Κώστας Σαμαράς
Όταν ο γιος μου έφερε τη συγγενή του στο σπίτι, ήμουν ενθουσιασμένη που θα γνώριζα τη γυναίκα που είχε κλέψει την καρδιά του. Αλλά την στιγμή που είδα το πρόσωπό της, ο ενθουσιασμός μου εξαφανίστηκε. Την ήξερα ήδη και σύντομα την είχα κλειδώσει στο υπόγειο μου.
Η επιθυμία να προστατεύσεις το παιδί σου δεν φεύγει ποτέ. Είμαι μια μητέρα στα 50 μου, που ζει σε μια ήσυχη προαστιακή γειτονιά με τον σύζυγό μου, τον Νάθαν. Είμαστε παντρεμένοι για πάνω από 25 χρόνια και έχουμε έναν γιο, τον Ξαβιέ, που είναι το φως της ζωής μας.
Είναι τώρα 22 ετών και σχεδόν τελειώνει το πανεπιστήμιο. Αν και είχε φύγει χρόνια πριν, είμαστε ακόμα μια δεμένη οικογένεια. Τουλάχιστον, έτσι νόμιζα μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, όταν ο Ξαβιέ μας σοκάρισε με ένα τηλεφώνημα.
Ήταν ένα κανονικό βράδυ της Τρίτης. Ο Νάθαν και εγώ ήμασταν στο σαλόνι, μισοπαρακολουθώντας τηλεόραση και μισοκοιμόμαστε, όταν το τηλέφωνο χτύπησε.
«Μαμά, μπαμπά, έχω μεγάλη είδηση!» είπε ο Ξαβιέ από την άλλη πλευρά της γραμμής. «Γνώρισα μια κοπέλα. Το όνομά της είναι Ντανιέλ και είναι καταπληκτική. Βγαίνουμε μαζί εδώ και τρεις μήνες και—» σταμάτησε δραματικά. «Της πρότεινα και είπε ναι!»
Δεν μπορούσα να μιλήσω για μια στιγμή. Ήταν πολλά να επεξεργαστώ. Γυναίκα. Τρεις μήνες. Πρόταση γάμου; «Περίμενε, είστε αρραβωνιασμένοι;» ρώτησα, ρίχνοντας μια ματιά στον σύζυγό μου, του οποίου το σαγόνι είχε πέσει σχεδόν στο πάτωμα.
«Ναι! Ήθελα να σας το πω νωρίτερα, αλλά η Ντανιέλ είναι πολύ ντροπαλή. Δεν ήθελε να σας γνωρίσει μέχρι τώρα, αλλά την έπεισα. Μπορούμε να έρθουμε αυτό το Σαββατοκύριακο για δείπνο;»
«Φυσικά!» είπα, αν και το μυαλό μου ήδη έτρεχε γεμάτο ανησυχίες και μόνο λίγη ενθουσιασμό.
Ο Ξαβιέ δεν είχε αναφέρει καμία κοπέλα τα τέσσερα χρόνια του στο πανεπιστήμιο. Δεν υπήρχαν ιστορίες για ραντεβού, φωτογραφίες, τίποτα. Τώρα ήταν αρραβωνιασμένος μετά από μόνο μερικούς μήνες! Ήταν τρελό.
Μετά το τηλεφώνημα, μίλησα με τον σύζυγό μου. «Τι ξέρουμε για αυτήν;» ρώτησα τον Νάθαν καθώς μαζεύαμε το σπίτι για το Σαββατοκύριακο. «Από πού είναι; Τι δουλειά κάνει;»
«Γλυκιά μου, άκουσες τα ίδια που άκουσα και εγώ,» είπε ο Νάθαν χαμογελώντας. «Ίσως απλώς να είναι ερωτευμένος. Ξέρεις πώς είναι ο νέος έρωτας.»
