Κώστας Σαμαράς
Παντρεύτηκα έναν άντρα μετά από μια φλογερή ρομαντική σχέση, πιστεύοντας ότι θα βρούμε την ευτυχία μαζί.
Ορισμένοι μπορεί να πουν ότι ήταν ένα κόκκινο πανί όταν επέμεινε να γνωρίσω τα παιδιά του μόλις λίγες ημέρες μετά την έναρξη της σχέσης μας, αλλά τότε δεν το έβλεπα.
Όταν συνειδητοποίησα ότι είχα μπει πολύ βαθιά, ήταν πια αργά, και έπρεπε να βάλω την ευημερία μου σε προτεραιότητα.
Στα 22 μου, γνώρισα τον Γουίλ, έναν 29χρονο πρόσφατα χήρο με δύο μικρά παιδιά—τη Ταμάρα, μια κόρη, και τον Νικ, έναν γιο.
Η σχέση μας αναπτύχθηκε γρήγορα, και ο Γουίλ με σύστησε στα παιδιά του πολύ νωρίς.
Μου φάνηκε περίεργο να τους γνωρίσω τόσο σύντομα, αλλά με διαβεβαίωσε λέγοντας ότι ήμουν «η κατάλληλη» γι’ αυτόν και τα παιδιά του.
Κοιτάζοντας πίσω, μπορεί να ήμουν παρασυρμένη από την ενθουσιασμό, καθώς παντρευτήκαμε ένα χρόνο αργότερα.
Την ημέρα του γάμου μας, αντάλλαξα όχι μόνο όρκους μεταξύ μας αλλά και υποσχέσεις στα παιδιά του—κάτι που είχε επιμείνει ο Γουίλ.
Ήταν μια συγκινητική στιγμή, ιδέα του, αλλά λίγα μετά την τελετή, οι ρωγμές στο παραμύθι μας άρχισαν να φαίνονται.
Παρά το ότι εργαζόμουν πλήρως, ένιωθα επιβαρυμένη με όλα τα καθήκοντα φροντίδας των παιδιών, μαγειρέματος και νοικοκυριού.
Ο Γουίλ, εξαντλημένος από τη δουλειά, χρησιμοποιούσε αυτό ως δικαιολογία για να αποφύγει τις ευθύνες, λέγοντας πράγματα όπως: «Είσαι τόσο καλή μαζί τους, έχει νόημα να το χειρίζεσαι εσύ».
Ο ελεύθερος χρόνος του καταναλωνόταν από βιντεοπαιχνίδια ή νύχτες με φίλους, ενώ εγώ συνδύαζα τη δουλειά μου και διαχειριζόμουν τα πάντα στο σπίτι.
«Εγώ φέρνω τα χρήματα. Δικαιούμαι να χαλαρώσω», υποστήριζε όταν εξέφραζα την εξάντλησή μου.
Καθώς περνούσε ο καιρός, η στάση του Γουίλ γινόταν ολοένα και πιο απαξιωτική και ασέβαστη.
Η συμπεριφορά του επηρεάζει τα παιδιά του, που άρχισαν να με αντιμετωπίζουν περισσότερο ως υπηρέτρια παρά ως μητριά.
«Γιατί μας κάνεις πάντα να κάνουμε πράγματα; Ο μπαμπάς μας επιτρέπει να διασκεδάζουμε», παραπονιόντουσαν.
Στο τέλος του πρώτου έτους του γάμου μας, ήξερα ότι η ένωση μας ήταν λάθος, αλλά ένιωθα παγιδευμένη από τις υποσχέσεις μου σε αυτούς.
Χρόνια αργότερα, η πίεση έγινε αφόρητη και υπέβαλα αίτηση διαζυγίου.
Μια απογευματινή, ετοίμασα τα πράγματά μου ενώ το σπίτι ήταν άδειο και άφησα ένα σημείωμα για τον Γουίλ και τα παιδιά.
