Κώστας Σαμαράς
Ένας οδηγός λεωφορείου μαθαίνει ένα σκληρό μάθημα για την καλοσύνη και τη συμπόνια, όταν η σκληρή του απόφαση επιστρέφει να τον στοιχειώσει με τον πιο προσωπικό τρόπο.
Ο Τζορτζ Χάρις πλησίαζε στο τέλος της βάρδιάς του όταν έντονες χιονοπτώσεις άρχισαν να καλύπτουν την πόλη, επιβραδύνοντας την κυκλοφορία σε έναν εξαιρετικά αργό ρυθμό.
Η απογοήτευση μεγάλωνε καθώς κοίταζε την ώρα.
Ήδη αργούσε για το δείπνο με τη μνηστή του, την Αγγελική, και την οικογένειά της – μια συνάντηση που ήξερε ότι ήταν κρίσιμη για να κάνει καλή εντύπωση.
Φτάνοντας σε μια στάση λεωφορείου, ο Τζορτζ παρακολούθησε τους επιβάτες να επιβιβάζονται, περνώντας εύκολα τις κάρτες μεταφοράς τους.
Τότε, μια ηλικιωμένη κυρία με μακρύ παλτό προχώρησε μπροστά.
Έψαξε μέσα στην τσάντα της, το μέτωπό της ζαρωμένο από ανησυχία.
«Συγγνώμη,» είπε η γυναίκα με τρεμάμενη φωνή. «Το πορτοφόλι μου φαίνεται να έχει πέσει στον πάτο της τσάντας μου.»
Η υπομονή του Τζορτζ ήταν ήδη περιορισμένη. «Κυρία, μπορείτε να βιαστείτε;!» είπε απότομα.
Η γυναίκα άρχισε να βγάζει αντικείμενα από την τσάντα της – μια βούρτσα μαλλιών, μια πτυσσόμενη ομπρέλα, μια μπάρα δημητριακών – αλλά το πορτοφόλι της ήταν άφαντο.
Τα χέρια της έτρεμαν καθώς ψέλλισε, «Μάλλον το έχασα. Ούτε το τηλέφωνό μου μπορώ να βρω.
Ήθελα απλώς να αγοράσω ένα δώρο αρραβώνων για την εγγονή μου…»
Ο Τζορτζ τη διέκοψε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. «Κοιτάξτε, αν δεν μπορείτε να πληρώσετε, δεν μπορείτε να επιβιβαστείτε.
Καθυστερείτε τους πάντες.»
«Σας παρακαλώ,» ικέτευσε η γυναίκα. «Μόλις έκανα επέμβαση στο γόνατο. Δεν μπορώ να περπατήσω ως το σπίτι με τέτοιο καιρό.»
«Δεν είναι δικό μου πρόβλημα,» γάβγισε ο Τζορτζ. «Κατεβείτε από το λεωφορείο. Τώρα.»
Το πρόσωπο της γυναίκας γέμισε πόνο καθώς μάζευε τα πράγματά της και βγήκε στο χιόνι.
Για μια στιγμή, ο Τζορτζ ένιωσε ένα τσίμπημα ενοχής, αλλά το ρολόι στο ταμπλό του τού υπενθύμισε τις προτεραιότητές του.
Απομακρύνθηκε, σκεπτόμενος ότι δε θα την ξανάβλεπε ποτέ.
Καθώς έφτανε βιαστικά στο κομψό, καφέ τούβλινο σπίτι της οικογένειας της Αγγελικής στο Τραϊμπέκα, τα νεύρα του ήταν τεντωμένα.
Η Αγγελική ήταν ό,τι είχε ονειρευτεί – όμορφη, έξυπνη και καλή.
Ήξερε ότι η πλούσια οικογένειά της ήταν σκεπτική απέναντί του, ενός απλού οδηγού λεωφορείου, αλλά ήλπιζε ότι εκείνο το βράδυ θα άλλαζε τη γνώμη τους.
Η Αγγελική τον υποδέχτηκε στην πόρτα με μια ζεστή αγκαλιά.
«Μην αγχώνεσαι,» του ψιθύρισε. «Σ’ αγαπώ.»
