Κώστας Σαμαράς
Η Βόρεια Κορέα μοιάζει με ένα κράτος που έχει ξεπηδήσει από μία ταινία τρόμου, καθώς οι θηριωδίες και τα βασανιστήρια που υφίστανται
οι κρατούμενοι στις φυλακές της είναι κάτι που δε χωρά, με τίποτα, ο ανθρώπινος νους.
Η υπόθεση του νεαρού Αμερικανού φοιτητή, που πέθανε, αφού βρισκόταν σε κώμα μετά από 18 μήνες κράτηση στη Βόρεια Κορέα, προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στη χώρα.
Οι κρατούμενοι λιμοκτονούν, καθώς για πολλές μέρες μένουν χωρίς φαγητό, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζονται να φάνε αρουραίους και βατράχια προκειμένου να επιβιώσουν.
Η καταναγκαστική εργασία ισούται με ένα ακόμη φρικαλέο βασανιστήριο, καθώς οι ίδιοι οι κρατούμενοι υποχρεώνονται να εργάζονται για πάνω από 12 ώρες την ημέρα.
Υπολογίζεται ότι 200.000 θύματα της δεσποτικής κυριαρχίας του Κιμ Γιονγκ Ουν αναγκάζονται να ζήσουν κάτω από αυτές τις συνθήκες πλήρους αθλιότητας.
Οι φυλακές προστατεύονται από φρουρούς εξοπλισμένους με αυτόματα όπλα, χειροβομβίδες και εκπαιδευμένα σκυλιά.
Οι κρατούμενοι στερούνται ακόμα και το νερό ή την τροφή, ενώ η στέρηση ύπνου, οι ξυλοδαρμοί με σιδερένιες ράβδους και γενικώς οι φριχτοί βασανισμοί αποτελούν ρουτίνα.
Οι κρατούμενοι επιτρέπεται να έχουν μόνο μία αλλαξιά ρούχων, ενώ δεν επιτρέπεται να έχουν σαπούνια, κάλτσες, εσώρουχα ή σερβιέτες. Πολλοί πεθαίνουν πάνω σε κουρέλια, βρώμικοι και άρρωστοι…
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι οικογένειες των κρατουμένων θεωρούνται και αυτές ένοχες και έτσι οι α΄ βαθμού συγγενείς στέλνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης – το Hoeryong – γνωστό ως «Camp 22″ έκλεισε το 2012 μετά την αυτοχειρία ενός φύλακα, αλλά σ’ αυτό το στρατόπεδο σημειώθηκαν ακραίες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με αναφορές για φρικαλέα βασανιστήρια ακόμα και ιατρικά πειράματα σε ανθρώπους.
Μια ταινία της Διεθνούς Αμνηστίας παρουσιάζει πρώην φυλακισμένους, οι οποίοι μιλώντας για τη φρίκη της ζωής στα στρατόπεδα φυλακών της Βόρειας Κορέας, περιγράφουν αναγκαστικές αποβολές, απίστευτα σκληρή εργασία, πείνα και αλλά και την ύπαρξη κρατουμένων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να σκάψουν μόνοι, τους τάφους τους.
Η Kim Young-Soon, η οποία πέρασε εννέα χρόνια σε ένα στρατόπεδο φυλακισμένων πολιτικών, στο Yodok, δήλωσε:
«Από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου εργάζεσαι, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες εργασίας» και προσθέτει «σηκώνεσαι στις 3.30 π.μ. για να μεταφερθείς στο χώρο εργασίας μέχρι τις 4.30 π.μ. και στη συνέχεια εργάζεσαι μέχρι να σκοτεινιάσει», ενώ καταλήγει: «Όταν οι γονείς μου πέθαναν από την πείνα σε ένα στρατόπεδο δεν είχα φέρετρα γι’ αυτούς και τους τύλιξα με άχυρο και τους μετέφερα στην πλάτη μου, για να τους θάψω».
Ένας πρώην αξιωματούχος των φυλακών, φέρνοντας στη μνήμη του, τις στιγμές που έζησε και είδε αναφέρει χαρακτηριστικά: «Έγινα μάρτυρας ανθρώπων που αναγκάστηκαν να σκάψουν τον τάφο τους και έπειτα να σταθούν μπροστά στον τάφο και να σκοτωθούν με ένα μεταλλικό σφυρί», τη στιγμή που ένας άλλος αναφέρει ότι τα στρατόπεδα και οι φυλακές περιβάλλονταν από ένα ηλεκτρικό φράχτη 3.300 βολτ, καθιστώντας την πιθανότητα απόδρασης, μηδενική.
Ένας πρώην αξιωματικός του στρατού ανέφερε ότι η λιμοκτονία ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο ίδιος υποστηρίζει: «Είδα σωρούς από σώματα που πέθαναν εξαιτίας του λιμού», ενώ ένας άλλος αναφέρει ότι οι άνθρωποι ήταν τόσο πεινασμένοι που αναγκαζόντουσαν να φάνε ζωοτροφές σκυλιών και βοοειδών αλλά και φασόλια και αραβόσιτο, τα οποία ήταν κολλημένα πάνω σε κοπριά ζώων.
Η κτηνωδία όμως δε σταματά εδώ! Όσες έγκυες γυναίκες κατέφθαναν σε στρατόπεδα, υποβάλλονταν σε αναγκαστικές αμβλώσεις ή σε βαριά καταναγκαστική εργασία με πολύ βαριά φορτία, με αποτέλεσμα να αποβάλουν.
Μια δεκαετία πριν, ο Lee Soon-ok εξήγησε στην αμερικανική επιτροπή του Κογκρέσου πως αναγκάστηκε να πιάσει και να φάει αρουραίους για να επιβιώσει. Οπως ανέφερε: «Η σπονδυλική μου στήλη άρχισε να συρρικνώνεται. Και το ύψος μου έγινε 120-130 εκατοστά … Η πλάτη μου έγινε καμπύλη σαν μπάλα ποδοσφαίρου και η απόσταση μεταξύ της καρδιάς μου και του στομάχου μειώθηκε και οι ώμοι μου, τα κόκαλα έσπασαν. Έμοιαζα σαν ένα παράξενο ζώο. Ένιωσα σαν να είχα δύο κεφάλια επειδή τα οστά του ώμου μου προεξείχαν τόσο πολύ».
