Κώστας Σαμαράς
Το Ανταλλαγμένο Παιδί: Αγάπη, Προδοσία και μια Μοιραία Συνομωσία
Όταν η Μαρίνα Γιούργιεβα έφερε στον κόσμο το παιδί της, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Είχε ανυπομονήσει για μήνες για αυτήν τη στιγμή – για το πρώτο κλάμα του μωρού,
για την ζεστασιά που θα ένιωθε όταν θα το κρατούσε στην αγκαλιά της. Όμως, όταν ο άντρας της, Ιγκόρ, μπήκε στην αίθουσα τοκετού και είδε το μωρό, πάγωσε. Ο κόσμος του άρχισε να καταρρέει.
Το παιδί – το παιδί τους – είχε σκουρόχρωμο δέρμα. Έμοιαζε σαν να μην προερχόταν από μια ρωσική οικογένεια, αλλά από τις ηλιόλουστες ακτές της Αφρικής. Η καρδιά του Ιγκόρ χτύπησε γρήγορα.
Το μυαλό του αρνούνταν να αποδεχτεί το προφανές. «Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια», μουρμούρισε, αλλά η αλήθεια ήταν μπροστά του. Αμφιβολίες άρχισαν να σέρνονται μέσα στο μυαλό του, σαν δηλητηριώδη φίδια.
Αναζητούσε μια εξήγηση, αλλά η μόνη λογική εξήγηση ήταν και η πιο φρικτή: Η Μαρίνα τον είχε προδώσει. Και όχι απλώς με κάποιον, αλλά με έναν ξένο, έναν «εξωτικό»! Η ιδέα αυτή τον τσάκισε στην καρδιά του, σαν καυτό μαχαίρι.
Ο έρωτας που είχε για εκείνη μετατράπηκε σε παγερή οργή. Χωρίς καμία ερώτηση, χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρε τα πράγματά του και την εγκατέλειψε. Ένα Ανεξήγητο Μυστικό.
Η Μαρίνα καθόταν ανήμπορη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, κρατώντας το μωρό στην αγκαλιά της. Ένιωθε τη ζεστασιά του μικρού σώματος, άκουγε την ήρεμη αναπνοή του μωρού – του παιδιού της.
Τα δάκρυα καιγόντουσαν στα μάτια της. Δεν τον είχε προδώσει! Ποτέ! Αλλά πώς να το αποδείξει, όταν ακόμα και οι γιατροί δεν είχαν καμία εξήγηση;
«Γενετικά χαρακτηριστικά των προγόνων», μουρμούρισαν εκείνοι αδιάφορα, σαν να ήταν αυτό η απάντηση σε όλα. Αλλά η Μαρίνα ήξερε: Στην οικογένειά της, ούτε στην οικογένεια του Ιγκόρ,
δεν υπήρχε άνθρωπος με σκούρο δέρμα. Κανένα αφρικανικό αίμα. Κανένας ξεχασμένος πρόγονος.
Καθώς η Μαρίνα έψαχνε απεγνωσμένα για μια εξήγηση, οι φήμες άρχισαν να διαδίδονται στην πόλη. Οι γείτονες ψιθύριζαν, την κοιτούσαν με κρυμμένα χαμόγελα, οι φωνές τους ήταν σαν δηλητηριώδη ποτάμι.
Και ξανά και ξανά, ο ίδιος όνομα ακουγόταν: Φαμπιέν. Το Κυνήγι του Φανταστικού Εραστή. Ο Φαμπιέν ήταν ένας χημικός από τη Γαλλία, έξυπνος και χαρισματικός, που δούλευε στο τοπικό εργοστάσιο.
Ήταν ευγενικός, μορφωμένος – και με σκουρόχρωμο δέρμα. «Αυτός είναι!» ψιθύριζαν οι γείτονες. «Ο πατέρας του παιδιού! Ήταν φανερό!» Οι φήμες έφτασαν και στον Ιγκόρ, που έβραζε από θυμό.
Η ντροπή, η ταπείνωση – τον έπνιγαν σαν φωτιά. Θα έκανε αυτόν τον μπάσταρδο να πληρώσει. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέβηκε στη μοτοσικλέτα του. Η νύχτα ήταν κρύα, ο κινητήρας βρυχιόταν,
καθώς ιλίγγιζε στις σκοτεινές οδούς. Η οργή τον ακολουθούσε σε κάθε κίνηση. Στην τσάντα του είχε μια σιδερένια ράβδο. Σήμερα, θα έπαιρνε απαντήσεις – ή εκδίκηση.
Αλλά ενώ αναζητούσε τον φανταστικό εραστή, συνέβη κάτι αδιανόητο. Η Επίθεση από τη Σκιά.
Η Μαρίνα είχε αρχίσει να επιστρέφει στο σπίτι της. Οι δρόμοι ήταν άδειοι, ο άνεμος μετέφερε τα ψίθυρα της πόλης μέσα στην νύχτα. Ένιωθε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά – μια ανατριχίλα ένιωθε στην πλάτη της.
Και τότε συνέβη. Ξαφνικά κάποιος την ώθησε από πίσω! Μια σκιά, ένα άγριο χέρι – παραπάτησε, έχασε την ισορροπία της. Η κραυγή πάγωσε στα χείλη της, καθώς έπεφτε κάτω από τις σκάλες.
Ένας βαρύς θρόισμα. Πόνος. Σκοτάδι. Το μωρό της παρέμεινε αβλαβές – εκείνη όμως έμεινε αναίσθητη στον κρύο τσιμέντο. Οι περαστικοί την βρήκαν και κάλεσαν ασθενοφόρο. Η αστυνομία άρχισε αμέσως να ερευνά.
