Κώστας Σαμαράς
Ο κόσμος μου κατέρρευσε σε έναν τερματικό σταθμό αεροδρομίου, όταν ανακάλυψα τον σύζυγό μου με μια άλλη γυναίκα. Όμως, μια τυχαία συνάντηση με έναν γοητευτικό πιλότο της αεροπορίας με οδήγησε σε έναν ρομαντικό ανεμοστρόβιλο στο Παρίσι. Παρ’ όλα αυτά, η καρδιά μου αναρωτιόταν αν κάτι τέτοιο μπορούσε να διαρκέσει.
Ο Μπράιαν κι εγώ βρισκόμασταν σε ένα σταυροδρόμι στον γάμο μας, αν και δεν το είχα συνειδητοποιήσει πλήρως. Ωστόσο, εξακολουθούσα να ελπίζω για εμάς, κι έτσι, κρατώντας το εισιτήριό μου για το Παρίσι, προσπαθούσα να πνίξω το άγχος που έβραζε μέσα μου, καθώς περνούσα μέσα από το πολυσύχναστο αεροδρόμιο.
Είχα σχεδιάσει να κάνω έκπληξη στον Μπράιαν στο επαγγελματικό του ταξίδι στη Γαλλία, ώστε να ξαναζωντανέψουμε τον ρομαντισμό μας στην πόλη του έρωτα. Ωστόσο, είδα τη σκιά του στο αεροδρόμιο και γρήγορα κατάλαβα ότι είχε μια νεαρή γυναίκα στο πλευρό του, με την οποία ήταν πολύ κοντά.
Η καρδιά μου βυθίστηκε όταν συνειδητοποίησα την απιστία του. «Μπράιαν!» φώναξα, σοκαρισμένη.
Εκείνος γύρισε, και το πρόσωπό του πέρασε από την έκπληξη στην αδιαφορία. Άφησε τη γυναίκα και ήρθε προς το μέρος μου. «Άβα, τι κάνεις εδώ;» ρώτησε, συνοφρυωμένος.
«Ήθελα να σου κάνω έκπληξη, να περάσουμε χρόνο μαζί στο Παρίσι», είπα με φωνή που έτρεμε, καθώς οι ρομαντικές μου φαντασιώσεις κατέρρεαν.
Ο Μπράιαν με απομάκρυνε από το πλήθος και με ύφος ενοχλημένο είπε: «Δεν είναι καλή στιγμή, Άβα. Είναι επαγγελματικό ταξίδι». Άρπαξε το εισιτήριό μου και το έσκισε. «Και πριν αρχίσεις να φαντάζεσαι πράγματα, είναι απλώς μια συνάδελφος. Γύρνα σπίτι».
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. «Νόμιζα ότι προσπαθούσαμε να φτιάξουμε τα πράγματα», ψιθύρισα, συντετριμμένη.
«Ήταν λάθος. Φύγε», είπε ψυχρά, περπατώντας μακριά, κρατώντας το χέρι της γυναίκας και αφήνοντάς με συντετριμμένη. Έπεσα στο πάτωμα, κλαίγοντας βαριά, στηριγμένη στη βαλίτσα μου. Εκεί με βρήκε ο Τζακ.
«Είσαι καλά;» ρώτησε, με τόνο γεμάτο πραγματική ανησυχία. Σήκωσα το βλέμμα και κοίταξα στα πιο ευγενικά μάτια που είχα δει ποτέ, παρατηρώντας τη στολή του πιλότου που τον έκανε ακόμα πιο γοητευτικό.
Μετά από μια σύντομη συζήτηση, του εξήγησα τι είχε συμβεί. Ο Τζακ προσφέρθηκε να μου δώσει μια θέση στην πρώτη θέση για το Παρίσι, χωρίς καμία υποχρέωση.
«Γιατί το κάνεις αυτό;» ρώτησα, συγκινημένη αλλά σοκαρισμένη.
«Όλοι αξίζουν μια νέα αρχή», απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο.
Χαμογελώντας ελαφρά, δέχτηκα την προσφορά του, ελπίζοντας ότι το Παρίσι ίσως με βοηθούσε να γιατρέψω την πληγωμένη μου καρδιά.
