Κώστας Σαμαράς
Όταν η αδελφή μου, η Λίλι, παντρεύτηκε, ήταν το γεγονός της χρονιάς.
Πάντα ήταν το χρυσό παιδί—η υπερβολική που τα είχε όλα τακτοποιημένα.
Ο Έρικ, ο σύζυγός της, ήταν το τέλειο ταίρι της.
Ήταν γοητευτικός, ευγενικός και την λάτρευε με έναν τρόπο που έκανε τους υπόλοιπους να ζηλεύουν.
Ο γάμος τους ήταν σαν κάτι βγαλμένο από ταινία.
Μετά από τους όρκους, πέταξαν για το Μπαλί για τον μήνα του μέλιτος, ο οποίος υποσχόταν να είναι εξίσου τέλειος όπως η σχέση τους.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Την επόμενη μέρα που έφυγαν, η Λίλι άρχισε να μου στέλνει φωτογραφίες από το ταξίδι.
Υπήρχαν φωτογραφίες από πανέμορφα ηλιοβασιλέματα, κοκτέιλ δίπλα στην πισίνα και την καταπράσινη φύση στις διάσημες ρυζοκαλλιέργειες του Μπαλί.
Περνούσα από αυτές τις φωτογραφίες ενώ ήπια τον πρωινό καφέ μου όταν μια φωτογραφία τράβηξε την προσοχή μου.
Ήταν μια selfie της Λίλι, να στέκεται στην παραλία, με τον ωκεανό να αστράφτει πίσω της.
Ακτινοβολούσε στο χρυσό φως, φορώντας ένα καλοκαιρινό φόρεμα και ένα μεγάλο καπέλο.
Αλλά δεν ήταν η παραλία ή το χαμόγελό της που με έκανε να παγώσω.
Ήταν ο άντρας δίπλα της.
Δεν ήταν ο Έρικ.
Ο άντρας, που δεν τον είχα ξαναδεί, είχε ηλιοκαμένο δέρμα, ένα ατημέλητο χτένισμα και ένα χαλαρό, αβίαστο χαμόγελο.
Στεκόταν τόσο κοντά στη Λίλι που οι ώμοι τους αγγίζονταν.
Φαινόταν να είναι άνετοι.
Πολύ άνετοι.
Προσπάθησα να διώξω το περίεργο συναίσθημα από το στήθος μου και απάντησα στο μήνυμά της: «Ουάου, φαίνεσαι υπέροχη! Ποιος είναι αυτός δίπλα σου;»
Τα σημάδια που έδειχναν ότι πληκτρολογούσε εμφανίστηκαν σχεδόν αμέσως.
Μετά ήρθε η απάντησή της: «Α, αυτός είναι ο Λίο. Τον γνωρίσαμε εδώ! Ταξιδεύει με μερικούς φίλους του. Πολύ χαλαρός τύπος!»
Ήταν μια χαλαρή, άνετη απάντηση.
Πολύ άνετη.
Ήθελα να την πιστέψω, αλλά κάτι στην φωτογραφία δεν μου καθόταν καλά.
Γιατί έπαιρνε selfies με αυτόν τον άντρα στον μήνα του μέλιτος;
Και που ήταν ο Έρικ;
Προσπάθησα να διώξω την σκέψη από το μυαλό μου, λέγοντας στον εαυτό μου ότι υπερβάλλω.
Αλλά όσο περνούσαν οι μέρες, οι φωτογραφίες συνέχιζαν να έρχονται.
Φωτογραφίες από εκπληκτικούς ναούς, γραφικές πεζοπορίες και ονειρικά δείπνα δίπλα στη θάλασσα.
Και όμως, σε όλες αυτές τις φωτογραφίες, ο Έρικ δεν υπήρχε πουθενά.
Αντί γι’ αυτό, όλο και περισσότερες από αυτές έδειχναν τον Λίο.
Υπήρχε μια με την Λίλι και τον Λίο να κάθονται σε μια κούνια με θέα τη ζούγκλα, και οι δυο τους να γελούν σαν να μην είχαν κανένα άγχος στον κόσμο.
Άλλη μία τους έδειχνε σε μια τοπική αγορά, να κρατούν καρύδες και να χαμογελούν σαν παλιοί φίλοι.
Δεν άντεχα πια.
Πήρα το τηλέφωνο και την κάλεσα.
Απάντησε μετά από μερικούς ήχους κλήσης, με τη φωνή της χαρούμενη.
«Γεια σου, Μία!» είπε.
«Το Μπαλί είναι καταπληκτικό. Θα το λατρέψεις εδώ!»
Δεν έχασα χρόνο για μικροκουβέντες.
«Λίλι, τι γίνεται;» ρώτησα.
Ο τόνος της άλλαξε ελαφρώς, αλλά κράτησε την ψυχραιμία της.
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ, είσαι στον μήνα του μέλιτος», είπα.
«Στέλνεις φωτογραφίες με κάποιον άγνωστο αντί με τον σύζυγό σου. Που είναι ο Έρικ;»
Υπήρξε μια παύση, και για μια στιγμή, σκέφτηκα ότι η κλήση είχε διακοπεί.