Αυτό δεν με χαλάρωσε. Προσπάθησα να καλέσω τον Ξαβιέ την επόμενη μέρα για να ρωτήσω περισσότερα, αλλά οι απαντήσεις του ήταν ασαφείς. «Είναι από την περιοχή,» είπε, και μπορούσα να ακούσω το χαμόγελο στη φωνή του. «Είναι καταπληκτική, μαμά. Περίμενε να τη γνωρίσεις, θα μάθεις όλα όσα πρέπει να ξέρεις!»
Με αυτά τα λόγια, αποφάσισα να αφήσω τις ανησυχίες μου για τώρα και να επικεντρωθώ στο μέλλον. Έπρεπε να προετοιμαστώ για αυτή τη σημαντική στιγμή. Ο Νάθαν με υπενθύμισε τα πιθανά οφέλη του γάμου του γιου μας: τα εγγόνια!
Όταν έφτασε η μεγάλη μέρα, τα έκανα όλα. Ψήνω κοτόπουλο, φτιάχνω κεράσι και ετοιμάζω το τραπέζι με τα καλύτερα πιάτα μας.
Ο Νάθαν ξόδεψε και σε ακριβά φιλέτα. «Αυτό το κάνουμε για την περίπτωση που προτιμάει μοσχάρι αντί για κοτόπουλο. Οι πρώτες εντυπώσεις μετράνε, έτσι;»
«Φυσικά, γλυκιά μου!» του είπα. «Περίμενε, νομίζεις ότι πρέπει να φτιάξω ένα άλλο γλυκό σε περίπτωση που δεν της αρέσει η πίτα κεράσι;»
Περάσαμε όλο το πρωί έτσι. Ο Νάθαν ακόμα έκοψε το γκαζόν, αν και δεν ήξερα πώς θα βοηθούσε αυτό. Αλλά μας έκανε ακόμα πιο ενθουσιασμένους.
Όταν το κουδούνι της πόρτας χτύπησε, δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα χαμόγελά μας. Σίγουρα, μοιάζαμε με δύο ανθρώπους από ταινία τρόμου, γιατί ο Ξαβιέ έκανε πίσω μόλις ανοίξαμε την πόρτα.
«Καλώς ήρθατε!» είπα, σχεδόν φωνάζοντας.
Ο Ξαβιέ χαμογέλασε αμήχανα και μας παρουσίασε τη Ντανιέλ, η οποία στεκόταν ντροπαλά δίπλα του με τους ώμους της κατεβασμένους και ένα μικρό χαμόγελο.
Ήταν μικροκαμωμένη, με σκούρα μαλλιά και μεγάλα μάτια. Όμορφη πραγματικά, και ταίριαζε δίπλα στον γιο μου. Αλλά το πρόσωπό της… πήρε μόνο ένα δευτερόλεπτο για να την αναγνωρίσω.
Παρόλα αυτά, χαμογέλασα καθώς τους καλωσόρισα μέσα, αλλά ήμουν σε πανικό για έναν πολύ έγκυρο λόγο.
Μόλις μερικούς μήνες πριν, η φίλη μου Μαργαρίτα μου είχε δείξει μια φωτογραφία μιας γυναίκας που είχε εξαπατήσει τον γιο της. Είχε πέσει στα χέρια αυτής της γυναίκας, η οποία τον είχε πείσει να της αγοράσει ένα ακριβό δαχτυλίδι αρραβώνων και να της δώσει χιλιάδες δολάρια για «έξοδα γάμου».
Στη συνέχεια, είχε εξαφανιστεί χωρίς ίχνη. Η Μαργαρίτα ήταν συντετριμμένη και είχε μοιραστεί τη φωτογραφία με όλους όσους ήξερε, ελπίζοντας να την αναγνωρίσει κάποιος. Και τώρα, ήταν εδώ, στο σαλόνι μου.
