Κώστας Σαμαράς
Από τη στιγμή που επιβιβάστηκε η μητέρα με τρία μικρά παιδιά, μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν η πρώτη της φορά στο business class. Ο τρόπος που καθοδηγούσε τα παιδιά, με μάτια ανοιχτά από τον ενθουσιασμό, μου θύμισε τη δική μου πρώτη πτήση πριν από χρόνια.
Αλλά ενώ ήμουν έτοιμος να κάνω την εμπειρία τους υπέροχη, ο άντρας στην διπλανή θέση δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος.
«Πλάκα μου κάνεις; χλεύασε καθώς εκείνη καθόταν δίπλα του, τσακώνοντας τις τσάντες και τα παιδιά της με την προσεκτική χάρη που μόνο μια μαμά μπορούσε να διαχειριστεί.
«Δεσποινίς», μου γάβγισε. «Αλήθεια τους αφήνεις να καθίσουν εδώ;»
“Κύριε, αυτές οι θέσεις είναι δικές της. Έχει κάθε δικαίωμα να κάθεται εδώ”, είπα, προσφέροντάς του το πιο ήρεμο χαμόγελό μου, αλλά εκείνος απλώς γούρλωσε τα μάτια του.
Δεν το έβαλε κάτω, ούτε όταν εκείνη ζήτησε συγγνώμη για την ταλαιπωρία.
«Ω, πιστέψτε με, έχω μια συνάντηση να συμμετάσχω σε αυτήν την πτήση», γκρίνιαξε. “Και θα χρειαστώ τη σιωπή. Απόλυτη σιωπή. Αυτά τα παιδιά δεν θα σιωπήσουν, μπορώ να πω.”
Παρακολούθησα καθώς η γυναίκα τακτοποιούσε τα παιδιά της, κάνοντάς τους νόημα να μείνουν ήσυχα. Έκαναν ό,τι μπορούσαν, αν και ο μικρότερος δεν μπορούσε να συγκρατήσει το περιστασιακό τσιρίγμα ενθουσιασμού όταν είδε τα σύννεφα έξω από το παράθυρο.
Ωστόσο, ο επιχειρηματίας συμπεριφέρθηκε σαν να του έπαιζαν ντραμς στα αυτιά, αναστενάζοντας δραματικά κάθε λίγα λεπτά.
Περίπου μια ώρα μετά την πτήση, του έφερα τον καφέ και τα μπισκότα του, προσπαθώντας να εξομαλύνω τα πράγματα.
«Ευχαριστώ, δεσποινίς», είπε με απορριπτικό ύφος, μόλις σήκωσε το βλέμμα. Έδωσα στα παιδιά φλιτζάνια με φρούτα, νομίζοντας ότι θα ήταν τα πιο ήσυχα σνακ για αυτά. Δεν ήθελα ο επιχειρηματίας να τους ξεσπάσει για τίποτα.
Αλλά όταν τελείωσε η τηλεδιάσκεψή του, φαινόταν αρκετά ικανοποιημένος για να απαντήσει όταν η μητέρα έσκυψε για να ρωτήσει για τα σχέδια στο σημειωματάριό του. “Α, αυτά;” γέλασε. “Η εταιρεία μου φτιάχνει υφάσματα. Πραγματικά υφάσματα”, πρόσθεσε, κοιτάζοντας τα ρούχα της με μούφα τρόπο που έκανε το στομάχι μου να στρίβει.
Εκείνη κοίταξε κάτω, χαζεύοντας ένα βραχιόλι στον καρπό της, προσπαθώντας να ξεπεράσει τα λόγια του.
«Στην πραγματικότητα», είπε χαμηλόφωνα, «Είμαι ιδιοκτήτης μιας μικρής μπουτίκ στο Τέξας. Κάνουμε πολλά δικά μας σχέδια. Δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που κάνεις, είμαι σίγουρη. Αλλά είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανος».