Μέσα στο σπίτι, η μητέρα της, η Μέρεντιθ, του πρόσφερε ένα ευγενικό αλλά απόμακρο χαμόγελο.
«Ο σύζυγός μου έχει αργήσει,» εξήγησε. «Πηγαίνει να πάρει τη μητέρα μου από την πόλη.»
Ο Τζορτζ έκανε λίγη ευγενική συζήτηση, σχολιάζοντας τη διακόσμηση του σπιτιού.
Το βλέμμα του έπεσε σε μια φωτογραφία πάνω στο τζάκι, και η καρδιά του σφίχτηκε.
Ήταν η ηλικιωμένη κυρία από το λεωφορείο.
«Αυτή είναι η πεθερά μου, η Μίλι,» είπε η Μέρεντιθ με ελαφρώς περιφρονητικό τόνο.
«Πάντα χάνει πράγματα. Σήμερα είπε ότι της έκλεψαν το πορτοφόλι και το τηλέφωνο.»
Πριν προλάβει να απαντήσει ο Τζορτζ, η πόρτα άνοιξε και ένας ψηλός άντρας μπήκε, κρατώντας αγκαζέ ποια άλλη; Τη Μίλι.
Έδειχνε χλωμή και εξαντλημένη.
«Μέρεντιθ,» φώναξε ο άντρας, «σε παρακαλώ, φτιάξε λίγο τσάι για τη μητέρα μου. Έχει παγώσει.»
Η Αγγελική έτρεξε στη Μίλι. «Γιαγιά, είσαι καλά;»
«Καλά είμαι, αγαπητή μου,» απάντησε η Μίλι.
«Αλλά ο οδηγός του λεωφορείου με έδιωξε έξω στη χιονοθύελλα. Με κατηγόρησε ότι έλεγα ψέματα για το χαμένο πορτοφόλι μου.»
Τα μάτια της σάρωσαν το δωμάτιο και σταμάτησαν πάνω στον Τζορτζ.
Μια λάμψη αναγνώρισης πέρασε από το πρόσωπό της.
«Εσύ!» φώναξε. «Εσύ με πέταξες έξω από το λεωφορείο!»
Η Αγγελική γύρισε προς τον Τζορτζ, το πρόσωπό της χλωμό από σοκ. «Είναι αλήθεια;»
«Άντζι, δεν ήξερα ότι ήταν η γιαγιά σου,» τραύλισε ο Τζορτζ.
«Άργησα και—»
«Αυτό δεν είναι δικαιολογία,» απάντησε η Αγγελική με παγωμένη φωνή.
«Ήσουν σκληρός με κάποιον που χρειαζόταν βοήθεια. Νόμιζα ότι ήξερα ποιος είσαι, αλλά έκανα λάθος.»
Έβγαλε το δαχτυλίδι των αρραβώνων της και του το έτεινε.
«Πάρ’ το. Δεν μπορώ να παντρευτώ κάποιον που δεν έχει στοιχειώδη ευγένεια.»
Ο Τζορτζ ικέτευσε για συγχώρεση, αλλά η απόφασή της ήταν αμετάκλητη.
Βγαίνοντας στο χιόνι, κατάλαβε πως η ψυχρότητά του του κόστισε τη γυναίκα που αγαπούσε.
### Μαθήματα από αυτήν την ιστορία:
— Η καλοσύνη δεν κοστίζει τίποτα, αλλά είναι ανεκτίμητη.
— Η έλλειψη συμπόνιας του Τζορτζ οδήγησε σε μη αναστρέψιμες συνέπειες, δείχνοντας ότι ακόμα και μικρές πράξεις σκληρότητας μπορούν να έχουν διαρκή αντίκτυπο.
— Το να βοηθάς τους άλλους αποκαλύπτει τον πραγματικό σου χαρακτήρα.
— Αν αρνηθείς να προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που την έχει ανάγκη, μπορεί να χαλάσεις την εικόνα σου στα μάτια των
άλλων, όπως έμαθε οδυνηρά ο Τζορτζ.
— Να φέρεσαι σε όλους με αξιοπρέπεια, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Αν ο Τζορτζ είχε δείξει ενσυναίσθηση, ίσως είχε κερδίσει τον σεβασμό της Αγγελικής και έναν σύντροφο για όλη του τη ζωή.