Μετά εκείνη αναστεναγμένη.
«Είναι εδώ», είπε τελικά.
«Απλά… κάνει τα δικά του.»
«Κάνει τα δικά του;» επανέλαβα, η απιστία μου φανερή.
«Είσαι στον μήνα του μέλιτος, Λίλι. Τι γίνεται;»
Δεν απάντησε αμέσως.
Όταν τελικά μίλησε, η φωνή της ήταν πιο ήρεμη, σχεδόν παραδομένη.
«Ο Έρικ κι εγώ είχαμε έναν καβγά», παραδέχτηκε.
«Έναν μεγάλο. Τη δεύτερη νύχτα που ήμασταν εδώ».
«Τι είδους καβγά;» ρώτησα, με το στομάχι μου να σφίγγεται.
«Έναν από εκείνους τους καβγάδες που συνειδητοποιείς ότι παντρεύτηκες κάποιον που δεν ξέρεις πραγματικά», είπε, με τη φωνή της να τρέμει.
«Παλεύουμε για μήνες, Μία.
Νόμιζα ότι ο γάμος θα λύσει τα πράγματα, αλλά δεν το έκανε.
Όλα μοιάζουν… στραβά».
«Και ο Λίο;» ρώτησα.
«Που χωράει σε αυτό;»
«Είναι απλώς ένας φίλος», είπε γρήγορα.
«Τον γνώρισα στο θέρετρο.
Ήταν… ωραίο να μιλήσω μαζί του.
Αυτό είναι όλο».
«Λίλι», είπα, με τη φωνή μου να είναι αυστηρή.
«Είσαι στο μήνα του μέλιτος. Ακούς τον εαυτό σου; Αυτό δεν είναι φυσιολογικό».
«Το ξέρω», είπε, η φωνή της σπάζοντας.
«Ξέρω ότι δεν είναι.
Αλλά δεν είχα σχεδιάσει να συμβεί τίποτα από αυτά.
Απλώς… ήμουν τόσο δυστυχισμένη, και δεν συνειδητοποίησα πόσο μέχρι τώρα».
Η καρδιά μου πονούσε για εκείνη, αλλά δεν μπορούσα να διώξω την οργή που βράζει μέσα μου.
«Ξέρει ο Έρικ για τον Λίο;» ρώτησα.
«Ξέρει ότι περνάω χρόνο μαζί του», είπε.
«Αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις.
Δεν έχει συμβεί τίποτα».
«Ακόμα», είπα απότομα.
«Μία, δεν κάνω κάτι λάθος», επέμεινε.
«Απλώς χρειάζομαι χρόνο για να καταλάβω τα πράγματα».
«Λίλι, δεν μπορείς να ‘καταλάβεις τα πράγματα’ στον μήνα του μέλιτος», ξέσπασα.
«Ακούς πόσο παράλογο ακούγεται αυτό;»
Δεν απάντησε, και για μια στιγμή, σκέφτηκα ότι θα κλείσει το τηλέφωνο.
«Απλώς χρειάζομαι να με εμπιστευτείς», είπε τελικά.
«Σε παρακαλώ, μην πεις τίποτα σε κανέναν. Όχι ακόμα».
Ήθελα να διαφωνήσω, να της πω πόσο απερίσκεπτη και άδικη ήταν.
Αλλά αντ’ αυτού, αναστέναξα.
«Εντάξει», είπα.
«Αλλά πρέπει να μιλήσεις με τον Έρικ.
Κατάλαβε τα πράγματα πριν γυρίσεις».
«Θα το κάνω», υποσχέθηκε.
Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, κοιτούσα το τηλέφωνο με δυσπιστία.
Αυτή δεν ήταν η αδελφή που ήξερα.
Η αδελφή που πάντα είχε τη ζωή της υπό έλεγχο, που σχεδίαζε τα πάντα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Τι είχε πάει τόσο στραβά τόσο γρήγορα;
Όταν η Λίλι και ο Έρικ γύρισαν από το Μπαλί, έκαναν σαν να είναι όλα καλά.
Αλλά μπορούσα να δω την ένταση μεταξύ τους.
Ο Έρικ σπάνια την κοίταζε κατά τη διάρκεια των οικογενειακών συγκεντρώσεων, και η Λίλι απέφευγε τελείως το βλέμμα μου.
Λίγους μήνες αργότερα, η Λίλι μου είπε ότι χώριζαν.
Δεν ανέφερε ποτέ ξανά τον Λίο, και εγώ δεν ρώτησα.
Ό,τι συνέβη στον μήνα του μέλιτος, ήταν σαφές ότι είχε σημάνει την αρχή του τέλους.
Κοιτάζοντας πίσω, εκείνο το selfie δεν ήταν απλώς μια φωτογραφία.
Ήταν μια προειδοποίηση.
Μια ματιά στις ρωγμές στη φαινομενικά τέλεια ζωή της που κανείς δεν είχε παρατηρήσει πριν.