«Ω, είμαι σίγουρος ότι είναι», χλεύασε. “Αλλά βλέπετε, μόλις έκλεισα μια συμφωνία εκατομμυρίων δολαρίων με μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες σχεδιασμού στον κόσμο. Μεγάλη Διεθνής Εβδομάδα Μόδας. Αμφιβάλλω ότι μια… μπουτίκ μπορεί καν να φανταστεί πώς είναι αυτό.”
Είπε τη λέξη “μπουτίκ” σαν να ήταν μια βρώμικη λέξη, και μπορούσα να δω τα μάγουλά της να έχουν χρώμα.
Αλλά δεν του ανταπέδωσε απότομα. Αντίθετα, απλώς έγνεψε καταφατικά.
«Λοιπόν, συγχαρητήρια, κύριε», είπε απλά.
Θαύμασα την υπομονή της. Ήμουν έτοιμος να την ελέγξω όταν η φωνή του καπετάνιου ακούστηκε από το ηχείο.
«Κυρίες και κύριοι, ξεκινάμε την κάθοδό μας στο JFK», ανακοίνωσε. “Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω την όμορφη σύζυγό μου, Debbie, και τα τρία παιδιά μας, που είναι εδώ μαζί μας σήμερα. Deb, δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό χωρίς εσένα.”
Έριξα μια ματιά στη γυναίκα και είδα τα μάτια της να ανοίγουν σοκαρισμένα. Το χέρι της πέταξε στο στόμα της καθώς τα μάγουλά της κοκκίνιζαν από την έκπληξη. Γύρισε στα παιδιά της, που γελούσαν ενθουσιασμένα.
“Και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους επιβάτες μας στην πρώτη θέση. Σας ευχαριστώ που κάνατε την πρώτη πτήση business class της οικογένειάς μου αξέχαστη. Έχει κάνει ένα τεράστιο άλμα πίστης σήμερα, καθώς είναι η πρώτη μου πτήση πίσω μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα. Deb, είσαι ο βράχος μου».
Ολόκληρη η καμπίνα ήταν σιωπηλή καθώς ο καπετάνιος βγήκε από το πιλοτήριο. Κρατούσε ένα μικρό κουτί με δαχτυλίδι, χαμογελώντας από το αυτί στο αυτί καθώς γονάτιζε μπροστά της.
«Ντέμπι», είπε με τη φωνή του πυκνή από συγκίνηση. “Θα περνάς για πάντα μαζί μου… ξανά; Και, μην ανησυχείς! Ο συγκυβερνήτης μου είναι επικεφαλής του αεροπλάνου!”
Οι επιβάτες χειροκρότησαν και εγώ έπιασα περισσότερα από μερικά δακρυσμένα χαμόγελα.
“Ναί!” αναφώνησε η Ντέμπι.
Όσο για τον επιχειρηματία; Απλώς κάθισε εκεί, λαχανιάζοντας. Η αυτάρεσκη έκφρασή του δεν φαινόταν πουθενά. Και δεν μπόρεσα να αντισταθώ να του ρίξω μια ματιά, σηκώνοντας το μέτωπό μου. Σύντομα, η κάθοδος της πτήσης τελείωσε και ήμασταν σχεδόν έτοιμοι να αποβιβαστούμε.
«Ξέρεις», είπε η Ντέμπι, γυρίζοντας στον επιχειρηματία. “Δεν εκτιμούν όλοι τα χρήματα πάνω από όλα. Μερικοί από εμάς απλώς εκτιμούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και αυτό; Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα.”
Την παρακολούθησα να μαζεύει τα παιδιά της και να έφευγε με τον άντρα της, αφήνοντας τον επιχειρηματία να φαίνεται μικρός με τρόπο που αμφέβαλα ότι είχε νιώσει ποτέ πριν.
Όσο για μένα, δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω. Δεν τελειώνουν όλες οι ιστορίες τέλεια, αλλά αυτή;
Ήταν τόσο κοντά όσο γίνεται.
