Κώστας Σαμαράς
«Ο Αλέξανδρος ανεβάζει το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων και το Εθνικό φρόνημα των Ελλήνων θέλουν να παραμένει χαμηλό»
«Πάντα έλεγα ότι ο Αλέξανδρος θα
έπρεπε να είχε ταφεί εκεί που είχε ζητήσει ο ίδιος να ταφεί, στην Αμμώνιο χώρα, στην όαση του Άμμωνος Διός».
Με βήμα μεγάλο και γοργό, σε αρμονική αντίθεση με το μικρό της δέμας, πλησιάζει προς το βάθος του κήπου όπου έχει ορίσει την συνάντησή μας, αυτό το καλοκαιρινό απομεσήμερο, με την θερμοκρασία να περνά τους 40 βαθμούς.
Την ακολουθεί με ίδια αποφασιστικό βηματισμό, ψηλός και ευθυτενής, μια ακόμη αρμονική αντίθεση, ο σύντροφός της στην ζωή και το έργο της, ο οποίος, όπως θα μου εξομολογείτο αργότερα, έγινε δικηγόρος σαν τον πατέρα του, αλλά πάντα ήθελε να γίνει αρχαιολόγος.
Αφού πρώτα έγινε δημοσιογράφος.
Συνέντευξη στην Ειρήνη Δημοπούλου
Υπάρχει «τυχαίο» στην ζωή; Υπάρχει Μοίρα; Υπάρχει σίγουρα Πίστη, και η Πίστη λάμπει στην ματιά της κυρίας Λιάνας Σουβαλτζή, της Ελληνίδας αρχαιολόγου, η οποία ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘ 80 να φέρει στο φως τον τάφο του μέγιστου των καιρών, του στρατηλάτη Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, σε μια έρημο μακριά από την πεπατημένη των εντυπωσιακών αιγυπτιακών μνημείων, 1000 χλμ από το Κάιρο και 70 χλμ από τα σύνορα με την Λιβύη, μιαν άλλη ελληνική επαρχία, όπου στέκονταν ακόμη όρθια τα σημάδια του πολιτισμού μας, πριν τα ισοπεδώσουν οι «πολιτισμένοι» της Δύσης, και μακελέψουν τον ηγέτη της χώρας.
Έχοντας ζήσει ανάμεσα στην άμμο και το αλάτι της ερήμου, σε φίδια και σκορπιούς, και χωρίς τρεχούμενο νερό, η ζέστη των Αθηνών μοιάζει ανοιξιάτικος περίπατος.
Κάθε άλλο παρά περίπατος ήταν όμως η ανακάλυψη του τάφου του Αλεξάνδρου, και πολύ περισσότερο τα όσα ακολούθησαν, με ευθύνη του ελλαδικού κράτους.
Δεν πρέπει να υπάρχει άλλος Αρχαιολόγος που να λοιδωρήθηκε όσο η Λιάνα Σουβαλτζή.
Τι έκανε λάθος;
Μήπως άγγιξε κάπου όπου δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν οι Έλληνες; Μήπως τα ίδια δεν άκουσε ο Μανώλης Ανδρόνικος; Φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο παρακολούθησα άναυδη συναδέλφους του να αμφισβητούν την επιστημοσύνη του και την εγκυρότητα των ανακαλύψεών του.
Τα ίδια δεν υπέστη ο Ερρίκος Σλήμαν, εκείνος ο «ερασιτέχνης» ο οποίος τόλμησε να πιστέψει πως ο Όμηρος δεν ήταν ένας παραμυθάς, και ότι οι πολύχρυσες Μυκήνες ήσαν αληθινές;
Όλοι όσοι τόλμησαν να πιστέψουν στην αλήθεια, στην αλήθεια της Ελλάδος, όσοι αρνήθηκαν να ενεργούν με γνώμονα την αποστειρωμένη υποχρέωση ή επαγγελματική φιλοδοξία, αλλά η Πίστη τους ήταν σαν καυτό κάρβουνο στα χέρια τους, αποπέμφθηκαν σιωπηλώς από το επιστημονικό πάνθεον των δημοσίων υπαλλήλων, επειδή τόλμησαν να αμφισβητήσουν την μονομέρεια του ρολογιού, να βγουν έξω από τον κύκλο, να κοιτάξουν με τα δικά τους μάτια και να σκεφτούν με το δικό τους μυαλό.
