα ήπιο χαμόγελο. «Ας ξεκινήσουμε από την αρχή.»
Παρά την αμηχανία, ένιωσα ανακούφιση. Κατάλαβα ότι τα λόγια της ήταν αποτέλεσμα ανασφάλειας και όχι κακής πρόθεσης. Ήταν τα πρώτα της Χριστούγεννα στην οικογένειά μας και φυσικά δεν μπορούσαν όλα να πάνε τέλεια. Αλλά πίστευα ότι μπορούσαμε να χτίσουμε μια σχέση και να περάσουμε αυτό το εμπόδιο.
