Κώστας Σαμαράς
Έναν μήνα αργότερα, αφού υιοθετήσαμε τη Τζένιφερ με τον σύζυγό μου, τον Ρίτσαρντ, ο κόσμος μας είχε αλλάξει πολύ. Ήμασταν χαρούμενοι που μπορούσαμε να δώσουμε σε αυτή την κοπέλα ένα σπίτι, αλλά κάτι στη συμπεριφορά της με ανησυχούσε. Ήταν κάτι δύσκολο να εξηγηθεί, αλλά όταν μία μέρα μου ψιθύρισε ήσυχα στο αυτί:
«Μαμά, μην εμπιστεύεσαι τον μπαμπά…»
Τα λόγια της με άφησαν έκπληκτη. Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προέρχονταν αυτές οι σκέψεις. Ο Ρίτσαρντ ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, που έβαζε όλη του την καρδιά στην οικοδόμηση σχέσης με την κόρη του. Προσπαθούσε να είναι φίλος της, στήριγμα, αλλά η ψυχρότητά της δεν μας έδινε ηρεμία. Η Τζένιφερ άρχισε σταδιακά να προσαρμόζεται στη νέα της οικογένεια, να πλησιάζει εμένα, αλλά προς τον Ρίτσαρντ παρέμενε επιφυλακτική. Δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε, να ανοιχτεί μπροστά του.
«Γιατί το σκέφτεσαι έτσι, Τζένιφερ;» ρώτησα, προσπαθώντας να μην δείξω ανησυχία.
Η κοπέλα με κοίταξε με τα μεγάλα της μάτια και, χωρίς να πει λέξη, κούνησε το κεφάλι της. Δεν τη ρώτησα περισσότερο, αλλά μέσα μου ένιωθα μια αβεβαιότητα. Εκείνη τη νύχτα, μου ήταν δύσκολο να κοιμηθώ. Προσπαθούσα να βρω μια εξήγηση για το γιατί η Τζένιφερ μπορούσε να είναι έτσι απέναντι στον Ρίτσαρντ.
Την επόμενη νύχτα, άκουσα τον Ρίτσαρντ να μιλάει ήσυχα στο τηλέφωνο στο υπνοδωμάτιό μας. Προσπαθούσε να μην κάνει θόρυβο, αλλά ακόμα άκουσα τα λόγια του.
«Η Τζένιφερ καταλαβαίνει περισσότερα από ό,τι νόμιζα,» είπε ήσυχα. «Δεν θέλω να το μάθει η Μάρλα…»
Πάγωσα στη θέση μου. Τι εννοεί; Γιατί μου κρύβει κάτι; Ο πανικός που με κατέλαβε ήταν δύσκολο να τον κρύψω. Σιγά-σιγά πλησίασα στην πόρτα, ακούγοντας τη συζήτηση, προσπαθώντας να καταλάβω τι μου κρύβει.
Όταν τελείωσε την κουβέντα, δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.
«Ρίτσαρντ, τι μου κρύβεις; Γιατί είπες τέτοια παράξενα πράγματα;» ρώτησα, προσπαθώντας να μην ακούγομαι κατηγορητική, αλλά η ανησυχία ήταν εμφανής στη φωνή μου.
Γύρισε, το πρόσωπό του έγινε αμέσως σοβαρό, και πλησίασε κοντά μου.
«Μάρλα, εγώ… απλά δεν ήθελα να το μάθεις νωρίτερα,» άρχισε, λίγο αμήχανος. «Ετοιμάζω μια έκπληξη για τη Τζένιφερ. Τα γενέθλια της είναι μια σημαντική στιγμή για μας. Θέλω να νιώσει ξεχωριστή. Ξέρεις πόσο δύσκολο της ήταν να προσαρμοστεί, και θέλω να νιώσει ότι είναι εκτιμημένη.»
Στάθηκα, χωρίς να ξέρω τι να πω. Ένιωσα ανακούφιση, αλλά και έκπληξη. Δεν περίμενα ότι ο Ρίτσαρντ ετοιμάζει έκπληξη για τη Τζένιφερ. Σκέφτηκα ότι η σιωπή του όλο αυτό το διάστημα είχε να κάνει με κάτι πιο σοβαρό.
«Αλήθεια;» ρώτησα, χαμογελώντας με δυσπιστία. «Νόμιζες ότι θα ένιωθε ξεχωριστή αν το έκρυβες από μας;»
Ο Ρίτσαρντ αναστέναξε.
«Ήθελα να το μάθει όταν θα είναι έτοιμη, όχι νωρίτερα. Δεν ήξερα πώς θα το πάρει.»
Κάθισα στο κρεβάτι και κοιταχτήκαμε σιωπηλά. Στην αρχή μου φαινόταν ότι η μυστικότητα του ήταν ανησυχητική, αλλά τώρα καταλάβαινα ότι οι προθέσεις του ήταν καθαρές.
«Ευχαριστώ που μου το είπες,» είπα. «Καταλαβαίνω γιατί ήθελες να είναι έκπληξη. Πρέπει να δουλέψουμε πάνω στην εμπιστοσύνη, και θέλω η Τζένιφερ να νιώθει ασφαλής εδώ.»
Μαζί αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα όπου η Τζένιφερ θα μπορούσε να ανοιχτεί πλήρως. Αρχίσαμε να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί, υποστηρίζοντας την και δείχνοντας της ότι η θέση της στην οικογένειά μας δεν ήταν μόνο υποχρέωση, αλλά αληθινή αγάπη και φροντίδα.
Οι μήνες περνούσαν, και η Τζένιφερ άρχισε να αλλάζει. Έγινε πιο ανοιχτή, χαμογελούσε όλο και πιο συχνά στον Ρίτσαρντ, και ζητούσε ακόμη και τη βοήθειά του για τα μαθήματα. Εμείς, με τον σύζυγό μου, καταλαβαίναμε ότι η Τζένιφερ σταδιακά βρίσκει το δρόμο της στο σπίτι μας, και αν και ακόμα δεν μπορούσαμε να πούμε ότι η εμπιστοσύνη είχε αποκατασταθεί πλήρως, ξέραμε ότι κινούμασταν στη σωστή κατεύθυνση.
Και τώρα, κοιτάζοντας την Τζένιφερ, ένιωθα πόσο πολύ είχε μεγαλώσει όλο αυτό το διάστημα. Σταδιακά γινόταν μέρος της οικογένειάς μας. Και ο Ρίτσαρντ, παρά όλες τις αμφιβολίες του, αποδείχτηκε αυτός που ήταν πάντα εκεί για μας, έτοιμος να βοηθήσει και να στηρίξει.