Η κα Σουβαλτζή σπούδασε Φιλολογία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έλαβε μέρος σε ανασκαφές στην Κρήτη την περίοδο 1973-1986.
Η ανασκαφή της στην Αίγυπτο ξεκίνησε το 1989.
Στις 29 Ιανουαρίου 1995 η Αιγυπτιακή κυβέρνηση ανακοινώνει επισήμως ότι στην όαση Σίουα ανακαλύφθηκε ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Λιάνα Σουβαλτζή: Ξεκινήσαμε αυτό το έργο στην όαση Σίουα της Αιγύπτου ύστερα από χρόνια μελέτης, σε βιβλιοθήκες εντός Ελλάδος, αλλά και στο εξωτερικό. Πολύ πριν ξεκινήσουμε, είχαμε επισκεφθεί την περιοχή, μαζί με τον σύζυγό μου, και την περπατήσαμε με όλη την σημασία της λέξεως, συλλέγοντας κάθε πληροφορία, από τους μύθους, τους θρύλους και τις παραδόσεις των γηγενών κατοίκων, οι οποίοι μιλούσαν για τον Αλέξανδρο σαν να ήταν ζωντανός!
Όταν αντελήφθησαν ότι ήμασταν Έλληνες, μας έλεγαν «ελάτε να σας δείξουμε τον δρόμο που πήρε ο Αλέξανδρος και ανέβηκε στο μαντείο για να πάρει τους χρησμούς».
Και «ελάτε σε αυτή την λίμνη του Ήλιου», εκεί όπου αναφέρει ο Ηρόδοτος ότι στάθηκε ο Αλέξανδρος με τους Ιερείς.
Όταν γεννιόταν κάποιο μωράκι με ανοικτά χρώματα, λέγανε «γεννήθηκε ένας μικρός Αλέξανδρος!», και οι γυναίκες έβαζαν νομίσματα με την μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου σαν φυλακτά στα μωρά για να πάρουνε κάτι από την ανδρεία του.
Οι θρύλοι τους μιλούν για έναν σπουδαίο βασιλιά που είναι θαμμένος δυτικά, με τους θησαυρούς του και το σπαθί του.
Όλα συνέκλιναν ότι σε αυτή την όαση που ήταν άγνωστη ακόμα και στους Αιγυπτίους γιατί ήταν πολύ απομονωμένη και δεν είχε ούτε ηλεκτρικό, ούτε και νερό, την ανέφεραν όμως όλοι οι θρύλοι, υπήρχε κάτι το σημαντικό.
Έτσι λοιπόν έκανα την αίτηση απευθείας στο αρμόδιο υπουργείο, το Αιγυπτιακό, ζητώντας την άδεια να ξεκινήσω ανασκαφές στην συγκεκριμένη περιοχή.
Το 1984 υπέβαλα τα χαρτιά σύμφωνα με τους νόμους του Αιγυπτιακού κράτους, και η άδεια για να ξεκινήσω μου δόθηκε το 1989.
Όλα αυτά τα χρόνια, όλα τα έξοδα ήταν δικά μας.
Το Ελληνικό κράτος δεν μας έδωσε ούτε μια δραχμή!
Και μάλιστα φρόντισε όταν πλέον η Αίγυπτος ανακοίνωσε επίσημα ότι βρέθηκε ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να μετατρέψει ένα επιστημονικό θέμα σε πολιτικό, διότι ήταν «άκαιρο» να προκύψει «θέμα» Αλέξανδρος, διότι αυτό δημιουργούσε εθνισμό στους Έλληνες! Και έτσι έπρεπε να μείνει το θέμα «υποτονικό» όπως μου είπε αργότερα προσωπικά ο ίδιος ο Πάγκαλος όταν τον συνάντησα. Καταλαβαίνει κανείς πώς λειτουργούν τα μυαλά αυτών που μας κυβερνούν.
Αν τότε δεν μας είχαν δημιουργήσει το πρόβλημα και συνεχίζαμε κανονικά, εμείς θα είχαμε βγάλει τον Αλέξανδρο στο φως.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η μοίρα της Ελλάδος μετά από αυτό το γεγονός δεν θα είχε πάρει τον δρόμο που έχει πάρει σήμερα.
-Πιστεύετε ότι είναι ένας μεταφυσικός φόβος;
Σαν να προσπαθεί η γη μας, να μας τονώσει το ηθικό και να μας θυμίσει ποιοι πραγματικά είμαστε, και οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μην έρθει στην επιφάνεια.
– Ακριβώς.
