Κώστας Σαμαράς
Η Μαίρη προσπαθούσε να πληρώσει για τα ψώνια της στο κατάστημα όταν συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει το πορτοφόλι της. Προς έκπληξή της, ένα αγόρι με το όνομα Μάρκος, που βρισκόταν στην ουρά πίσω της, πρότεινε χωρίς δισταγμό να πληρώσει για τα ψώνια της.
Λίγο αργότερα, μαθαίνοντας ότι η γιαγιά του Μάρκου χρειάζεται μια ακριβή χειρουργική επέμβαση, η Μαίρη και η κόρη της αποφάσισαν να βοηθήσουν, οργανώνοντας μια έκπληξη για το αγόρι που δεν είχε ιδέα πόσο η καλοσύνη του θα άλλαζε τη ζωή του.
— Ω, Θεέ μου, νομίζω ότι άφησα το πορτοφόλι στο αυτοκίνητο του Τζον — είπε η Μαίρη στον ταμία, ο οποίος άρχισε να επιστρέφει τα προϊόντα στα ράφια. — Συγνώμη, πρέπει να επιστρέψω αργότερα για αυτά τα πράγματα.
Η Μαίρη έκλεινε την τσάντα της, έτοιμη να φύγει, όταν ξαφνικά το αγόρι στην ουρά μίλησε.
— Παρακαλώ περιμένετε, κυρία. Δεν είναι πολλά. Μπορώ να πληρώσω για αυτά τα ψώνια — είπε. Η Μαίρη κοίταξε — το αγόρι ήταν περίπου 12 ετών και δεν φαινόταν να είναι πλούσιο.
— Όχι, δεν χρειάζεται — αντέτεινε η Μαίρη, νιώθοντας αμήχανα.
— Επιμένω. Μερικές φορές αξίζει να κάνουμε καλές πράξεις και η καλή ενέργεια επιστρέφει σε εμάς — απάντησε το αγόρι. — Έτσι λέει πάντα η γιαγιά μου. — Άφησε τα δικά του πράγματα στο ταμείο και πλήρωσε για τα ψώνια της Μαίρης.
Ευτυχώς, ήταν μόνο λίγα προϊόντα για την σούπα που μαγείρευε η Μαίρη για την άρρωστη κόρη της, Αναστασία.
Η Αναστασία είχε γρίπη και η Μαίρη πήγε στο κατάστημα για να φροντίσει τα παιδιά, ενώ ο σύζυγός της ήταν σε επαγγελματικό ταξίδι στην Ευρώπη. Ωστόσο, ο γείτονάς της, Τζον, την είχε πάρει και προφανώς ξέχασε το πορτοφόλι στο αυτοκίνητό του.
Αφού τελείωσαν τα ψώνια, η Μαίρη και το αγόρι βγήκαν έξω.
— Γειά σας, είμαι η Μαίρη Κάμινγκς — είπε χαμογελώντας. — Εσύ πώς σε λένε;
— Μάρκος.
— Ευχαριστώ πάρα πολύ που με βοήθησες, Μάρκο. Αυτό μου γλίτωσε όλη την διαδρομή μέχρι το κατάστημα.
— Άκου, μπορείς να μου δώσεις το νούμερό σου, για να σου επιστρέψω τα χρήματα μόλις πάρω το πορτοφόλι; — πρότεινε η Μαίρη.
Ο Μάρκος έγραψε τον αριθμό του στην απόδειξη.
— Ορίστε, αλλά μην ανησυχείς. Μένω κοντά, δεν χρειάζεται να μου τα επιστρέψεις αμέσως — είπε ήρεμα.
— Αλλά παρόλο που κι εγώ πιστεύω στο καλό, όπως εσύ και η γιαγιά σου, θα πρέπει να πληρώσουμε για τις καλές πράξεις των άλλων — είπε η Μαίρη. Και αντάλλαξαν αποχαιρετιστήρια.
Στο σπίτι, η Μαίρη είπε στην Αναστασία ότι άφησε το πορτοφόλι στο αυτοκίνητο του Τζον και πώς το αγόρι στο κατάστημα πλήρωσε για τα ψώνια της. Όλα όσα αγόρασε ήταν για την σούπα κοτόπουλου, οπότε δεν υπήρχε τίποτα σημαντικό.
— Παρόλα αυτά, είναι ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχουν τόσο καλοί άνθρωποι — είπε η Μαίρη, καθώς τακτοποιούσαν τα προϊόντα.
— Ναι, αν και τα παιδιά μεγαλώνουν, μερικά από αυτά εξακολουθούν να είναι εγωιστές — πρόσθεσε η Αναστασία.
— Δεν νομίζω ότι αυτό το αγόρι προέρχεται από πλούσια οικογένεια — συνέχισε η Μαίρη. — Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο πρόθυμος να βοηθήσει. Αλλά παρόλα αυτά, ανησυχώ ότι αυτά τα χρήματα μπορεί να του είναι πολύ χρήσιμα.
Ευτυχώς, η Μαίρη κάλεσε τον Τζον και συμφώνησαν να της επιστρέψει το πορτοφόλι την επόμενη μέρα όταν θα πήγαινε στη Σάντα Άνα.
Η Μαίρη και η Αναστασία πήγαν στη διεύθυνση που τους είχε δώσει ο Μάρκος. Ο Τζον είχε επιστρέψει ήδη το πορτοφόλι της Μαίρης, και τώρα αυτή κάλεσε το αγόρι για να του επιστρέψει τα χρήματα. Της είπε που μένει, οπότε ήταν ήδη μπροστά στο σπίτι του.
