Κώστας Σαμαράς
Οι γονείς μου έχουν το δικό τους σπίτι στην εξοχή και ένα διαμέρισμα τριών δωματίων που το ενοικιάζουν. Εμείς, με τον σύζυγό μου και τα δύο παιδιά μας, ζούμε σε ένα διαμέρισμα ενός δωματίου. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος με το τρίτο παιδί και αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από τους γονείς μου, καθώς πάντα ήθελαν εγγόνια και είχαν υποσχεθεί να βοηθήσουν.
Αλλά η απάντηση που έλαβα από τους γονείς μου ήταν μια απόλυτη έκπληξη για μένα. Τώρα δεν ξέρω πώς να συνεχίσω να επικοινωνώ μαζί τους ή πώς να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε αυτές τις συνθήκες.
Οι γονείς μου είναι πάνω από 60 χρονών και πάντα πίστευα ότι σε μια δύσκολη στιγμή θα είναι κοντά μου. Είμαι μοναχοκόρη και ήμουν σίγουρη ότι αν προκύψει κάποια δύσκολη στιγμή στη ζωή, αυτοί θα βοηθήσουν. Αλλά η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική.
Όταν ήμουν 30 χρονών, παντρεύτηκα. Μόλις τελείωσε ο γάμος, άρχισαν οι ατελείωτες συζητήσεις: «Πότε θα έρθουν τα εγγόνια;». Φαινόταν ότι οι γονείς μου ήθελαν πολύ να γίνουν παππούδες.
Η εγκυμοσύνη μου ήταν δύσκολη — είχα δίδυμα. Εννέα μήνες γεμάτοι ανησυχία και κούραση, αλλά όταν ήρθαν στον κόσμο τα αγοράκια μας, νόμιζα ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Περίμενα ότι οι παππούδες θα εμπλέκονταν αμέσως, θα βοηθούσαν, θα ερχόταν να επισκεφτούν, θα έπαιζαν με τα μωρά… Αλλά…
Σε δύο χρόνια, οι γονείς μου μας επισκέφτηκαν μόνο τρεις φορές, αν και ζούμε στην ίδια πόλη. Καμία βοήθεια, καμία υποστήριξη — μόνο τηλεφωνήματα στις γιορτές και σπάνιες επισκέψεις.
Η πεθερά μου επίσης ακολούθησε τη ζωή της — έχει ερωτική σχέση, σχέδια για δεύτερο γάμο και, για να το πω απλά, δεν μας ενδιαφέρει καθόλου.
Και τώρα είμαι ξανά έγκυος. Είμαστε τρομοκρατημένοι: πώς να ζήσουμε πέντε άτομα σε διαμέρισμα ενός δωματίου; Ήδη δεν υπάρχει αρκετός χώρος, τα παιδιά μεγαλώνουν και χρειάζονται περισσότερο χώρο. Εγώ ακόμα είμαι σε άδεια μητρότητας και ο σύζυγός μου εργάζεται ως φύλακας και κάνει επιπλέον δουλειές με ταξί.
Οι γονείς μου έχουν ένα διαμέρισμα τριών δωματίων, αλλά το νοικιάζουν και ζουν στην εξοχή σε το δικό τους σπίτι. Ελπίζαμε ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
Πρότεινα να αλλάξουμε σπίτια, αφού για αυτούς θα ήταν πιο εύκολο να μείνουν στο δικό μας διαμέρισμα των ενός δωματίου, ενώ εμείς χρειαζόμαστε περισσότερο χώρο!
Αλλά η μητέρα μου απάντησε με απόρριψη:
— Σε μεγαλώσαμε και δεν ζητήσαμε τίποτα από κανέναν. Επομένως, κι εσείς πρέπει να μάθετε να ζείτε αυτόνομα.
Η τελευταία ελπίδα ήταν η πεθερά μου. Αλλά όταν της ζητήσαμε βοήθεια, η απάντησή της ήταν εξίσου αδιάφορη:
— Αφήστε με να ζήσω για μένα. Παντρεύομαι.
Είμαστε σε αδιέξοδο. Να πουλήσουμε το διαμέρισμα και το αυτοκίνητο; Ακόμα και έτσι, τα χρήματα δεν φτάνουν για κάτι μεγαλύτερο.
Να μείνουμε στις ίδιες συνθήκες σημαίνει να καταδικάσουμε τα παιδιά στον περιορισμένο χώρο και την ανασφάλεια. Να ζητήσουμε τα υπόλοιπα χρήματα από τους γονείς μας; Μας αρνήθηκαν.
Αυτό που με πονάει περισσότερο δεν είναι οι υλικές δυσκολίες. Πονάει το να συνειδητοποιώ ότι οι πιο κοντινοί άνθρωποι γύρισαν την πλάτη τους όταν τους χρειαζόμουν περισσότερο.
Καταλαβαίνω ότι οι γονείς μου έχουν τη δική τους ζωή, αλλά μήπως είναι τόσο μεγάλο αίτημα να βοηθήσουν τα εγγόνια τους;
Εσείς έχετε αντιμετωπίσει προδοσία από την οικογένεια; Πώς λύσατε τα προβλήματα στέγασης;