Τα μαλλιά της ήταν διαφορετικού χρώματος, πολύ πιο σκούρα, και πιθανόν φορούσε μπλε φακούς επαφής, αλλά αναγνώρισα το πρόσωπό της. Και αυτό που συνέβη στη συνέχεια ήταν θολό.
Με κάποιο τρόπο, καθίσαμε. Σερβίρισα το δείπνο και όλοι μιλούσαν ενθουσιασμένα. Ακόμα και εγώ απαντούσα όταν μπορούσα. Αλλά δεν μπορούσα να πάψω να κοιτάω τη Ντανιέλ. Επίσης, έλεγξα το τηλέφωνό μου διακριτικά, προσπαθώντας να βρω τη φωτογραφία που μου είχε στείλει η Μαργαρίτα. Πρέπει να την είχα διαγράψει.
Έπρεπε να την καλέσω αργότερα. Ξαφνικά, ο Νάθαν έβηξε. Είχε παρατηρήσει την αποσύνδεσή μου και μου ζήτησε να τον βοηθήσω στην κουζίνα.
«Τι συμβαίνει, Εύα;» με ρώτησε ψιθυριστά μόλις βρεθήκαμε μόνοι.
«Αυτή είναι,» είπα με βιασύνη. «Η απατεώνισσα που μας είχε πει η Μαργαρίτα. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό.»
«Τι; Η που κατέστρεψε την καρδιά του γιου της και του έκλεψε τα πάντα;» αναρωτήθηκε ο Νάθαν με το βλέμμα στραμμένο σε μένα.
«Σου λέω, Νάθαν, αυτή είναι,» επέμεινα. «Η Μαργαρίτα είχε μοιραστεί τη φωτογραφία παντού για μήνες μετά την εξαφάνιση. Πρέπει να κάνω κάτι πριν να βλάψει και τον Ξαβιέ.»
Ο Νάθαν ανέπνευσε βαριά αλλά δεν αντέτεινε αντίρρηση. «Μόνο… να είσαι προσεκτική. Ας μην κατηγορούμε κανέναν χωρίς αποδείξεις.»
Όταν το δείπνο τέλειωσε, είχα ήδη σκεφτεί ένα σχέδιο και το έβαλα σε εφαρμογή. «Ντανιέλ, θα μπορούσες να με βοηθήσεις να διαλέξουμε ένα κρασί από το υπόγειο;» τη ρώτησα, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή.
Διστακτικά, εκείνη είπε «Φυσικά,» και σηκώθηκε.
Την οδήγησα κάτω, προσπαθώντας να είμαι όσο πιο φυσική γίνεται. Ευτυχώς, ήταν αρκετά ντροπαλή ώστε η συζήτηση να μην είχε μεγάλη σημασία. Αλλά μόλις πάτησε το πρώτο σκαλί του υπόγειου, γύρισα και κλείδωσα την πόρτα πίσω της.
Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς βιαζόμουν να ανέβω πίσω επάνω. «Νάθαν, κάλεσε την αστυνομία. Τώρα!»
Ο Ξαβιέ πετάχτηκε από τη θέση του, με το μέτωπό του σκυμμένο. «Μαμά, τι κάνεις;!» φώναξε.
«Αυτή η γυναίκα δεν είναι αυτή που λέει ότι είναι,» είπα αποφασιστικά. «Έχει εξαπατήσει άλλους στο παρελθόν. Σ’ προστατεύω.»
Ο Ξαβιέ με κοίταξε σαν να τον είχα χαστουκίσει. «Τι; Όχι! Κάνεις λάθος! Η Ντανιέλ δεν είναι απατεώνισσα. Είναι καλή, είναι ειλικρινής, και είναι η αρραβωνιαστικιά μου!»
Τον αγνόησα, κάλεσα τη Μαργαρίτα και εξήγησα την κατάσταση. «Στείλε μου τη φωτογραφία της απατεώνισσας,» παρακάλεσα τη φίλη μου και έκλεισα το τηλέφωνο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, το τηλέφωνό μου δόνησε με την εικόνα. Ήταν αυτή. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία στο μυαλό μου.