Το σπίτι ήταν παλιό και μικρό, αλλά καθαρό και περιποιημένο. Φαινόταν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν πλούσιοι, αλλά προσπαθούσαν να κρατούν το σπίτι τακτοποιημένο. Ο Μάρκος άνοιξε την πόρτα.
— Καλημέρα, κυρία Κάμινγκς — είπε, κοιτάζοντας την.
— Γειά σου, Μάρκο! Αυτή είναι η κόρη μου, η Αναστασία. Ορίστε τα χρήματά σου. Ευχαριστώ και πάλι — είπε η Μαίρη, δίνοντάς του τα χρήματα με χαμόγελο.
— Ευχαριστώ. Δεν χρειαζόταν να βιαστείτε τόσο — είπε, κοιτάζοντας ελαφρώς γύρω του.
— Άκου, θα σας προσκαλούσα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να δεχτώ επισκέπτες. Η γιαγιά θα θυμώσει.
— Ω, και που είναι αυτή; Μπορούμε να περάσουμε αργότερα, να τη γνωρίσουμε. Αρέσκεται σε καρυδόπιτα; Πηγαίνουμε τώρα στην αρτοποιία — πρότεινε η Αναστασία.
— Λοιπόν, τώρα είναι στο νοσοκομείο και θα μείνει εκεί για λίγο — εξήγησε ο Μάρκος, φρυγμένο το μέτωπο.
Η Μαίρη και η Αναστασία ήθελαν να μάθουν περισσότερα, οπότε ο Μάρκος συνέχισε.
— Χρειάζεται μια περίπλοκη επέμβαση, έφτιαξα μια καμπάνια στο διαδίκτυο, αλλά προσπαθώ να τη διαδώσω. Δεν είναι πολύ δημοφιλής. Το νοσοκομείο καταλαβαίνει τα πάντα και τη κρατά υπό παρακολούθηση μέχρι να συγκεντρώσω τα χρήματα.
— Θεέ μου, δεν πρέπει να το κάνεις μόνος σου — είπε η Αναστασία με λύπη.
— Δεν έχουμε κανέναν άλλο. Είμαστε μόνο εμείς οι δύο με τη γιαγιά — είπε ο Μάρκος, σηκώνοντας τους ώμους.
Η Μαίρη και η Αναστασία αντάλλαξαν βλέμματα και χωρίς να πουν λέξη, πήραν την απόφαση.
— Δώσε μου τον σύνδεσμο και το όνομα της γιαγιάς σου. Έλα μαζί μας στην αρτοποιία. Θα αγοράσουμε μια τούρτα για αυτήν και θα πάμε στο νοσοκομείο, αν ο γιατρός το επιτρέπει — πρότεινε η Μαίρη.
— Είσαι σίγουρη; Δεν χρειαζόταν να το κάνετε.
— Πρέπει να βοηθήσουμε — επέμεινε η Αναστασία, και ο Μάρκος πήγε μαζί τους.
Αγόρασαν μερικά γλυκά και πήγαν στο νοσοκομείο για να συναντήσουν τη γιαγιά του Μάρκου, την κυρία Τζούλια Στράντα. Μετά από μια σύντομη συνομιλία, ο Μάρκος αποφάσισε να μείνει μαζί της το βράδυ και η Μαίρη και η Αναστασία αποχώρησαν.
Στο σπίτι, η Αναστασία άρχισε αμέσως να μοιράζεται τον σύνδεσμο με όλους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν και έστειλε μερικές εκατοντάδες δολάρια.
Ωστόσο, η Μαίρη ένιωθε ότι αυτό μπορεί να μην ήταν αρκετό.
— Χρειάζονται τόσα πολλά χρήματα για την επέμβαση. Δεν είμαι σίγουρη αν αρκεί να μοιραστούμε απλά τον σύνδεσμο — είπε με λύπη.
— Ας σκεφτούμε — πρότεινε η Αναστασία, κοιτάζοντας τον υπολογιστή της. — Τι θα γινόταν αν μοιραζόμασταν την ιστορία του Μάρκου; Πώς σε βοήθησε, παρόλο που έχουν τόση ανάγκη από χρήματα; Δεν ήξερε ότι θα του τα επιστρέψεις. Ίσως αυτό να γίνει viral; Ας δοκιμάσουμε.
— Δεν είναι πολύ πιθανό — απάντησε η Μαίρη.
— Θα το μάθουμε — είπε η Αναστασία με χαμόγελο, αρχίζοντας να γράφει μια ανάρτηση. Την δημοσίευσε στη σελίδα της.
Στην αρχή υπήρχαν μερικά σχόλια, αλλά μετά από μερικές ημέρες η ιστορία έγινε viral. Χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να δωρεάζουν χρήματα.
Αν και ακόμα έλειπε ένα σημαντικό ποσό για να επιτευχθεί ο στόχος των 230.000 δολαρίων, το σχέδιο τραβούσε την προσοχή των ΜΜΕ, που έγραψαν ένα άρθρο, έκαναν συνέντευξη με τη Μαίρη και τον Μάρκο, και βοήθησαν στην προώθηση της καμπάνιας.
Ο στόχος ξεπεράστηκε και ο Μάρκος δεν μπορούσε να πιστέψει ότι με μόνο 20 δολάρια που ξόδεψε στο κατάστημα, η καλή του πράξη είχε προκαλέσει μια τέτοια έκρηξη υποστήριξης.
