Κώστας Σαμαράς
Η γιαγιά μου πέθανε και το μόνο πράγμα που μου άφησε στη διαθήκη ήταν ο παλιός καναπές. Ο πατέρας μου ήταν έξαλλος και έλεγε: “Πήρε όλη την περιουσία της στον τάφο! Και εσύ είσαι ο μόνος εγγονός της!”. Αλλά εγώ σεβάστηκα τη θέλησή της.
Η γιαγιά μου συνήθιζε να μου διαβάζει παραμύθια πάνω σε αυτόν τον καναπέ, και εγώ, μαγεμένος, την άκουγα κρατώντας ένα φλιτζάνι τσάι. Ήθελα πολύ να περνάω χρόνο μαζί της – με καταλάβαινε όπως κανένας άλλος…
Καθισμένος στον καναπέ, κατακλυσμένος από παιδικές αναμνήσεις, ένιωσα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά: κάτι σκληρό και αιχμηρό με τρυπούσε στην πλάτη!
Με λίγη διστακτικότητα έκοψα το ύφασμα του καναπέ και ανακάλυψα ένα πράσινο μεταλλικό κουτί. Μέσα υπήρχαν αρκετά έγγραφα και μια επιστολή διευθυνμένη σε μένα!
Άνοιξα την επιστολή προσεκτικά και η καρδιά μου σταμάτησε.
Αυτό ήταν που έγραφε. ⬇️
Όταν ο δέκαχρονος Κιρίλ κληρονόμησε τον παλιό καναπέ από τη μόλις αποθανόντα γιαγιά του, αρχικά ήταν έκπληκτος. Ο πατέρας του, έξαλλος, δεν μπορούσε να αποδεχτεί αυτή την κληρονομιά και εξοργισμένος έλεγε ότι η ηλικιωμένη γυναίκα πήρε όλη την περιουσία της στον τάφο και άφησε μόνο ένα φθαρμένο έπιπλο στον μόνο εγγονό της. Όμως ο Κιρίλ σεβάστηκε τη θέληση της γιαγιάς του, καθώς ο καναπές ήταν γεμάτος με πολύτιμες αναμνήσεις: θυμόταν τις ατελείωτες βραδιές που του διάβαζε παραμύθια, κρατώντας ένα φλιτζάνι τσάι στα χέρια του.
Μια μέρα, όταν κάθισε στον καναπέ, ένιωσε κάτι σκληρό κάτω από το μαξιλάρι. Περίεργος, εξέτασε το ύφασμα και ανακάλυψε ένα κρυμμένο μεταλλικό κουτί. Όταν το άνοιξε, βρήκε αρκετά έγγραφα και μια επιστολή διευθυνμένη σε αυτόν. Διαβάζοντας τα χειρόγραφα λόγια της γιαγιάς του, ο Κιρίλ ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται.
Μετά τον θάνατο της μητέρας του, οι σχέσεις μεταξύ της γιαγιάς και του πατέρα του Κιρίλ είχαν επιδεινωθεί. Ο πατέρας του κατηγορούσε την ηλικιωμένη γυναίκα ότι ανακατευόταν στη ζωή τους και μάλιστα ότι είχε καταγγείλει τον ίδιο στην κοινωνική πρόνοια. Αλλά ο Κιρίλ θυμόταν μόνο την άνευ όρων υποστήριξη της γιαγιάς του και το πώς πάντα τον προστάτευε. Παρά τις οικογενειακές εντάσεις, το αγόρι εξακολουθούσε να ελπίζει ότι θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον πατέρα του.
Αυτή τη μέρα, όταν ο πατέρας του, απορροφημένος στην τηλεόραση, δεν έδινε καμία προσοχή σε αυτόν, ο Κιρίλ συνέχισε να διαβάζει. Η επιστολή της γιαγιάς αποκαλύπτει μια σοκαριστική αλήθεια: ο πατέρας του είχε επιστρέψει στη ζωή του μόνο για προσωπικό όφελος. Ελπίζοντας να αναλάβει την κληρονομιά που άφησε η ηλικιωμένη γυναίκα.
Η Λυδία, η γιαγιά του, περιέγραψε στην επιστολή της πώς, μετά τον θάνατο της μητέρας του Κιρίλ, ανακάλυψε σε ποιες συνθήκες ζούσε ο εγγονός της. Το σπίτι του πατέρα του ήταν σε χάος, γεμάτο άδεια μπουκάλια και βρώμικα ρούχα. Ο Κιρίλ παραμελούνταν και έτρωγε μόνο επεξεργασμένα φαγητά, παρά το γεγονός ότι η γιαγιά του έστελνε χρήματα για να του εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή.
Βλέποντας αυτή την κατάσταση, η Λυδία προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια στον γαμπρό της, αλλά αυτός τα υποβάθμιζε όλα, ρίχνοντας τις ευθύνες σε άλλους. Τελικά, πήρε την δύσκολη απόφαση: να πάρει τον Κιρίλ από αυτό το τοξικό περιβάλλον και να τον εμπιστευτεί στους Ντένις και Μιχαήλ, ένα ζευγάρι που ήταν έτοιμο να του προσφέρει μια σταθερή ζωή.
Στην επιστολή, η γιαγιά του παρακαλούσε να μείνει μαζί τους και να μην παρασυρθεί από τα όμορφα λόγια του πατέρα του. Όλα όσα έκανε, τα έκανε από αγάπη και για να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας του.
Ο Κιρίλ σιγά-σιγά δίπλωσε την επιστολή με βαριά καρδιά. Τώρα καταλάβαινε τη σημασία της απόφασης που έπρεπε να πάρει. Κοίταξε τον πατέρα του, που ήταν ακόμα αδιάφορος για την παρουσία του, και κράτησε σφιχτά τα νομικά έγγραφα στα χέρια του. Βρισκόταν μπροστά σε μια απόφαση που θα άλλαζε το μέλλον του.