Έπαιξαν τέτοιο ρόλο, που πιστεύω ότι το όνομα Μεγάλος Αλέξανδρος τους φοβίζει.
Μακάρι σήμερα στα χάλια που είμαστε να εμφανιζόταν ένας νέος Αλέξανδρος που θα αναλάμβανε τα ηνία της Χώρας, μήπως και βλέπαμε φως.
Τα κονδύλια, και οι Υπουργοί Πολιτισμού
Με την βοήθεια ειδικών μηχανημάτων και σε συνεργασία με το Τμήμα Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών η κα Σουβαλτζή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο τάφος είναι ασύλητος και εκεί βρίσκεται ακόμη το σώμα του επιφανούς νεκρού.
Της θυμίζω την υπόθεση της Αμφίπολης.
Η ανασκαφή στην Αμφίπολη χρησιμοποιήθηκε για πολιτικούς σκοπούς «για να πάρει πάνω του» ο κ. Σαμαράς, γι’ αυτό επισκέφθηκε στο χώρο.
Η αρχαιολόγος πιστεύω ότι πιέστηκε σε πολλά. Αλλά το τι είναι ακριβώς δεν έχουμε μάθει», μου λέει.
Σκέφτομαι την εικόνα του νεκρού του πατρός του Αλεξάνδρου, Φιλίππου, ο οποίος εκτίθετο –κυριολεκτικώς- στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης πριν χτιστεί το μουσείο της Βεργίνας, την οποίαν θεωρώ ιεροσυλία.
«Εμείς είχαμε πετύχει, είχε γίνει δεκτό, ότι εφόσον φθάναμε στο σώμα του Αλεξάνδρου δεν θα δεχόμαστε να μετακινηθεί από εκεί και να εκτίθεται σε μουσείο όπως οι μούμιες.
Δεν μπορώ να δεχθώ , αυτός που ήταν για μας το φως, να γίνει θέαμα».
Για την αποδοχή του αιτήματος από τους Αιγυπτίους, η κα Σουβαλτζή επεστρέτευσε το Κοράνι, για το οποίο ο Μέγας Αλέξανδρος είναι ένας Προφήτης.
Το Αιγυπτιακό κράτος συνέδραμε την ανασκαφή, όχι όμως και οι έλληνες συνάδελφοί της.
-Πιστεύετε ότι υπήρξαν συμφέροντα επιστημονικά, αντιζηλίες τις οποίες οι πολιτικοί εκμεταλλεύτηκαν, ή υπήρξε κάθετη διαταγή να σταματήσετε, και αν υπήρξε, από πού;
-Πιστεύω ότι πέρα από τις αντιζηλίες του χώρου που δυστυχώς υπάρχουν στον κλάδο μας (το είδαμε αυτό και με το θέμα της Αμφίπολης, και είναι πραγματικά κρίμα διότι εμποδίζει καταστάσεις που είναι καλές και για την επιστήμη αλλά και για το μέλλον της χώρας), υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Χρησιμοποιούν την αρχαιολογία σαν εργαλείο για την πολιτική.
Και βέβαια, υπάρχουν και οι κατευθύνσεις απ’ έξω.
Όταν μας σταμάτησαν, πολλοί εκδήλωσαν την επιθυμία να συνεχίσουν, Αμερικάνοι, Γερμανοί, Σκοπιανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, όλες οι σχολές που βρίσκονται στην Αίγυπτο.
Σε αυτόν που ήθελε ο κύριος Βενιζέλος ως υπουργός Πολιτισμού να αναθέσει το έργο, ήταν ο κ. Παντερμαλής, ο οποίος όπως με είχαν πληροφορήσει από το αρμόδιο Αιγυπτιακό υπουργείο, πήγαινε πολλές φορές κάτω και παρακαλούσε να αναλάβει εκείνος το έργο.
-Αν αναλάμβανε ο κ. Παντερμαλής τι θα συνέβαινε, πέραν του ηθικού ζητήματος ότι θα ιδιοποιούνταν την ανακάλυψή σας;
Λ.Σ. Πιστεύω ότι πρέπει να είναι και θέματα χρηματοδοτήσεων.
Ο κ. Πάγκαλος όταν έγινε για ένα πολύ μικρό διάστημα από υπουργός Εξωτερικών υπουργός Πολιτισμού, με είχε καλέσει και μου είπε ότι εμείς έχουμε την δυνατότητα σαν κράτος να πάρουμε για το έργο πολλά κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από άλλους οργανισμούς.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ξέρουμε τι γίνεται με τις μίζες.