Στην άνεση της θέσης της πρώτης θέσης, ένιωσα μια αίσθηση γαλήνης που με απομάκρυνε από την πρόσφατη τραυματική εμπειρία μου. Η πολυτέλεια ήταν το τέλειο φάρμακο για την κατεστραμμένη μου καρδιά. Ωστόσο, η ηρεμία μου δεν κράτησε πολύ, καθώς ο Μπράιαν εμφανίστηκε ξαφνικά, με το πρόσωπό του παραμορφωμένο από θυμό.
«Τι κάνεις εδώ;» είπε περιφρονητικά.
Του εξήγησα την πρόσκληση του Τζακ, αλλά ο Μπράιαν αντέδρασε με περιφρόνηση. Την ίδια στιγμή, ο Τζακ εμφανίστηκε και παρενέβη με κύρος που δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί.
«Είναι εδώ με δική μου πρόσκληση», του είπε σταθερά και τον έστειλε πίσω στη θέση του. Τον ευχαρίστησα, ανακουφισμένη που κάποιος πήρε το μέρος μου.
«Να θυμάσαι ότι αξίζεις να σε σέβονται, εδώ και παντού», μου είπε με το συνηθισμένο του χαμόγελο, πριν επιστρέψει στο πιλοτήριο.
Καθώς ετοιμαζόμουν να αποκοιμηθώ στη διάρκεια της πτήσης, ο Μπράιαν επέστρεψε. Η ανάσα του μύριζε φθηνή βότκα, και τα λόγια του ήταν ακόμη πιο δηλητηριώδη.
«Νομίζεις ότι κέρδισες; Απόλαυσε τη μικρή σου νίκη εδώ πάνω. Μόλις φτάσουμε στο Παρίσι, θα κόψω όλες σου τις κάρτες. Να δούμε πώς θα τα βγάλεις πέρα χωρίς δεκάρα», απείλησε.
Ήταν πραγματικά αυτός ο άντρας που παντρεύτηκα;
Προτού παραδοθώ στον φόβο, μια αεροσυνοδός παρενέβη και του ζήτησε να επιστρέψει στη θέση του. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Τζακ επέστρεψε δίπλα μου, προσφέροντας κάτι που δεν μπορούσα να αρνηθώ.
«Θα φροντίσω να μην είσαι μόνη στο Παρίσι. Μπορείς να μείνεις στη σουίτα μου, όλα πληρωμένα», πρότεινε, με τα φωτεινά, όμορφα μάτια του να με κοιτάζουν με καλοσύνη.
«Αλλά γιατί το κάνεις αυτό για μένα;» ρώτησα δύσπιστη, αν και βαθιά ευγνώμων.
«Είναι το σωστό», απάντησε. «Και πιστεύω πως το Παρίσι μπορεί να είναι η αρχή ενός νέου κεφαλαίου για σένα, γεμάτο ελπίδα και γιατρειά. Άσε με να είμαι μέρος αυτού, έστω και μόνο ως φίλος που σου προσφέρει στήριξη».
Χαμογέλασα και αποδέχτηκα τη γενναιοδωρία του, νιώθοντας έναν σπινθήρα ελπίδας.
Στο Παρίσι, οι ζωντανοί δρόμοι έγιναν το θεραπευτικό μου έδαφος. Ο Τζακ, ο απροσδόκητος φύλακας άγγελός μου, με καθοδήγησε στην πόλη, και κάθε μέρα επουλωνόταν η καρδιά μου λίγο περισσότερο. Εξερευνώντας μαζί του αυτό το υπέροχο μέρος, από τον ήρεμο Σηκουάνα έως τη ζωντανή Μονμάρτη, του άνοιξα την καρδιά μου, νιώθοντας μια απρόσμενη σύνδεση να αναπτύσσεται.
Ένα βράδυ, κάτω από τη λάμψη του Πύργου του Άιφελ, συνειδητοποίησα ότι τα συναισθήματά μου για τον Τζακ είχαν εξελιχθεί σε κάτι βαθύτερο. Αυτή η αλλαγή ήταν τόσο συναρπαστική όσο και τρομακτική, ειδικά επειδή μόλις τον είχα γνωρίσει. Ίσως να έφταιγε αυτή η πόλη. Ίσως να μην ήταν αληθινό. Όμως, το ένιωθα γνήσιο.