Έγραφε:
«Αγαπητέ Γουίλ και παιδιά,
Έκανα το καλύτερο δυνατό για να είμαι καλή σύζυγος και μητέρα για εσάς, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω σε μια κατάσταση όπου νιώθω υποτιμημένη και χρησιμοποιημένη.
Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να τιμήσω τις υποσχέσεις που έκανα.
Με αγάπη, Μάντισον»
Το διαζύγιο ήταν πικρό. Ο Γουίλ, κάποτε ο άντρας που είχα ερωτευτεί, είχε γίνει ένας θυμωμένος ξένος.
Απομακρύνθηκα με λίγα περισσότερα από όσα είχα φέρει στον γάμο.
Παρά την ανακούφισή μου που απέφυγα αυτή την κατάσταση, ήμουν συντετριμμένη που άφησα τα παιδιά πίσω.
Η ζωή μου βελτιώθηκε σημαντικά μετά το διαζύγιο, αλλά δεν ήξερα ότι η σύνδεσή μου με τα παιδιά του Γουίλ δεν είχε τελειώσει.
Πέρασαν 15 χρόνια. Ήμουν στα τέλη της τρίτης δεκαετίας μου όταν έλαβα μια αναπάντεχη κλήση από την Ταμάρα, τώρα 25 ετών.
Η καρδιά μου χτύπησε γρήγορα, προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για θυμό ή κατηγορίες, αλλά αντ’ αυτού, τα λόγια της Ταμάρας με άφησαν άφωνη.
«Μάντισον, άφησες τις πιο όμορφες αναμνήσεις στη ζωή μου και του Νικ», είπε, με τη φωνή της γεμάτη συναισθήματα.
«Ήσουν η μητρική φιγούρα που θυμόμαστε και πάντα εκτιμούσαμε τον χρόνο που περάσαμε μαζί σου».
Η Ταμάρα εξήγησε πώς, καθώς μεγάλωναν, άρχισαν να βλέπουν την αλήθεια σχετικά με τη συμπεριφορά του πατέρα τους.
«Μας έλειπες κάθε μέρα. Πάντα ελπίζαμε να είσαι καλά», παραδέχτηκε.
Αποδείχθηκε ότι ο Γουίλ δεν είχε ξαναπαντρευτεί ποτέ και οι σχέσεις του με νεότερες γυναίκες δεν είχαν διαρκέσει.
Η Ταμάρα και εγώ κανονίσαμε να συναντηθούμε, και όταν ξαναβρεθήκαμε, τα συναισθήματα ήταν έντονα.
Και οι δύο ευχαρίστησαν εμένα για τον ρόλο που είχα παίξει στη ζωή τους.
«Μας δίδαξες τι σημαίνει πραγματικά η καλοσύνη», είπε ο Νικ, με τη φωνή του γεμάτη ευγνωμοσύνη.
Βλέποντάς τους ως ενήλικες με γέμισε υπερηφάνεια και τύψεις.
Αν ήξερα πόσο είχε επηρεάσει η παρουσία μου τις ζωές τους, θα έπαιρνα την ίδια απόφαση να φύγω;
Παρά τις αμφιβολίες μου, ήμουν περήφανη για τους ενήλικες που είχαν γίνει και ήμουν ευγνώμονη που είχα θετική επιρροή πάνω τους.
Κοιτώντας πίσω, ακόμα αναρωτιέμαι αν η απομάκρυνση από τον Γουίλ ήταν η σωστή επιλογή, αλλά ξέρω ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να διατηρήσω την ευημερία μου.
Και ίσως, η απομάκρυνση ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αφήσω μια διαρκή, θετική επιρροή στην Ταμάρα και τον Νικ.
Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη τους είναι μια υπενθύμιση ότι μερικές φορές, οι πιο δύσκολες αποφάσεις οδηγούν στα πιο βαθιά αποτελέσματα.
Τι θα κάνατε αν ήσασταν στη θέση μου;
Ήταν σωστή η επιλογή να απομακρυνθώ, ή έπρεπε να είχα μείνει για να τιμήσω τις υποσχέσεις που είχα κάνει στα παιδιά του;