Εγώ δεν ήμουν ποτέ διατεθειμένη να μπλέξω με τέτοιες καταστάσεις.
Δεν είμαι «λαμόγιο», για να σας το πω έτσι απλά.
Ρώμη εναντίον Αθήνας
Ο «ξένος παράγων» οδηγημένος από το αίσθημα κατωτερότητος έναντι των Ελλήνων, αυτής της μικρής δράκας που καταφέρνει όσα οι ρωμαϊκές λεγεώνες και οι σύγχρονες σιδερόφραχτες στρατιές δεν κατάφεραν, ήταν, ισχυρίζεται η κυρία Σουβαλτζή, καθοριστικός και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, από την αρχαιότητα ακόμα.
Λ.Σ Ο,τι γνωρίζουμε για τον Αλέξανδρο, το γνωρίζουμε από συγγραφείς μεταγενέστερους της εποχής του.
Τα έργα των συγχρόνων του όπως του Πτολεμαίου (ο οποίος πέθανε σε μεγάλη ηλικία και έγραψε την πραγματική ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πριν πεθάνει, κάπου την φύλαξε για να μην την καταστρέψουν), του Κλειτάρχου (του ανιψιού του Αριστοτέλη που ακολούθησε την εκστρατεία του σαν επίσημος ιστορικός), τα έργα αυτά έχουν χαθεί. Τα πιο πολλά στοιχεία τα έχουμε από τους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι θέλανε να δείξουν ότι από αυτούς προήλθε ο πολιτισμός.
Αν φθάνοντας και ανοίγοντας τον ταφικό θάλαμο βρεθούν κείμενα, οπωσδήποτε θα αλλάξουν την Ιστορία που ξέρουμε.
Μου φέρνει για παράδειγμα τις επιγραφές.
Λ.Σ. Την πρώτη επιγραφή την βρήκαμε εμείς.
Τις πολέμησαν με μεγάλο μίσος, παρόλο που επίσημα τις παρουσιάσαμε σε διεθνές συνέδριο στην Ρώμη.
Δεν είχαν κάτι να πουν για την ερμηνεία τους, αλλά κάποιοι ξένοι, Γάλλοι, μου είπαν με αυταρχικό ύφος «με ποιο δικαίωμα εσείς φύγατε από την χώρα σας και πήγατε να κάνετε ανασκαφές στην Αίγυπτο»;
Και τους απάντησα, με το ίδιο δικαίωμα που εσείς ήρθατε στην χώρα μας, κάνατε ανασκαφές και πήρατε τόσα πράγματα στα μουσεία σας.
Την ρωτώ πώς ξεκίνησε η ιδέα της Αιγύπτου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Θυμάται πως, μικρό παιδί, όταν την ρωτούσαν πού θέλει να πάει ταξίδι, έλεγε «στην Αίγυπτο» κι ας μην ήξερε πού είναι και τι βρίσκεται εκεί.
Και η έρευνα;
-Την ξεκίνησα όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο.
Ήταν ένα πράγμα που με απασχολούσε.
Έλεγα, δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει.
Έβλεπα ότι οι αρχαίοι συγγραφείς αλλά και κάποιοι Λατίνοι, ανέφεραν ότι είχε εκφράσει την επιθυμία να ταφεί στην όαση. Άμα έχει εκφράσει την επιθυμία, η επιθυμία του ήταν διαταγή.
Γνωρίζουμε ότι ο Πτολεμαίος πήρε το σώμα και το έφερε εις Αίγυπτον.
Δεν αναφέρουν όμως τίποτε άλλο. Εκεί σταματάνε οι «πηγές».
Δεν υπήρχε περίπτωση ο Πτολεμαίος ο οποίος ήταν ο πιο κοντινός του να μην εξετέλεσε την διαταγή του Αλεξάνδρου. Η πρώτη επιγραφή που βρήκαμε, έγραφε «Αλέξανδρος Άμμωνος Ρα».
Η άλλη επιγραφή ήταν αφιερωμένη από τον αυτοκράτορα Τραϊανό, ο οποίος ήταν μεγάλος θαυμαστής του Αλεξάνδρου.
Την ρωτώ αν μπορεί ο τάφος να έχει συληθεί.
– Όχι! Εμείς με τα μηχανήματα διαπιστώσαμε ότι ο ταφικός θάλαμος δεν έχει ανοιχθεί.
