Κώστας Σαμαράς
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΙΑΓΙΑ…ΘΑ ΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!
Γιαγιά! μια σπουδαία και σημαντική παρουσία στην ζωή όλων μας! Είναι αυτή η οποία μας κάνει όλα τα χατίρια και έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας παρηγορεί όταν κάτι μας στεναχωρεί. Είναι η αγκαλιά της τόσο ζεστή όσο των γονέων, η υπομονή της ανεξάντλητη και ο χρόνος δεν υπάρχει όταν βρισκόμαστε μαζί της, διότι εμείς είμαστε όλος ο κόσμος της. Φτιάχνει πάντα τα πιο νόστιμα φαγητά και τα πιο λαχταριστά γλυκά για να μας τα προσφέρει απλόχερα. Είναι πάντα γενναιόδωρη, νοιάζεται για εμάς, έχει την σοφία να συμβουλέψει και την πείρα να μας καθοδηγήσει.
γιαγιά, κάθε παιδί την χρειάζεται στην ζωή του!
στη μνήμη της γιαγιάς μου!
«…γιαγιά μου, τώρα που σε έχασα και νιώθω ένα μεγάλο κενό στην ζωή μου, τώρα μπορώ να αισθανθώ κάθε στιγμή μαζί σου. Τώρα θυμάμαι κάθε λέξη, κάθε σου αντίδραση από τα πειράγματα μου. Μου λείπει η αγκαλιά σου, εκείνη που αναζητούσες συνέχεια κι εγώ μέχρι χθες την θεωρούσα δεδομένη.
…Πρόσεχες την εμφάνιση σου και ήσουν τόσο όμορφη, τόσο γοητευτική. Λεπτεπίλεπτη, αρχόντισσα με ολόλευκη επιδερμίδα και μυρωδιά σαν μωρού παιδιού μέχρι την τελευταία σου στιγμή…
…γιαγιά μου, ήμουν πάντα παιδί για εσένα. Έτσι, μας έβλεπες όλους. Μας φρόντιζες και σηκωνόσουν να κάτσουμε για να μην κουραστούμε.
…θυμάμαι όταν άναβες το καντήλι και προσευχόσουν για όλους μας. Μας σταύρωνες πριν κοιμηθούμε για να μην δούμε κακό όνειρο.
…θυμάμαι την χειροποίητη μερέντα, τα γλυκά κουταλιού που έκρυβες στο ντουλάπι κι εμείς πάντα τα βρίσκαμε, τα υπέροχα μυρωδάτα διπλωτά με το καρύδι και το σιρόπι, τις τηγανίτες και εκείνο το λιωμένο κεφαλοτύρι στην ξυλόσομπα…
…την ραπτομηχανή σου, έραβες τα πάντα και μας διόρθωνες τα ρούχα μας. Έραβες και ρουχαλάκια για της κούκλες μου…
…δεν έλεγες ποτέ όχι στα πειράγματα μου… πρωταγωνιστούσες στα καλύτερα βίντεο (η γιαγιά μιλάει αγγλικά)…και τώρα;;; Τώρα μου έμειναν αυτά… και οι γλυκές σου κουβέντες ηχούν στο μυαλό μου, μα εσύ μου λείπεις…
…πονάει πολύ η καρδιά μου γιαγιά μου, αλλά δεν είσαι εδώ να με κρατήσεις αγκαλιά όπως όταν ήμουν παιδί όπου με μετέφερες στην αγκαλιά σου γιατί δεν ήθελα να περπατήσω στον δρόμο…
γιαγιά μου, δεν μπορώ να σε αποχαιρετήσω… δεν αντέχω στην σκέψη ότι σε έχασα, δεν θέλω να μην σε ξαναδώ…
γιαγιά μου, ήσουν μια από της δυνατές αποχρώσεις της ψυχής μου, ήσουν μία από τις πιο λογικές φωνές, ήσουν εκείνη που πείραζα χωρίς να διαμαρτύρεσαι ποτέ… και τώρα, η ψυχή μου έχει γκρι αποχρώσεις, η φωνή σου υπάρχει μόνο στο μυαλό μου και δεν έχω κάποιον να ανέχεται τις πλάκες μου…
τώρα, ποια θα φωνάζω γιαγιά μου;
…έζησες σαν άγγελος που μας προστάτευες και τώρα ξέρω ότι η ψυχή σου θα είναι εκεί… μαζί με τους άλλους αγγέλους…»
