Κώστας Σαμαράς
Όταν ήμουν δύο ετών, οι παππούδες μου από τη μητέρα μου με πήραν κοντά τους μετά τον θάνατο της μητέρας μου, που έφυγε από τη ζωή λόγω ασθένειας, και την αποχώρηση του πατέρα μου, ο οποίος με εγκατέλειψε. Έμεινα μαζί τους, και έγιναν η οικογένειά μου, το στήριγμά μου και οι μέντορές μου.
Η αγάπη και η φροντίδα τους με περιέβαλλαν· μου έδωσαν όλα όσα χρειαζόμουν: μια καλή εκπαίδευση, αξίες και ένα σταθερό περιβάλλον. Ήμουν πάντα ήρεμη και σοβαρή, συχνά μάθαινα καλύτερα από τους άλλους στο σχολείο και βοηθούσα στο σπίτι. Σπάνια έχανα την ψυχραιμία μου και ήμουν περήφανη που ήμουν πιο ώριμη από τους συνομηλίκους μου.
Την ημέρα της αποφοίτησής μου από το λύκειο, σκεφτόμουν με περηφάνια και ευγνωμοσύνη όλα όσα είχαν κάνει οι παππούδες μου για μένα, ώστε να μπορέσω να λάβω καλή εκπαίδευση και να χτίσω το μέλλον μου. Είχα γίνει δεκτή σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια, και αυτή η στιγμή ήταν σημαντική και αναμενόμενη για όλους μας.
Ωστόσο, την παραμονή της αποφοίτησής μου, βρήκα τυχαία ένα παλιό κουτί που περιείχε γράμματα προς εμένα. Ήταν γράμματα από τον πατέρα μου, τα οποία δεν είχα λάβει ποτέ. Μου έγραφε εκφράζοντας τη λύπη του που μας είχε αφήσει και ζητούσε συγχώρεση. Είχε προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου, στέλνοντας χρήματα και δώρα, αλλά οι παππούδες μου το είχαν κρατήσει κρυφό από μένα. Είχαν αποφασίσει πως ήταν καλύτερο να τον κρατήσουν μακριά και να μην μου πουν ποτέ ότι είχε προσπαθήσει να με βρει.
Ήμουν συντετριμμένη και σοκαρισμένη. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί μου έκρυψαν την αλήθεια; Πάντα πίστευα ότι ο πατέρας μου δεν με αγαπούσε και δεν ενδιαφερόταν για τη ζωή μου. Τελικά, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτσι.
Όταν οι παππούδες μου ήρθαν στην τελετή αποφοίτησής μου, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου και τους ζήτησα να φύγουν. Ένιωσα πόνο και απογοήτευση και εκείνη τη στιγμή ήθελα να καταλάβουν πόσο δύσκολο ήταν για μένα. Η αντίδρασή τους με πλήγωσε: η γιαγιά μου άρχισε να κλαίει, ο παππούς μου έμεινε σαστισμένος. Όμως, ήμουν σίγουρη για την απόφασή μου.
Μετά από αυτό, άρχισα να νιώθω ενοχές για τη συμπεριφορά μου απέναντι σε εκείνους που με μεγάλωσαν και στάθηκαν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά η πικρία ήταν πολύ μεγάλη για να μπορέσω απλά να τους συγχωρήσω και να ξεχάσω.
Την ημέρα της αποφοίτησής μου, πήρα το πτυχίο μου, αλλά δεν υπήρχε χαρά. Τις επόμενες μέρες, μίλησα με τη γιαγιά και τον παππού μου για να καταλάβω γιατί μου είχαν κρύψει τα γράμματα του πατέρα μου. Εξήγησαν πως ήθελαν να με προστατεύσουν, καθώς πίστευαν πως δεν ήταν έτοιμος να γίνει πλήρως γονιός. Όμως, οι εξηγήσεις τους δεν κατάφεραν να απαλύνουν πλήρως τον πόνο και το αίσθημα προδοσίας μου.
Με τον καιρό, άρχισα να αποκαθιστώ τη σχέση μου μαζί τους. Η εμπιστοσύνη που είχε χαθεί χρειάστηκε χρόνο για να επιστρέψει. Κατάλαβα πως η αγάπη τους για μένα ήταν αληθινή, παρά τα λάθη τους.
Επίσης, αποφάσισα να επικοινωνήσω με τον πατέρα μου. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ήθελα να καταλάβω αν μπορούσε να έχει μια θέση στη ζωή μου. Έμαθα να συγχωρώ και να αποδέχομαι ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη, και πως οι σχέσεις πρέπει να χτίζονται σταδιακά.
Αναλογιζόμενη το παρελθόν, συνειδητοποίησα πως η ζωή δεν είναι πάντα ασπρόμαυρη. Οι πράξεις των παππούδων μου, αν και με πλήγωσαν, είχαν ως κίνητρο την επιθυμία τους να με προστατεύσουν. Ο πατέρας μου υπέφερε επίσης, αλλά εκείνοι πήραν μια απόφαση για μένα, και αυτό δεν είναι πάντα το σωστό.
Κατάλαβα πως η οικογένεια δεν είναι μόνο αγάπη, αλλά και λάθη και η δυνατότητα να συγχωρείς. Η ημέρα της αποφοίτησής μου έγινε όχι μόνο ένα σημαντικό γεγονός, αλλά και μια στιγμή που μου δίδαξε την πολυπλοκότητα των σχέσεων και τη σημασία του να προχωράς μπροστά με αγάπη και κατανόηση.