Ήταν ανέπαφος και ήταν βαθιά μέσα στην γη.
Το δε μνημείο που φέραμε στο φως, είναι 525 τ.μ. σε έναν χώρο που ξεπερνά τα 12.000 τ.μ. Εμείς σκάψαμε τα 5.000 τετραγωνικά, και ήρθε στο φως αυτό το τεράστιο μνημείο που είναι ελληνικότατο.
Το μελέτησε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Άγγελος Παπαϊωάννου, και χρονικά είναι στο τελευταίο τρίτο του 4ου π.Χ. αιώνα.
Είναι καθαρά Ελληνικό, χωρίς καμία άλλη επιρροή, ούτε ρωμαϊκή, ούτε αιγυπτιακή.
Βρήκαμε τα τρίγλυφα με τα χρώματά τους, τέσσερα λιοντάρια στην είσοδο.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία.
Είναι ένας υπέργειος ναόσχημος Μακεδονικός Βασιλικός τάφος.
Η ανασκαφή σκόνταψε στο «τείχος»
Ποια ήταν η στάση των πολιτικών, την ρωτώ.
Λ.Σ. Η αντίδραση του κ. Πάγκαλου ήταν να μου πει «Μη μιλάμε για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου γιατί το θέμα αυτό δημιουργεί εθνισμό».
Δηλαδή, μου είπε, το θέμα «Αλέξανδρος» ανεβάζει το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων και το Εθνικό φρόνημα των Ελλήνων πρέπει να παραμένει χαμηλό.
Η στάση του κ. Βενιζέλου υπήρξε από αδιάφορη έως και εχθρική και ήταν ο ένας εκ των δύο εκτελεστικών οργάνων για την διακοπή των ανασκαφών.
Η εντολή είχε προέλθει όμως από τον κ. Σημίτη προσωπικά.
Ο Μορφωτικός Σύμβουλος της πρεσβείας στο Κάϊρο, ο κ. Κωστής Μοσκώφ δε δίστασε να μου πει μάλιστα «Εμείς έχουμε εδώ τον Καβάφη, τι τον θέλουμε τον Αλέξανδρο;»
Ήταν η ίδια η Ελληνική κυβέρνηση δια του κ. Μοσκώφ, τον οποίο είχε τοποθετήσει η κ. Μελίνα Μερκούρη, που ζήτησε την μη ανανέωση αδείας για την συνέχιση των ανασκαφών.
Και όχι μόνον αυτό. Ζήτησε εσαεί να μην μπορούμε να ξανακατεβούμε στην Αίγυπτο.
Όσο για την ΝΔ, «μόλις φύγει ο Σημίτης, θα τακτοποιήσουμε το θέμα». Κι όμως.
Λ.Σ. Επί Καραμανλή ο κ. Τατούλης μας είχε πει ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να ξαναπροχωρήσει το έργο. Μετά χάθηκε.
Όταν τελικά τον βρήκα και τον ρώτησα, μου είπε «εγώ το προχώρησα μέχρι που έπεσα σε «τοίχο»! Κάποιοι το σταματούν.
Τι άλλο θέλετε να σας πω;»
-Μάθατε ποιοι ήταν αυτός ο «τοίχος»;
Λ.Σ.Τον ρώτησα αν ήταν ο πρωθυπουργός και μου απάντησε «είναι ακόμα πιο ψηλά».
«Από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας;» «Ακόμα πιο ψηλά…». «Από τους Αμερικάνους;».
Εκεί δεν μου απάντησε καθόλου. Συναντήθηκα με τον Αμερικανό Πρέσβη, τότε ήταν ο κ. Μπερνς, και του είπα «εσείς σταματάτε το έργο και δεν μας αφήνετε να συνεχίσουμε;».
Το αρνήθηκε και μου απάντησε «Γιατί να σταματήσουμε εμείς ένα τέτοιο έργο;
Έχουμε άριστες σχέσεις με την Αίγυπτο.
Εμείς δεν έχουμε κάποια ανάμειξη.» Πιο ψηλά ακόμα και από τους Αμερικάνους…
Το έργο παραμένει έκτοτε σε εκκρεμότητα, μερικά βήματα πριν τον ταφικό θάλαμο του μεγάλου νεκρού. Την αποστολή της κας Σουβαλτζή, κρατά σφραγισμένη μια επιτροπή στην οποία συμμετείχε και ο γνωστός για την ακεραιότητα της ενημέρωσης την οποία παρέχει, Γιάννης Πρετεντέρης, και την οποία, έστειλε στην Αίγυπτο ο τότε υπουργός πολιτισμού Μικρούτσικος, εκταμιεύοντας για τρεις ημέρες, κονδύλι 250 εκατομμυρίων δραχμών.