Η μαγεία αυτού του μέρους, ωστόσο, δεν είχε τελειώσει. Ένα κρύο πρωινό, έλαβα ένα email που θα άλλαζε ξανά την πορεία της ζωής μου.
Πριν αποφασίσω να κυνηγήσω τον Μπράιαν στο «επαγγελματικό ταξίδι» του στο Παρίσι, είχα υποβάλει αίτηση για δουλειά σε έναν διάσημο οίκο μόδας μέσω του LinkedIn. Αυτή η ευκαιρία υπόσχονταν μια σταθερή, ανεξάρτητη ζωή σε αυτή τη νέα πόλη. Αλλά υπήρχε και αβεβαιότητα. Αποδεχόμενη τη θέση, θα έπρεπε να ριζώσω στο Παρίσι, να ζήσω μια ζωή που ήταν ακόμα ξένη και άγνωστη.
Αυτό έθετε και ένα ερώτημα που βασάνιζε την καρδιά μου: Τι θα σήμαινε αυτό για τη νέα μου σχέση με τον Τζακ; Διχασμένη, συζήτησα για τη δουλειά μαζί του κατά τη διάρκεια μιας βόλτας στη βροχή.
«Είμαι τόσο περήφανος για σένα», είπε ο Τζακ όταν τελείωσα την εξήγηση. Η φωνή του ήταν ζεστή και ενθαρρυντική. «Αυτή είναι μια απίστευτη ευκαιρία. Έχεις κάνει τεράστια πρόοδο και αξίζεις κάθε επιτυχία και χαρά που έρχεται στη ζωή σου».
«Αλλά τι θα γίνει με εμάς;» ρώτησα.
Ο Τζακ έπιασε και τα δύο μου χέρια στα δικά του. «Αυτό που έχουμε είναι ξεχωριστό, και δεν θα προσποιηθώ ότι αυτό δεν περιπλέκει τα πράγματα. Όμως, η αγάπη δεν είναι να κρατάμε ο ένας τον άλλον πίσω. Είναι να υποστηρίζουμε τα όνειρα του άλλου, ακόμα κι όταν είναι δύσκολο».’
Τα δάκρυα έλαμπαν στα μάτια μου καθώς τα λόγια του βυθίζονταν μέσα μου. Εδώ ήταν ένας άντρας που πραγματικά ήθελε το καλύτερο για μένα, που καταλάβαινε τη σημασία του να βρω τον δικό μου δρόμο.
«Έχεις την ευκαιρία να ξεκινήσεις από την αρχή, να χτίσεις μια ζωή που είναι απόλυτα δική σου», συνέχισε ο Τζακ, πιέζοντας τα χέρια μου. «Ό,τι κι αν αποφασίσεις, θα είμαι εδώ για σένα. Θα το αντιμετωπίσουμε μαζί».
Καθώς φιληθήκαμε κάτω από τα φώτα που τρεμόπαιζαν και τη βροχή που έπεφτε, με τους ήχους της πόλης γύρω μας, ένιωσα μια βαθιά ευγνωμοσύνη. Το Παρίσι μου είχε δώσει μια ευκαιρία λύτρωσης, και στον Τζακ είχα βρει όχι μόνο έναν εραστή, αλλά έναν αληθινό σύντροφο.
Καθώς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, ο Τζακ μου πρόσφερε μια επιλογή: να επιστρέψω μαζί του στη Νέα Υόρκη ή να μείνω στο Παρίσι για τη δουλειά. Θα προσπαθούσε να το κάνει να λειτουργήσει, όποια κι αν ήταν η απόφασή μου. Συγκινημένη από τη στήριξή του, συνειδητοποίησα τι ήθελα πραγματικά.
«Βρήκα δύναμη και αγάπη εδώ, Τζακ, αλλά εσύ άλλαξες τα πάντα για μένα», του είπα. «Θέλω να μας δώσω μια ευκαιρία».
Όταν προσγειωθήκαμε στο JFK, η πραγματικότητα της κατάστασής μας έγινε ξεκάθαρη. Ο Τζακ εξέφρασε τις ανησυχίες του για το μέλλον μας, δεδομένης της δουλειάς και του τρόπου ζωής του.
«Η δουλειά μου είναι μέρος του εαυτού μου. Ταξιδεύω, εξερευνώ νέες πόλεις — είναι ό,τι αγαπώ», είπε προσεκτικά. «Ανησυχώ για το τι σημαίνει αυτό για εμάς».