Οι μάρτυρες δήλωσαν ότι είδαν έναν μοτοσικλετιστή. Ιγκόρ! Η Αλήθεια Βγαίνει στο Φως. Ενώ ο Ιγκόρ αντιμετώπιζε τον Φαμπιέν – έναν άντρα που ήταν εντελώς αθώος και αρνιόταν όλες τις κατηγορίες – οι χειροπέδες χτύπησαν πίσω του.
«Είστε συλληφθείς για την επίθεση στη γυναίκα σας», είπε ο αστυνομικός. Ο Ιγκόρ έμεινε άφωνος. «Εγώ; Δεν την επιτέθηκα! Ήρθα να μιλήσω με αυτόν τον καριόλη!»
Αλλά τότε συνέβη κάτι απρόβλεπτο. Μια γυναίκα με υψηλόβαθμο αξίωμα εμφανίστηκε στο τμήμα. Νατάλια Ρουντίνσκαγια. Μια ισχυρή πολιτικός με πανίσχυρες διασυνδέσεις.
Χαμογέλασε στους αστυνομικούς και τοποθέτησε ήρεμα ένα έγγραφο πάνω στο τραπέζι. «Ο κύριος Γιούργιεβ δεν μπορούσε να το έκανε αυτό. Είχε εργασία για μένα τη στιγμή του περιστατικού. Επιβεβαιώνω το αλibi του.»
Αλλά γιατί μια από τις πιο ισχυρές γυναίκες της πόλης προστάτευε έναν απλό σοφέρ; Το Ιχνος Οδηγεί στο Νοσοκομείο. Ο Ιγκόρ, ελεύθερος τώρα, ήθελε να μάθει την αλήθεια.
Εκείνος και η Μαρίνα έκαναν τεστ πατρότητας. Τα αποτελέσματα τους χτύπησαν πιο σκληρά απ’ όλα. Το παιδί δεν ήταν δικό τους.
Ούτε ο Ιγκόρ ούτε η Μαρίνα ήταν οι βιολογικοί γονείς του μωρού που πήραν από το νοσοκομείο. Το παιδί τους είχε ανταλλαγεί. Ξαφνικά, μια προσωπική τραγωδία έγινε μια τεράστια συνωμοσία.
Και τότε συνέβη το επόμενο έγκλημα. Ένα Θανατηφόρο Μυστικό. Η γιατρός που είχε παρακολουθήσει τη γέννα της Μαρίνας βρέθηκε νεκρή – χτυπημένη από αυτοκίνητο, έλεγαν κάποιοι. Φόνος, έλεγαν άλλοι.
Λίγο αργότερα, άλλη μια νοσοκομειακή υπάλληλος δολοφονήθηκε. Οι ερευνητές έμαθαν για έναν «υποψήφιο» που ήταν εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο. Η αναζήτηση της αλήθειας οδήγησε σε ένα όνομα: Φιοντόρ Σαποβάλ.
Ένας εγκληματίας, ένας άντρας με σκοτεινό παρελθόν. Και τελικά, εξομολογήθηκε. Η Πραγματική Υπεύθυνη. Ο Φιοντόρ είχε ενεργήσει με εντολή της Νατάλια Ρουντίνσκαγια.
Η ισχυρή γυναίκα, που τόσο έντονα υπερασπίστηκε τον Ιγκόρ, ήταν η αρχιτέκτονας πίσω από όλα. Το κίνητρό της; Αγάπη.
Η Νατάλια ήταν κρυφά ερωτευμένη με τον Ιγκόρ εδώ και χρόνια. Ήθελε να τον έχει για τον εαυτό της. Οπότε σκηνοθέτησε τη μεγαλύτερη ίντριγκα – φρόντισε να ανταλλαχθούν τα μωρά,
προκειμένου να χωρίσει εκείνον από τη Μαρίνα. Όμως, όταν η αλήθεια πλησίαζε, άφησε να πεθάνει κάθε πρόσωπο που ήξερε πάρα πολλά. Αλλά αυτή τη φορά, η δικαιοσύνη ήταν πιο ισχυρή από την εξουσία της.
Το Τέλος μιας Ιντρίγκας – και μια Νέα Αρχή. Το δικαστήριο έβγαλε την απόφασή του: Η Νατάλια Ρουντίνσκαγια καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση, ο Φιοντόρ Σαποβάλ καταδικάστηκε στη μέγιστη ποινή.
Η Μαρίνα και ο Ιγκόρ βρήκαν επιτέλους το αληθινό τους παιδί. Και το ανταλλαγμένο μωρό; Ο βιολογικός του πατέρας ήταν πράγματι ο Φαμπιέν – αλλά όχι λόγω μιας εξωσυζυγικής σχέσης με τη Μαρίνα.
Η μητέρα του ήταν μια ρωσίδα γυναίκα που εγκατέλειψε το παιδί στο νοσοκομείο από φόβο για την κοινωνική κατακραυγή. Ο Φαμπιέν πήρε το γιο του στην αγκαλιά του και υποσχέθηκε να του προσφέρει μια ζωή στη Γαλλία.
Η Μαρίνα και ο Ιγκόρ κράτησαν το αληθινό τους παιδί στην αγκαλιά τους και ήξεραν: Είχαν ξεπεράσει το χειρότερο. Η αγάπη τους είχε νικήσει – ενάντια στις αμφιβολίες, την προδοσία και τις πιο σκοτεινές ίντριγκες.
