Κώστας Σαμαράς
Η ζωή μου ξετυλίχθηκε σε ένα τερματικό αεροδρομίου όταν ανακάλυψα τον σύζυγό μου με μια άλλη γυναίκα.
Αλλά μια αναπάντεχη συνάντηση με έναν γοητευτικό πιλότο αερογραμμών με οδήγησε σε ένα ταξίδι αστραπή στο Παρίσι, ξεκινώντας μια ρομαντική σχέση που προκάλεσε την πληγωμένη καρδιά μου και αναδιαμόρφωσε το μέλλον μου.
Ο Μπράιαν και εγώ ήμασταν σε ένα ευαίσθητο σημείο στον γάμο μας, αν και δεν το συνειδητοποιούσα πλήρως.
Απελπισμένη να αναζωπυρώσω τη σύνδεσή μας, αποφάσισα να τον εκπλήξω στο επαγγελματικό του ταξίδι στο Παρίσι – την πόλη της αγάπης.
Κρατώντας το εισιτήριό μου, περιπλανήθηκα στο πολυσύχναστο αεροδρόμιο, με τα νεύρα μου να καταπραΰνονται από την ελπίδα.
Αλλά η ελπίδα μετατράπηκε σε απογοήτευση όταν τον είδα στο πλήθος, χέρι-χέρι με μια νεότερη γυναίκα.
Η οικειότητα τους ήταν αδιαμφισβήτητη.
«Μπράιαν!», φώναξα, η φωνή μου έσπαγε.
Γύρισε, το πρόσωπό του πέρασε από σοκ σε εκνευρισμό.
Απελπισμένα, περπάτησε προς το μέρος μου, αφήνοντας το χέρι της γυναίκας.
«Αβά, γιατί είσαι εδώ;» ρώτησε με έντονο τόνο.
«Ήθελα να σε εκπλήξω, να περάσουμε χρόνο μαζί στο Παρίσι», είπα, με δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μου.
Ο Μπράιαν έσκασε με το πρόσωπο του και με τράβηξε στην άκρη.
«Δεν είναι κατάλληλη στιγμή», είπε ψυχρά. Στη συνέχεια, προς μεγάλη μου έκπληξη, άρπαξε το εισιτήριό μου και το έσκισε.
«Γύρνα σπίτι. Αυτή είναι απλά μια συνάδελφος», πρόσθεσε αδιάφορα, πριν επιστρέψει στη γυναίκα και φύγει χωρίς να ρίξει δεύτερη ματιά.
Βυθίστηκα στο έδαφος, συντετριμμένη.
Δάκρυα κυλούσαν από το πρόσωπό μου ενώ στηριζόμουν στην βαλίτσα μου, ανίκανα να κινηθώ. Εκείνη τη στιγμή με βρήκε ο Τζακ.
«Είσαι καλά;» ρώτησε ήρεμα.
Τα ανησυχημένα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου, και παρατήρησα τις κοφτερές γραμμές της στολής του πιλότου.
Υπήρχε κάτι παρηγορητικό σε αυτόν – καλοσύνη τυλιγμένη σε ήρεμη δύναμη.
Μεταξύ των λυγμών, του είπα τι είχε συμβεί. Ο Τζακ άκουσε προσεκτικά, στη συνέχεια μου πρόσφερε μια απρόσμενη σωτηρία.
«Έλα στο Παρίσι», είπε.
«Θα σε αναβαθμίσω στην πρώτη θέση – χωρίς δεσμεύσεις».
«Γιατί να το κάνεις αυτό;» ρώτησα, σοκαρισμένη από τη γενναιοδωρία του.
«Όλοι αξίζουν μια νέα αρχή», απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο.
Ευγνώμονη και περίεργη, δέχτηκα την προσφορά του, ελπίζοντας ότι το Παρίσι θα μπορούσε να γιατρέψει τα κομμάτια της σπασμένης μου καρδιάς.
Στην άνεση της θέσης μου στην πρώτη θέση, επιτέλους ανασύνταξα τις δυνάμεις μου.
Η πολυτέλεια ήταν ένα καταπραϋντικό βάλσαμο για τον πόνο μου. Αλλά η ανάπαυσή μου ήταν σύντομη – ο Μπράιαν εμφανίστηκε, με κόκκινο πρόσωπο και γεμάτος θυμό.
«Τι κάνεις εδώ;» γρύλισε.
Του είπα για την πρόσκληση του Τζακ, πράγμα που μόνο αύξησε την οργή του.
Πριν η επίθεση του μπορέσει να κλιμακωθεί, ο Τζακ εμφανίστηκε, και η ήρεμη εξουσία του έκοψε την οργή του Μπράιαν.
«Είναι εδώ με την πρόσκλησή μου», είπε με σταθερότητα, συνοδεύοντας τον Μπράιαν πίσω στην οικονομική θέση.
«Ευχαριστώ», ψιθύρισα καθώς ο Τζακ γύριζε για να φύγει.
«Παρακαλώ», είπε με ένα ευγενικό χαμόγελο.