Γύρισα το τηλέφωνο προς τον γιο και τον σύζυγό μου. «Βλέπετε; Δεν είμαι τρελή!»
Ευτυχώς, η αστυνομία έφτασε λίγο αργότερα και επιβεβαίωσε ότι δεν ήμουν τρελή. Απλώς έκανα λάθος.
Ο Ξαβιέ κατέβηκε για να αφήσει τη Ντανιέλ από το υπόγειο. Και για κάποιο λόγο, εκείνη δεν φαινόταν τρομαγμένη. Ήταν απογοητευμένη αλλά… διασκεδασμένη.
Γύρισε προς εμάς με έναν αναστεναγμό. «Όλοι, δεν είναι η πρώτη φορά που με μπλέκουν με εκείνη τη γυναίκα,» είπε. «Ξέρω ακριβώς ποια εννοείτε. Αυτή έχει καταστρέψει τη ζωή μου ή τουλάχιστον το έχει φτάσει πολύ κοντά. Με είχαν πάει και στο αστυνομικό τμήμα, και έχω δει την φωτογραφία της. Αυτή είναι ξανθιά με καφέ μάτια. Εγώ έχω μαύρα μαλλιά και μπλε μάτια, είναι φυσικά. Δεν είμαι αυτή.»
Ένας από τους αστυνομικούς την κοίταξε προσεκτικά και μετά ένευσε. «Θυμάμαι την υπόθεση. Η πραγματική απατεώνισσα χρησιμοποίησε το όνομα Ντανιέλ και απέφυγε την αστυνομία για πολύ καιρό. Νομίζω πως κατάφερε να εξαπατήσει κάποιον ακόμα πριν συλληφθεί. Είναι στη φυλακή εδώ και καιρό. Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αυτή η γυναίκα δεν είναι αυτή.»
Το σαγόνι μου έπεσε. Ήμουν ανακουφισμένη, αλλά ταυτόχρονα τόσο ντροπιασμένη. Γιατί η Μαργαρίτα δεν ήξερε αυτό; «Ω Θεέ μου! Είμαι… συγνώμη,» ψέλλισα.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, η Ντανιέλ χαμογέλασε πλήρως και μετά γέλασε. «Λοιπόν, αυτός ήταν ένας ενδιαφέρον τρόπος για να γνωρίσω τα πεθερικά μου,» αστειεύτηκε. « τουλάχιστον κατάφερα να διαλέξω ένα κρασί.» Και είχε πραγματικά εξαιρετική γεύση, γιατί το μπουκάλι που διάλεξε ήταν από τα πιο ακριβά.
Τα λόγια της με έκαναν να γελάσω, και η ένταση έσπασε εύκολα.
Ο Ξαβιέ την αγκάλιασε, προφανώς ανακουφισμένος και γεμάτος αγάπη. «Σου το είπα ότι δεν είναι έτσι,» είπε, ρίχνοντάς μου μια αυστηρή ματιά.
Η βραδιά τελείωσε με συγγνώμες και μια νέα αρχή. Με τον καιρό, γνώρισα τη Ντανιέλ και είδα πόσο πολύ αγαπάει πραγματικά τον Ξαβιέ. Ήταν ζεστή, αστεία και μια εξαιρετική ζαχαροπλάστης που φτιάχνει ακόμα και την τούρτα του γάμου της.
Όσο για μένα, έμαθα ένα μάθημα σχετικά με το να βγάζω γρήγορα συμπεράσματα. Ενώ παραμένω προστατευτική με τον Ξαβιέ, μαθαίνω να εμπιστεύομαι τις επιλογές του. Και τώρα έχουμε μια οικογενειακή ιστορία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ — αν και αμφιβάλλω αν η Ντανιέλ θα με αφήσει να την ξεχάσω σύντομα.