«Σ’ αγαπώ, και παρόλο που φοβάμαι, πιστεύω ότι μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε μαζί», τον διαβεβαίωσα.
«Ίσως να μην τα καταφέρουμε», συνέχισε ο Τζακ, τα λόγια του να κρέμονται βαριά ανάμεσά μας. «Ας πάρουμε λίγες μέρες να το σκεφτούμε. Θέλω να είσαι σίγουρη».
Δέχτηκα και, καθώς ο Τζακ απομακρυνόταν, με άφησε με ένα φιλί κι έναν προβληματισμό για το μέλλον μας.
Μετά την αναχώρηση του Τζακ, έμεινα μόνη στον τερματικό σταθμό, χαμένη στις σκέψεις μου για το μέλλον. Το Παρίσι είχε φέρει μια φλόγα στη ζωή μου, αλλά στη Νέα Υόρκη έπρεπε να αποφασίσω τι πραγματικά ήθελα.
Ξαφνικά, άκουσα μια γνωστή, ειρωνική φωνή. Ήταν ο Μπράιαν, με τη γυναίκα που τον συνόδευε στο Παρίσι.
«Πώς είναι η ζωή μετά την περιπέτειά σου με τον πιλότο;» ρώτησε με χλευαστικό ύφος. «Μήπως τώρα χρειάζεσαι εμένα για να σε “σώσω”;»
Τον κοίταξα ψύχραιμα. «Φύγε, Μπράιαν,» του είπα, αρπάζοντας τη βαλίτσα μου.
«Α, έλα τώρα, αγαπητή μου γυναίκα», συνέχισε εκείνος. «Ο πιλότος σου σε παράτησε τόσο γρήγορα; Και τώρα τι; Είσαι μόνη;»
Η γυναίκα στο πλευρό του, η Νίνα, τον κοίταξε με απορία. «Γυναίκα σου;» ρώτησε έντονα.
«Νίνα, δεν είναι ώρα για αυτό», είπε ο Μπράιαν, αποφεύγοντας το βλέμμα της.
Η αντίδρασή της ήταν άμεση. Το χέρι της σηκώθηκε, και η ηχώ του χαστουκιού αντήχησε στον τερματικό σταθμό. «Μου είπες ψέματα!» φώναξε. Ο Μπράιαν, σαστισμένος, δεν μπορούσε να πει λέξη.
Γυρνώντας προς εμένα, η Νίνα ζήτησε συγγνώμη. «Λυπάμαι. Δεν ήξερα.»
«Δεν φταις εσύ», της είπα με κατανόηση. Στη συνέχεια, εκείνη τον άφησε και έφυγε, αφήνοντάς τον μόνο.
«Αντίο, Μπράιαν», είπα με σιγουριά και γύρισα την πλάτη μου για να φύγω. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά ελεύθερη.
Η ζωή στη Νέα Υόρκη πήρε μια απροσδόκητη τροπή. Εμπνευσμένη από τον Τζακ και την αγάπη του για τα ταξίδια, αποφάσισα να γίνω αεροσυνοδός. Αυτή η δουλειά θα μου έδινε την ανεξαρτησία και την περιπέτεια που πάντα λαχταρούσα. Με τη στήριξή του, πέρασα την εκπαίδευση και έλαβα την πρώτη μου ανάθεση.
Η μοίρα το έφερε έτσι που η πρώτη μου πτήση ήταν μία από τις διαδρομές του Τζακ. Φορώντας τη στολή μου, τον είδα στο διάδρομο του αεροπλάνου. Το βλέμμα του γέμισε υπερηφάνεια.
Όταν με πλησίασε, με αγκάλιασε σφιχτά. Το φιλί μας ήταν γεμάτο υπόσχεση για το μέλλον. Είχα βρει τον εαυτό μου, την ελευθερία μου και έναν σύντροφο που με στήριζε και με ενέπνεε.
Μέσα στο αεροπλάνο, με τον Τζακ στο πλευρό μου, ένιωσα ότι ο ουρανός δεν ήταν μόνο το όριό μου, αλλά το νέο μου σπίτι.
Αυτή ήταν η αρχή μιας νέας, γεμάτης αγάπη και περιπέτεια ζωής.
