Κώστας Σαμαράς
Η μέρα που θα άλλαζε τη ζωή μας για πάντα ξεκίνησε με μια παράξενη μίξη ενθουσιασμού και αγωνίας. Ήταν η μέρα που θα επισκεπτόμασταν το ορφανοτροφείο για να υιοθετήσουμε ένα παιδί, και δεν γνωρίζαμε ότι εκείνη τη στιγμή θα γεννιόταν κάτι που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ.
«Είσαι έτοιμη, Έμιλυ;» τη ρώτησα, καθώς φόραγα τα παπούτσια μου. Η ατμόσφαιρα γύρω μας ήταν γεμάτη από αγωνία και αβεβαιότητα.
Η Έμιλυ κατέβαινε αργά τις σκάλες, το χέρι της τρέμοντας, προσπαθώντας να κρύψει την ανησυχία της. «Ελπίζω», απάντησε με μια φωνή γεμάτη αμφιβολία. «Τι θα κάνουμε αν δεν νιώσουμε τη σωστή σύνδεση; Αν δεν βρούμε το παιδί που μας ταιριάζει;»
Πλησίασα και έβαλα το χέρι μου πάνω στο δικό της, προσπαθώντας να την ηρεμήσω. «Έχεις προετοιμαστεί τόσο καλά για αυτό το βήμα, Έμιλυ. Ό,τι κι αν συμβεί, η σύνδεση θα έρθει. Είμαι βέβαιος ότι θα βρούμε την κόρη μας.»
Η Έμιλυ μου χαμογέλασε, αν και φαινόταν ακόμα αβέβαιη. «Ευχαριστώ, Ντέιβιντ. Με κάνεις να πιστεύω ότι τα πάντα είναι δυνατά.»
Η Σοφία, η κόρη μου από τον προηγούμενο γάμο, πέρασε γρήγορα από το σαλόνι, ενώ ανακάτευε τα παιχνίδια της. «Μπορώ να φάω και εγώ τηγανίτες αύριο, μαμά;»
«Φυσικά, αγάπη μου», απάντησε η Έμιλυ με ένα ήρεμο χαμόγελο, αν και εγώ πρόσεξα την ελαφριά σκιά θλίψης στα μάτια της.
Η διαδρομή προς το ορφανοτροφείο ήταν γεμάτη σιωπή. Η Έμιλυ κοιτούσε έξω από το παράθυρο, το χέρι της σφιχτά γύρω από το δαχτυλίδι του γάμου μας. «Είσαι σίγουρη ότι νιώθεις καλά;» τη ρώτησα, παρατηρώντας τη σιωπή της.
«Φοβάμαι λίγο», παραδέχτηκε με μια φωνή γεμάτη αγωνία. «Τι θα γίνει αν δεν νιώσουμε την σύνδεση; Τι αν δεν είναι το σωστό παιδί;»
Πήρα το χέρι της και την κοίταξα με σιγουριά. «Η αγάπη θα βρει τον δρόμο της, Έμιλυ. Είσαι έτοιμη για αυτό. Και θα βρούμε το παιδί που μας περιμένει.»
Όταν φτάσαμε στο ορφανοτροφείο, η κυρία Γκράχαμ, η διευθύντρια, μας υποδέχτηκε με μια ζεστή και φιλική διάθεση. «Καλώς ήρθατε!» μας είπε με ένα χαμόγελο γεμάτο εμπειρία. «Χαίρομαι που είστε εδώ.»
Η Έμιλυ, αν και προσπάθησε να φαίνεται ήρεμη, έμοιαζε ακόμα λίγο νευρική. «Είμαστε ενθουσιασμένοι, αλλά ταυτόχρονα και λίγο αγχωμένοι.»
«Αυτό είναι φυσικό», απάντησε η κυρία Γκράχαμ και μας οδήγησε σε έναν φωτεινό χώρο γεμάτο παιδιά που έπαιζαν και γελούσαν. «Γιατί να μην ξεκινήσουμε μιλώντας με τα παιδιά; Είμαι σίγουρη ότι θα νιώσετε την σύνδεση πολύ γρήγορα.»
Ο χώρος ήταν γεμάτος ενέργεια και χαρά. Η Έμιλυ πλησίασε ένα μικρό αγόρι που έφτιαχνε έναν πύργο από τουβλάκια και τον ρώτησε με χαμόγελο: «Πολύ ψηλός! Πώς σε λένε;»
«Ελί», είπε το αγόρι, ρίχνοντας ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο. «Αλλά μην τον ρίξεις!»
Η Έμιλυ γέλασε, και τα μάτια της άναψαν με χαρά. Εγώ, από την πλευρά μου, καθόμουν δίπλα σε ένα κορίτσι που ζωγράφιζε με μεγάλη συγκέντρωση. Όταν το ρώτησα τι ζωγραφίζει, εκείνη απάντησε υπερήφανα: «Ένα μονόκερο. Σου αρέσει;»
«Είναι υπέροχο», είπα, θαυμάζοντας την δημιουργικότητά της. Αλλά τότε, κοιτάζοντας καλύτερα το πρόσωπό της, ένιωσα μια απίστευτα ισχυρή αίσθηση οικειότητας. Κάτι σ’ αυτήν μου φαινόταν τόσο γνώριμο.
Όταν είδα το σημάδι στο καρπό της – το ίδιο με αυτό που είχε η Σοφία – το μυαλό μου άρχισε να θολώνει. «Έμιλυ…» ψιθύρισα. Εκείνη με κοίταξε, και τα μάτια της φανέρωναν την ίδια αίσθηση αναγνώρισης. «Δεν είναι δυνατόν», ψιθύρισε. «Μοιάζει τρομερά με τη Σοφία. Αλλά… δεν μπορεί να είναι.»
Και τότε, χωρίς προειδοποίηση, ένα μικρό κορίτσι με κοιτάξε με μεγάλα μάτια και με ρώτησε με μια απαλή φωνή: «Είσαι ο καινούριος μου μπαμπάς;»
Σταμάτησε η καρδιά μου. Όλα τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο έντονα και οικεία. Σαν να την ήξερα από πάντα. «Ε…» Οι λέξεις μου βγήκαν σχεδόν αμήχανα. Ήμουν σίγουρος ότι την είχα ξαναδεί.
Το κορίτσι άπλωσε το χέρι της και το έβαλε στο δικό μου. Κάθε στιγμή είχε το βάρος μιας αναγνώρισης που με συγκλόνισε. Όταν κοίταξα τα μάτια της, ήξερα. Αυτή ήταν η κόρη μας. Το παιδί που μας περίμενε να το αγαπήσουμε και να το φροντίσουμε για πάντα.
