Κώστας Σαμαράς
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι στην ηλικία των 45 ετών θα γινόμουν μητριά μιας νεαρής γυναίκας, όπως η Μπρουκ. Όταν παντρεύτηκα τον Γκάρι πριν από 11 χρόνια, ερωτεύτηκα όχι μόνο εκείνον, αλλά αποδέχτηκα και την κόρη του. Από τότε προσπαθούσα πάντα να είμαι στήριγμα για την Μπρουκ. Μαζί με τον Γκάρι τη στηρίξαμε σε διάφορες πτυχές της ζωής της – από τον γάμο της μέχρι τα δίδακτρα για το πανεπιστήμιο. Όμως, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για αυτό που συνέβη μετά τον γάμο της Μπρουκ.
Ο γάμος της Μπρουκ και του Μέισον ήταν ένα σημαντικό γεγονός για εμάς, στο οποίο επενδύσαμε όλη μας την αγάπη. Επιλέξαμε έναν γραφικό αμπελώνα για την τελετή, με φωτάκια που θύμιζαν εξώφυλλο περιοδικού γάμου. Η θέα της Μπρουκ καθώς περπατούσε προς τον βωμό ήταν η ανταμοιβή μας για όλα τα έξοδα. Μετά τον γάμο, αποφασίσαμε να τους κάνουμε ένα δώρο – ένα ταξίδι του μέλιτος που δεν θα ξεχνούσαν ποτέ. Ο Γκάρι κι εγώ ψάξαμε για το τέλειο μέρος και τελικά βρήκαμε μια πολυτελή βίλα στη Δομινικανή Δημοκρατία, με ιδιωτική πισίνα, απίστευτη θέα στον ωκεανό και όλες τις ανέσεις. Αν και ξεπεράσαμε τον προϋπολογισμό μας, αποφασίσαμε ότι αυτό το δώρο θα ήταν κάτι ξεχωριστό για να ξεκινήσει η Μπρουκ τη νέα της ζωή με αγάπη και φροντίδα.
Αλλά όταν πληρώσαμε για το ταξίδι, η Μπρουκ μας αποκάλεσε «τσιγκούνηδες», κάτι που μας συγκλόνισε. Αντί να εκφράσει ευγνωμοσύνη για ένα τόσο πολυτελές δώρο, άρχισε να παραπονιέται, και αποφασίσαμε ότι έπρεπε να της δώσουμε ένα μάθημα.
Ένα πρωί, την ώρα που έφτιαχνα καφέ, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την Μπρουκ. Βλέποντας το όνομά της στην οθόνη, χαμογέλασα και απάντησα με χαρά: «Γεια σου, πώς περνάτε στον παράδεισο;» Όμως η φωνή της ήταν απότομη και σχεδόν κατηγορηματική. «Τα δικά σας και του μπαμπά τα πρότυπα δεν είναι πολύ υψηλά, ε; Βάλε το τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση.»
Αυτό με ανησύχησε, αλλά έβαλα το τηλέφωνο σε ανοιχτή ακρόαση. «Τι συμβαίνει;» ρώτησα, προσπαθώντας να παραμείνω ψύχραιμη. Ο Γκάρι, παρατηρώντας την αλλαγή στη διάθεσή μου, με κοίταξε έκπληκτος. Του έκανα νόημα να μη μιλήσει. «Τι συμβαίνει;» επανέλαβα.
Η Μπρουκ, γεμάτη θυμό, άρχισε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά: «Αυτή η βίλα… είναι πολύ μικρή!» Ο Γκάρι έμεινε άναυδος. «Μικρή;! Είναι πάνω από 800 τετραγωνικά μέτρα!» Εκείνη απάντησε με περιφρόνηση: «Ναι, είναι μικρή για εμάς. Εγώ και ο Μέισον περιμέναμε κάτι πιο ευρύχωρο. Και η πισίνα; Κάνω τρία βήματα και πέφτω στον ωκεανό!» Ο Γκάρι κοκκίνισε από οργή, αλλά του έκανα νόημα να ηρεμήσει. «Σοβαρά;» συνέχισε η Μπρουκ, όλο και πιο έντονα. «Η παραλία! Πρέπει να περπατήσουμε πέντε ολόκληρα λεπτά για να φτάσουμε! Ποιος φέρεται έτσι σε νεόνυμφους;» Ο Γκάρι έσφιξε τα δόντια του, αλλά πάλι τον σταμάτησα απαλά.
Προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. «Μπρουκ, αφιερώσαμε χρόνο για να επιλέξουμε αυτό το μέρος. Οι κριτικές ήταν εξαιρετικές, νόμιζα ότι θα σου άρεσε.» «Ε, λοιπόν, δεν είχες τύχη,» απάντησε. «Ο ήλιος; Δεν είναι καν όπως στο Instagram. Όλα είναι κάπως μουντά. Τι τσιγκουνιά είναι αυτή;» Ο Γκάρι δεν άντεξε και χτύπησε το τραπέζι με δύναμη. «Τσιγκουνιά;! Ξέρεις πόσα ξοδέψαμε για το ταξίδι του μέλιτος σου και τον γάμο σου;»
Από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου επικράτησε σιωπή, και μετά η Μπρουκ είπε: «Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, μπαμπά!» και το έκλεισε. Ο Γκάρι άρχισε να περπατάει μέσα στην κουζίνα, εξοργισμένος. «Πώς μπορεί να μας μιλάει έτσι, μετά από όλα όσα κάναμε για εκείνη;» Επεμβαίνοντας απαλά, του είπα: «Μην ανησυχείς, έχω ένα σχέδιο.» Σταμάτησε και με κοίταξε ανήσυχος. «Τι σχέδιο;» Χαμογέλασα, σίγουρη ότι θα λειτουργούσε. «Νομίζω ότι πρέπει να της δείξουμε ότι η ευγνωμοσύνη είναι μια διαδικασία αμοιβαία.»
Αμέσως πήρα τηλέφωνο τον υπεύθυνο της βίλας και εξήγησα την κατάσταση. «Καλημέρα, λέγομαι Μαριάν. Είχαμε κάνει κράτηση για μια πολυτελή βίλα για το ταξίδι μας, αλλά δυστυχώς τα σχέδια άλλαξαν. Πρέπει να αλλάξουμε την κράτηση σε ένα πιο οικονομικό δωμάτιο.» Ο υπεύθυνος ήταν έκπληκτος. «Θέλετε να αλλάξετε την κράτηση; Παρακαλώ εξηγήστε.» «Ναι,» απάντησα. «Παρακαλώ, κλείστε μας ένα απλό δωμάτιο, χωρίς πισίνα, χωρίς παραλία και χωρίς όμορφη θέα.» Μετά από λίγο, συμφώνησε: «Καταλαβαίνω. Θα σας μεταφέρουμε σε ένα τυπικό δωμάτιο. Θα είναι εντάξει αυτό;» «Τέλεια,» του είπα χαμογελώντας. «Παρακαλώ ενημερώστε με για τις αλλαγές.»
Ο Γκάρι ήταν σοκαρισμένος. «Είσαι σκληρή!» μου είπε. Απάντησα ήρεμα: «Απλώς κουράστηκα να μην εκτιμάται η προσπάθειά μας.»
Λίγες ώρες αργότερα, η Μπρουκ με πήρε ξανά τηλέφωνο. Η φωνή της ήταν γεμάτη θυμό: «Μαριάν! Τι συμβαίνει; Μας είπαν ότι μας μεταφέρουν σε ένα απαίσιο δωμάτιο! Πρέπει να το φτιάξεις αυτό αμέσως!» Έκανα την έκπληκτη. «Α, αυτό. Είπες ότι η βίλα είναι “φτηνή,” οπότε σκέφτηκα ότι ένα πιο απλό δωμάτιο θα σου ταιριάζει καλύτερα. Δεν θέλουμε να σε επιβαρύνουμε με τις χαμηλές προσδοκίες μας, σωστά;»
Ο θυμός της Μπρουκ έφτασε στο αποκορύφωμα. «Σοβαρά τώρα;» φώναξε. Ήρεμα, της απάντησα: «Απλώς σκέφτηκα ότι, αν δεν σου αρέσει η πολυτέλεια, ίσως η απλότητα σου ταιριάζει καλύτερα.»
Τότε ο Γκάρι πλησίασε το τηλέφωνο και είπε: «Αρκετά, Μπρουκ. Πάντα σου δίνουμε το καλύτερο, και εσύ μας κρίνεις έτσι;» Η Μπρουκ απάντησε με ενόχληση: «Ναι, είμαι αρκετά μεγάλη για να παίρνω τέτοιες αποφάσεις.» Ο Γκάρι, χαμογελώντας, απάντησε: «Όχι, ήρθε η ώρα να πάρεις ένα μάθημα πραγματικότητας, και μόλις το πήρες.»
Όταν τελικά η Μπρουκ φώναξε: «Καταστρέψατε το μήνα του μέλιτος μου!» της απάντησα ήρεμα: «Ίσως να τον κατέστρεψες μόνη σου.» Και πρόσθεσα: «Όταν αρχίσεις να εκτιμάς αυτά που έχεις, όλα θα γίνουν πιο εύκολα, ακόμα κι αν ο ήλιος δεν είναι τόσο λαμπερός όσο στο Instagram.»
Αφού έκλεισα το τηλέφωνο, ο Γκάρι με κοίταξε έκπληκτος και είπε: «Θύμισέ μου να μην σταθώ ποτέ εμπόδιο στον δρόμο σου.»