Η κουστωδία επισκέφθηκε το σημείο της ανασκαφής για μερικά λεπτά, απεφάνθη (!) ότι είναι… ρωμαϊκό (κάποιοι έκαναν λόγο για…πορνείο).
Η Αιγυπτιακή κυβέρνηση η οποία είχε κάνει επίσημα την ανακοίνωση θεώρησε την παρέμβαση των παρατρεχάμενων του Ελληνικού υπουργείου προσβλητική για τους αρχαιολόγους και το κράτος τους. Παρότι ανανέωσαν την άδεια ανασκαφής της κας Σουβαλτζή, της ζήτησαν να τα βρει με την χώρα της και η Ελληνική πλευρά να προχωρήσει σε μια χειρονομία καλής θελήσεως, ώστε να αποκατασταθούν οι σχέσεις των δύο χωρών επί του θέματος. Η χειρονομία δεν έγινε ποτέ ως τώρα.
Το Κοράνι και ο «Δικέρατος» Μέγας Αλέξανδρος
Στην σούρα Αλ Καχφ (η σπηλιά) εμφανίζεται ο ήρωας Dhu al-Qarnayn, ο οποίος ταξίδεψε ως τις δύο άκρες του κόσμου, την Ανατολική και τη Δυτική, στα σημεία όπου ο ήλιος ανατέλλει και δύει.
Έφθασε εμπρός σε δύο μεγάλα βουνά, στην σκιά των οποίων ζούσε μια φυλή, οι άνθρωποι της οποίας χαρακτηρίζονται από την αφήγηση του Κορανίου ως υπάνθρωποι, με ζωώδη συμπεριφορά.
Ζητούν τη βοήθεια και την προστασία του, προκειμένου να απωθήσει τους Γωγ και Μαγώγ, οι οποίοι ζούσαν πέρα από τα δύο βουνά και παρενοχλούσαν την φυλή.
Ο Dhu al-Qarnayn κατασκεύασε τότε ένα γιγάντιο τείχος από σίδηρο και φωτιά εμποδίζοντας τα ακάθαρτα έθνη να εισέλθουν.
Σύμφωνα με το Κοράνι το τείχος αυτό θα καταστραφεί μόνο κατά την Ημέρα της Κρίσης.
Τότε οι ορδές των Γωγ και Μαγώγ θα ξεχυθούν και θα βασανίσουν τον κόσμο.
Η αφήγηση για προηγείται του Κορανίου κατά πολλούς αιώνες και έχει τις ρίζες της στην ελληνική και ρωμαϊκή παράδοση σύμφωνα με την οποία ο Αλέξανδρος έκτισε πύλες στον Καύκασο για να συγκρατήσει τους εισβολείς.
Η φράση Dhu al-Qarnayn σημαίνει «ο φέρων δύο κέρατα». Προέρχεται από τη λέξει dhu και τον δυϊκό αριθμό της λέξης karn (=κέρατο), και παραπέμπει στην απεικόνιση του Μεγάλου Αλεξάνδρου με δύο κέρατα κριού, ως υιού του Διός Άμμωνος.
Ο Αλέξανδρος επισκέφθηκε το μαντείο του Άμμωνος, το οποίο ευρίσκετο στην όαση Σίουα, και οι ιερείς του τον αναγνώρισαν ως υιο του θεού.
Οι προρρήσεις του Κορανίου θυμίζουν την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Καθώς θα τελειώνει ο χρόνος, οι δυνάμεις του χάους θα ξεχυθούν στον κόσμο.
Τότε θα ηχήσει η σάλπιγγα, το θέλημα του Θεού θα επιβληθεί οριστικά και οι άπιστοι θα ριχτούν στη γέενα, τον τόπο φωτιάς.
Ακούγοντας πάλι και δια ζώσης την ιστορία της κυρίας Λιάνας Σουβαλτζή και την ανακάλυψη του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το πιστεύω.
Αυτή η εποχή του ψεύδους, της υποκρισίας και της παρακμής, θα τελειώσει κάποτε.
Και νικητές θα είναι αυτοί που είχαν το θάρρος να τολμούν να έχουν για σημαία τους την Πίστη.