«Θυμήσου, αξίζεις σεβασμό – σε αυτήν την πτήση και στη ζωή».
Το Παρίσι ήταν μαγικό.
Θ Τζακ έγινε ο ξεναγός μου, δείχνοντάς μου τα θαύματα της πόλης, από τον λαμπερό Σηκουάνα μέχρι τη γεμάτη ζωή γοητεία του Μονμάρτρη.
Κάθε μέρα έφερνε νέα τοπία, γέλια και αυξανόμενη αίσθηση της δυνατότητας.
Κάτω από τη χρυσή λάμψη του Πύργου του Άιφελ, συνειδητοποίησα ότι τα συναισθήματά μου για αυτόν είχαν βαθύνει, αλλά δίστασα.
Μπορεί ένας έρωτας που γεννήθηκε από τον πόνο να αντέξει;
Ένα πρωί, ένα αναπάντεχο email άλλαξε πάλι τον κόσμο μου.
Μήνες πριν, αυθόρμητα, είχα κάνει αίτηση για θέση σε έναν φημισμένο οίκο μόδας του Παρισιού.
Η προσφορά για τη δουλειά ήταν συναρπαστική – μια ευκαιρία για ανεξαρτησία και νέα αρχή.
Αλλά αυτό σήμαινε και παραμονή στο Παρίσι, μακριά από τη ζωή που άρχιζα να φαντάζομαι με τον Τζακ.
Κατά τη διάρκεια μιας βροχερής βόλτας, του είπα για το δίλημμά μου.
«Αυτή η δουλειά… είναι ό,τι έχω ονειρευτεί», είπα, με τη φωνή μου να τρέμει. «Αλλά τι θα γίνει με εμάς;»
Ο Τζακ πήρε τα χέρια μου στα δικά του. «Η αγάπη δεν είναι να κρατάς ο ένας τον άλλον πίσω», είπε.
«Είναι να στηρίζεις τα όνειρα του άλλου. Ό,τι και να αποφασίσεις, εγώ θα είμαι εδώ για σένα».
Η αυτοθυσία του με έκανε να βάλω τα κλάματα. Εδώ ήταν ένας άντρας που ήθελε πραγματικά το καλύτερο για μένα.
Κάτω από τη βροχή του Παρισιού, τον φίλησα, γεμάτη ευγνωμοσύνη και αγάπη στην καρδιά μου.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω από το Παρίσι, ο Τζακ μου έδωσε μια επιλογή: να επιστρέψω μαζί του στη Νέα Υόρκη ή να μείνω και να αδράξω την νέα μου καριέρα.
Άγγιχτη από την αδιάκοπη στήριξή του, επέλεξα να επιστρέψω μαζί του, αποφασισμένη να χτίσουμε μια ζωή μαζί.
Αλλά η πραγματικότητα μπήκε στην πορεία μόλις φτάσαμε.
Στην παραλαβή αποσκευών, ο Τζακ εξέφρασε τις ανησυχίες του για τον νομαδικό τρόπο ζωής του ως πιλότος.
«Η πτήση είναι κομμάτι του ποιος είμαι», παραδέχτηκε. «Ανησυχώ για το πώς θα μας επηρεάσει».
«Πιστεύω ότι μπορούμε να το κάνουμε να δουλέψει», είπα, αλλά ο Τζακ πρότεινε να πάρουμε λίγο χρόνο για να το σκεφτούμε.
Λίγες μέρες αργότερα, τον συνάντησα ξανά, αυτή τη φορά με μια απόφαση.
«Συνειδητοποίησα ότι θέλω να ζήσω μια ζωή που να ταυτίζεται με τη δική σου», είπα.
«Αποφάσισα να ακολουθήσω καριέρα ως αεροσυνοδός. Αυτό θα με αφήσει να είμαι μέρος του κόσμου σου, και νομίζω ότι θα το λατρέψω».
Τα μάτια του Τζακ άναψαν από περηφάνια. «Αβά, αυτό είναι καταπληκτικό. Είμαι τόσο περήφανος για σένα».
Η εκπαίδευση ήταν δύσκολη αλλά ανταποδοτική.
Όταν έλαβα την πρώτη μου αποστολή, η τύχη με έφερε σε μία από τις διαδρομές του Τζακ.
Καθώς περπατούσα διάδρομο του αεροπλάνου με τη στολή μου, το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου, γεμάτο περηφάνια και αγάπη.
Η αγκαλιά μας στην καμπίνα του πιλότου ήταν μια υπόσχεση – να χτίσουμε ένα μέλλον μαζί, βασισμένο στο αμοιβαίο σεβασμό και περιπέτεια.
Από την προδοσία στην αυτογνωσία, το ταξίδι μου με οδήγησε σε έναν έρωτα που ήταν τόσο ελεύθερος όσο οι ανοιχτοί ουρανοί.
Μαζί, ο Τζακ και εγώ πετάξαμε σε ένα νέο κεφάλαιο, χέρι-χέρι.
