Κώστας Σαμαράς
Πριν δύο μέρες, η πρώην σύζυγος του άντρα μου εμφανίστηκε στην πόρτα του σπιτιού μας με τρία παιδιά και βαλίτσες. Μου είπε ότι από εδώ και πέρα τα παιδιά θα μείνουν μαζί μας. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό και αμέσως τηλεφώνησα στον άντρα μου.
Αφού άκουσα τι μου είπε, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το διαζύγιο. Δεν ξέρω αν είναι το σωστό. Μοιράζομαι την ιστορία μου στο σύνδεσμο στα σχόλια και περιμένω τις συμβουλές σας ⬇️ ⬇️
Καθόμουν στον καναπέ με το λάπτοπ, αργά γυρνώντας τον κατάλογο με τα μπικίνι. Σε μία εβδομάδα, θα πετάξουμε για την Ελλάδα. Ήδη φανταζόμουν πώς θα χαλαρώσω κάτω από τον ζεστό ήλιο, πίνοντας ένα παγωμένο κοκτέιλ. Μόνο να διαλέξω το τέλειο μπικίνι.
Ξαφνικά, ακούστηκε χτύπος στην πόρτα. Σοκαρίστηκα. Δεν περιμέναμε κανέναν. Ποιος θα μπορούσε να είναι;
Όταν άνοιξα την πόρτα, είδα την πρώην σύζυγο του άντρα μου. Δίπλα της, ήταν τρία παιδιά – δύο αγόρια, περίπου 8 και 10 ετών, και μία μικρούλα.
— Τα παιδιά θα μείνουν μαζί σας μέχρι το τέλος του καλοκαιριού — είπε.
Ξέχασα να κλείσω τα μάτια από την έκπληξη.
— Τι; Μιλάς σοβαρά;
— Φεύγω για Νορβηγία. Τώρα αμέσως.
Κατάπια τον λαιμό μου, κοιτώντας από τη μία αυτήν και από την άλλη τα παιδιά. Ο άντρας μου μου είχε μιλήσει για αυτούς, αλλά πάντα με λίγα λόγια, χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Δεν είχαν έρθει ποτέ στο σπίτι μας – τους συναντούσε στο πάρκο ή σε καφέ. Και τώρα ήταν στην πόρτα μου με βαλίτσες και δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε.
— Όχι, περίμενε… — άρχισα, αλλά εκείνη ήδη έκανε βήμα πίσω.
— Το ταξί με περιμένει. Λύστε το εσείς.
Με αυτά τα λόγια, γύρισε και εξαφανίστηκε, αφήνοντάς μου τα τρία παιδιά.
Έκλεισα την πόρτα και γύρισα.
Άρπαξα το τηλέφωνο και κάλεσα τον άντρα μου.
— Είναι αστείο;
— Ναι, είπε ότι θα αφήσει τα παιδιά — απάντησε εκείνος ήρεμα, σαν να μιλούσαμε για παραγγελία φαγητού.
— Δεν είπε μόνο αυτό! Τα άφησε ήδη!
Στην άλλη άκρη της γραμμής επικράτησε σιωπή.
— Άκου — είπε τελικά. — Και εκείνη θέλει να ζήσει τη ζωή της. Να έχει λίγο χρόνο για τον εαυτό της.
— Αυτό δεν είναι πρόβλημά μου! Υποσχέθηκες ότι τα παιδιά δεν θα μείνουν μαζί μας!
— Ε, έτσι συνέβη… Είμαι ο πατέρας τους. Δεν μπορώ να τα βγάλω στο δρόμο.
Σφίγγοντας τα δόντια μου.
— Λοιπόν, λύσε το μόνος σου. Ή φεύγω. Θυμάσαι ότι έχουμε ταξίδι για την Ελλάδα;
— Ας πάμε όλοι μαζί.
Έκλεισα το τηλέφωνο σιωπηλά.
Όλη τη νύχτα έκλαιγα. Ο άντρας μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, αλλά δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι όλο το μέλλον μου — οι διακοπές, η ανέμελη ζωή, τα σχέδιά μας — κατέρρευσε μέσα σε μια στιγμή.
Και αν η πρώην σύζυγος δεν γυρίσει; Αν τα παιδιά μείνουν μαζί μας για πάντα;
Τι πρέπει να κάνω τώρα;
