Κώστας Σαμαράς
Μια συνηθισμένη μέρα, παρατήρησα ότι οι κάλτσες μου άρχισαν να εξαφανίζονται. Στην αρχή, δεν έδωσα μεγάλη σημασία, νομίζοντας ότι ήταν κάποιο ατύχημα — ίσως είχαν κολλήσει στο πλυντήριο ή είχαν μετακινηθεί αλλού. Αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι έλειπε μόνο μία κάλτσα από κάθε ζευγάρι, και η κατάσταση επαναλαμβανόταν πολλές φορές. Άρχισε να γίνεται περίεργο, γιατί το σπίτι μας είναι μικρό και ήμουν σίγουρος ότι δεν έχανα τις κάλτσες μου με αυτόν τον τρόπο.
Ως μονογονέας, άρχισα να υποψιάζομαι ότι ο γιος μου, ο Νταβίντ, είχε κάποια σχέση με την εξαφάνιση των καλτσών. Αλλά γιατί να χρειάζεται μία μόνο κάλτσα από κάθε ζευγάρι; Αποφάσισα ότι έπρεπε να λύσω αυτό το μυστήριο. Εφόσον δεν υπήρχαν άλλοι ύποπτοι στο σπίτι, εγκατέστησα μια κρυφή κάμερα στο δωμάτιο του πλυντηρίου για να δω τι συνέβαινε.
Την επόμενη μέρα, παρακολουθώντας τις καταγραφές, εξεπλάγην. Ο Νταβίντ πήρε προσεκτικά μία κάλτσα από το νέο μου ζευγάρι, την έκρυψε στο σχολικό του παλτό και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Φαινόταν να ξέρει ακριβώς τι έκανε. Αποφάσισα να τον ακολουθήσω για να ανακαλύψω τι σκόπευε να κάνει. Ο Νταβίντ περπατούσε στον δρόμο και παρατήρησα ότι κατευθυνόταν προς μια παλιά γειτονιά όπου δεν είχα πάει ποτέ πριν. Η περιοχή έμοιαζε εγκαταλελειμμένη και άρχισα να ανησυχώ μήπως βρισκόταν σε κίνδυνο.
Όταν ο Νταβίντ σταμάτησε μπροστά από ένα από τα σπίτια, δεν ήξερα τι να περιμένω. Χτύπησε την πόρτα και σύντομα την άνοιξε ένας ηλικιωμένος άνδρας σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο Νταβίντ του έδωσε την κάλτσα, λέγοντάς του ότι ήταν καινούργια και θα τον βοηθούσε να κρατήσει τα πόδια του ζεστά τις κρύες μέρες. Έμεινα έκπληκτος, και όταν ο ηλικιωμένος πλησίασε και μου είπε ότι ο Νταβίντ νοιάζεται για αυτόν, η καρδιά μου γέμισε υπερηφάνεια. Αποδείχθηκε ότι αυτός ο άνθρωπος είχε χάσει το ένα του πόδι και ζούσε μόνος, καθώς τα παιδιά του είχαν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.
Ο γιος μου τον είχε συναντήσει τυχαία στον δρόμο πηγαίνοντας στο σχολείο και από τότε του προσέφερε βοήθεια. Ο Νταβίντ του έφερνε όχι μόνο κάλτσες αλλά τον επισκεπτόταν τακτικά, του κρατούσε συντροφιά και τον βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού. Όταν ο Νταβίντ με είδε, με ρώτησε αμέσως αν ήμουν θυμωμένος μαζί του. Του απάντησα πως, αντίθετα, ήμουν περήφανος για εκείνον.
Ήταν μια από αυτές τις στιγμές που κατάλαβα ότι η πραγματική αξία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά, αλλά στον τρόπο που μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους.
Από εκείνη την ημέρα, επισκεπτόμαστε τακτικά αυτόν τον ηλικιωμένο άνδρα. Του φέρνουμε ό,τι χρειάζεται, τον βοηθάμε στο σπίτι και του προσφέρουμε στήριξη στη μοναξιά του. Η ιστορία με τις χαμένες κάλτσες έγινε σύμβολο του πώς μικρές πράξεις μπορούν να έχουν τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή των άλλων.
Ο Νταβίντ μου έδειξε ότι οι καλές πράξεις δεν είναι μόνο λόγια, αλλά πραγματικές ενέργειες που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή κάποιου προς το καλύτερο.
