Κώστας Σαμαράς
Πέρασαν 20 χρόνια από την αποφοίτηση. Πρόσφατα, σε μια συνάντηση αποφοίτων, μια από τις καθηγήτριές μου με ρώτησε μπροστά σε όλους με προκλητικό ύφος: “Και εσύ, τι κάνεις τώρα; Σίγουρα έγινα καθαριστής, όπως η μητέρα σου.”
Με πόνεσε να ακούσω κάτι τέτοιο, αλλά μετά την απάντησή μου, η καθηγήτρια σιώπησε και δεν είπε λέξη για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Στην τάξη μας υπήρχε ένα αγόρι που το έλεγαν Άλεξ. Ήταν ένας συνηθισμένος μαθητής, αλλά είχε πραγματικό ταλέντο στα μαθηματικά.
Στους διαγωνισμούς συχνά κέρδιζε βραβεία και έλυνε δύσκολες εξισώσεις πιο γρήγορα από ό,τι οι δάσκαλοι προλάβαιναν να τις γράψουν στον πίνακα.
Η μητέρα του Άλεξ, η κυρία Κλαρκ, εργαζόταν ως καθαρίστρια στο σχολείο μας. Στην αρχή, οι συμμαθητές γελούσαν με αυτό, αφού τα παιδιά πάντα είναι σκληρά. Αλλά με τον καιρό, όλοι το συνηθίσαμε.
Ο Άλεξ ποτέ δεν ντρεπόταν για τη μητέρα του — αντιθέτως, μετά τα μαθήματα συχνά την βοηθούσε: καθάριζε το πάτωμα, έπλενε τα θρανία, έφερνε νερό.
Αλλά υπήρχε μία καθηγήτρια, η κυρία Ρόμπερτσον, που τον αντιπαθούσε ανοιχτά. Αυτή η γυναίκα πάντα κοιτούσε τους μαθητές αφ’ υψηλού, προτιμώντας τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών. Φυσικά, δεν την συμπαθούσαμε γι’ αυτό και τη λέγαμε “Ρόμπι” πίσω από την πλάτη της.
Όποτε είχε την ευκαιρία, προσπαθούσε να ταπεινώσει τον Άλεξ. Έλεγε ότι δεν θα είχε μέλλον, ότι δεν θα πετύχαινε τίποτα. Μια μέρα, όλοι γίναμε μάρτυρες ενός καυστικού της σχολίου:
— Μια καθαρίστρια δεν θα γίνει ποτέ διευθύντρια, και το παιδί ενός διευθυντή ποτέ δεν θα υποβιβαστεί στο επίπεδο μιας καθαρίστριας.
Ο Άλεξ απλώς άκουγε σιωπηλά τα λόγια της, αφήνοντάς τα να περνούν.
Φέτος το καλοκαίρι, γιορτάσαμε τα 20 χρόνια από την αποφοίτησή μας. Στο εστιατόριο ήρθαν σχεδόν όλοι οι συμμαθητές, καθώς και μερικοί δάσκαλοι. Ανάμεσά τους ήταν και η κυρία Ρόμπερτσον.
Ο χρόνος δεν την έχει λυπηθεί — το πρόσωπό της είχε γεμίσει ρυτίδες, αλλά η υπεροπτική της στάση ήταν η ίδια. Άρχισε αμέσως να ρωτάει ποιος τι έγινε στη ζωή του.
— Και εσύ, Άλεξ; Ελπίζω να μην έγινα καθαριστής, — ρώτησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο.
— Όχι, ασχολούμαι με την κατασκευή σπιτιών, — απάντησε ήρεμα.
— Δηλαδή, είσαι κατασκευαστής; Τουλάχιστον είναι ένα χρήσιμο επάγγελμα, — είπε με λίγο περιφρόνηση.
— Όχι ακριβώς. Είμαι ιδιοκτήτης μιας κατασκευαστικής εταιρείας, — διευκρίνισε ο Άλεξ.
Η κυρία Ρόμπερτσον έμεινε ακίνητη. Προφανώς δεν περίμενε αυτήν την απάντηση. Αλλά αυτό που την ξάφνιασε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι ο Άλεξ προσφέρθηκε να τη μεταφέρει σπίτι.
Όταν βγήκαν από το εστιατόριο, τους περίμενε μια πολυτελής μαύρη Mercedes με σοφέρ. Η Ρόμπερτσον δεν μπόρεσε να κρύψει το σοκ, και τα μάτια της διάβασαν κρυφή οργή.
Η ζωή είναι κάτι εκπληκτικό. Ποτέ δεν πρέπει να κρίνεις έναν άνθρωπο από την κατάσταση του αυτή τη στιγμή, γιατί αύριο τα πάντα μπορεί να αλλάξουν.
