Κώστας Σαμαράς
Ο Οδηγός του Λεωφορείου και η Μητέρα
Ο Κιθ καθόταν πίσω από το τιμόνι του λεωφορείου του, απολαμβάνοντας τη διαδρομή του μέσα στην πολύβουη πόλη. Ήταν μια καθημερινή ρουτίνα γεμάτη χαμόγελα και ανυπομονησία από τους επιβάτες, αλλά η ημέρα αυτή είχε μια διαφορετική αίσθηση.
Όταν μια νέα γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά της επιβιβάστηκε, το χαμόγελό του μετατράπηκε σε ένα κακόφημο σαρδόνιο ύφος. Τα μωρά ήταν απρόβλεπτα, και στην ώρα αιχμής, δεν είχε καμία διάθεση να αντέξει τα κλάματα ενός ανήσυχου παιδιού.
Η γυναίκα κάθισε σε μια ελεύθερη θέση, τυλιγμένη σε μια ατμόσφαιρα απλότητας και γαλήνης, και άρχισε να προσπαθεί να ηρεμήσει το μωρό της. «Αυτό θα του φτιάξει τη διάθεση», μουρμούρισε ο Κιθ με σαρκαστικό τόνο, σκεπτόμενος πώς μια μητέρα με μωρό στην αγκαλιά δεν είχε θέση στη βιασύνη της πόλης.
Όμως, όταν το φανάρι άναψε κόκκινο και γύρισε το βλέμμα του πίσω, είδε ότι η νεαρή μητέρα θηλάζει το μωρό της, αποπνέοντας μια ηρεμία που δεν περίμενε. Η οργή και η σύγχυση τον κατέλαβαν. «Ει! Κυρία! Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό εδώ!» φώναξε, με την έκφρασή του να σφίγγεται.
«Φυσικά και μπορώ! Θηλάζω το μωρό μου!» απάντησε εκείνη με σιγουριά, και η φωνή της, γεμάτη από την αγάπη της, τον άφησε άφωνο.
Στις θέσεις γύρω του, οι επιβάτες φάνηκαν να απολαμβάνουν την κατάσταση, γελώντας και χαμογελώντας, και η αντιπάθεια του Κιθ προς τη μητέρα μεγάλωνε. «Τα παιδιά νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα σε όλα και δείχνουν το στήθος τους μπροστά σε ξένους!» σφύριξε, βλέποντας τα πρόσωπα των άλλων να φωτίζονται με αμηχανία και γέλιο.
Καθώς η μητέρα προσπαθούσε να καλύψει το ντεκολτέ της, ένιωσε ότι η δυσαρέσκειά του τον βάραινε. Όμως, η απογοήτευσή του ξαφνικά διακόπηκε, όταν παρατήρησε έναν άντρα σε αναπηρικό καροτσάκι να περιμένει με αγωνία. Πλησίασε, και η καρδιά του χτύπησε δυνατά — ήταν ο γιος του, ο Δανιήλ, τον οποίο δεν είχε δει εδώ και χρόνια.
«ΔΑΝΙΗΛ;» φώναξε ο Κιθ, με δυσπιστία και πόνο. Η γυναίκα που μόλις είχε καταδικάσει ως ανεύθυνη ήταν η νύφη του, και το μωρό ήταν το εγγόνι του. Ο κόσμος γύρω του θόλωσε, καθώς η αναγνώριση τον έκανε να ταρακουνηθεί, και η καρδιά του πόνου πύκνωσε.
Μια Αναδρομή στη Ζωή του:
Πριν πολλά χρόνια, ο Κιθ είχε μια τελείως διαφορετική ζωή. Όταν ήταν ερωτευμένος με τη Σάρα, η ζωή του φαινόταν να του χαμογελάει. Τα όνειρά τους έμοιαζαν να είναι στα χέρια τους, αλλά όταν η Σάρα έμεινε έγκυος, όλα άλλαξαν. Ο Κιθ δεν ήταν έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη και μπλέχτηκε σε παράνομες δραστηριότητες για να βγάλει γρήγορα χρήματα.
Είχε θυσιάσει την οικογένειά του στο βωμό της αταξίας και της εγκληματικότητας, αλλά όταν κατέληξε στη φυλακή, η συνειδητοποίηση ότι είχε χάσει τα πάντα τον κατέστρεψε. **Είχε χάσει την οικογένειά του.** Η σκέψη ότι οι επιλογές του τους είχαν οδηγήσει στην καταστροφή τον έτρωγε από μέσα του, σφίγγοντας την καρδιά του με ενοχές.
Η Πραγματικότητα στο Λεωφορείο:
Στο λεωφορείο, περιτριγυρισμένος από τα περίεργα βλέμματα των επιβατών, η συνειδητοποίηση τον έφερε αντιμέτωπο με τις επιλογές του. Οι αναμνήσεις από τη ζωή του, η αγάπη του για τη Σάρα και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, τον βάραιναν.
«Δεν μπορώ να αφήσω το εγγόνι μου να μεγαλώσει χωρίς πατέρα», σκέφτηκε αποφασιστικά ο Κιθ. «Θα κάνω τα πάντα για να τους ξανακερδίσω.»
Αυτή τη στιγμή, συνειδητοποίησε ότι η νεαρή μητέρα, την οποία είχε καταδικάσει, ήταν το φως που είχε χάσει. Έπρεπε να αντιμετωπίσει το παρελθόν του και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερος άνθρωπος.
Μια Νέα Αρχή: Με κάθε στάση που έκανε το λεωφορείο, η αποφασιστικότητα του Κιθ ενισχυόταν. Είχε αρχίσει να βλέπει τη ζωή του με διαφορετικά μάτια. Η διαδρομή δεν ήταν μόνο ένα ταξίδι στην πόλη, αλλά και μια εσωτερική αναζήτηση, ένα ταξίδι προς τον εαυτό του.
Όταν επιτέλους έφτασε στην προορισμένη στάση, ήξερε ότι δεν έπρεπε να τα παρατήσει. «Θα αλλάξω τη ζωή μου, για αυτούς», μουρμούρισε με αυτοπεποίθηση, η φωνή του γεμάτη ελπίδα.
Με ένα νέο αίσθημα αποφασιστικότητας και ελπίδας, βγήκε από το λεωφορείο. Η παλιά ζωή είχε τελειώσει, και το μέλλον απλωνόταν μπροστά του. Ήταν έτοιμος να αγωνιστεί για ό,τι πραγματικά είχε σημασία — την οικογένειά του και την αγάπη που νόμιζε ότι είχε χάσει για πάντα.
