Κώστας Σαμαράς
Με μια δημόσια επιστολή της, έξι μήνες μετά το θάνατο του παιδιού της, του Μανώλη Σπυράκη, μαθητή του Βενετοκλείου Γυμνασίου της Ρόδου, η μητέρα του βρήκε το κουράγιο να ευχαριστήσει από την καρδιά της, όλους όσοι στάθηκαν στο πλευρό τους στη μεγάλη αυτή δοκιμασία της ζωής, η οποία δυστυχώς κατέληξε με την απώλεια του μικρού παιδιού.
Με επιστολή της στη ΡΟΔΙΑΚΗ, η μητέρα του μικρού Μανώλη, σημειώνει συγκεκριμένα με αφορμή την συμπλήρωση 6 μηνών από την ημέρα που έφυγε για πάντα από κοντά μας για την γειτονιά των αγγέλων…
«Δεν μπορώ να το πιστέψω πως έχουν ήδη διαβεί έξι μήνες από τότε που στερήθηκα τον μικρό μου γιο, το Μανωλάκη μου. Από τότε που για τελευταία φορά χάιδεψα, έστω και άψυχο το κορμάκι του. Από τότε που ένιωσα να κομματιάζεται η ύπαρξή μου και ένα της μέρος να τον ακολουθεί για πάντα στο ταξίδι του προς το Μεγάλο Άγνωστο.
Δεν μπορώ να το πιστέψω πως είμαι εγώ η ίδια που σύρθηκα μαζί του σε μία ατέλειωτη εναλλαγή ελπίδας και απελπισίας δύο ολόκληρα χρόνια: από το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων στον φιλόξενο και τόσο ευεργετικό Ξενώνα «Ελπίδα».
Τι πόνος Θεέ μου! Τι πόνος! Πως είμαι εγώ που μέτραγα κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο που ακόμη τον είχα κοντά μου. Και το θεωρούσα δώρο θείο, γιατί παρόλο που δεν ήθελα να το παραδεχθώ, παρόλο που έκανα καθετί για να τον κρατήσω στη ζωή, μέσα μου βαθειά γνώριζα πως ο γιος μου, ετούτο το ανεκτίμητο δώρο που έδινε φως και λάμψη στη ζωή μου, είχε αρχίσει να παίρνει το δρόμο που τον ξεμάκραινε από τη Ζωή.
Πονώ ανυπόφορα κάθε φορά που βλέπω παιδιά του Γυμνασίου γεμάτα ζωή και χαρά να πηγαίνουν και να επιστρέφουν από το κοντινό Γυμνάσιο, το σχολείο του Μανώλη μου, κι εγώ απλά να δέρνομαι από πικρές αλλά και τόσο ψεύτικα παρηγορητικές αναμνήσεις και μόνο: «Μανώλη σήκω θα αργήσεις», «Είσαι διαβασμένος;», «Να έλθεις στην ώρα σου για μεσημεριανό» «Έπλυνες τα δόντια σου;» Και αντί για τα «εντάξει καλέ μαμά», «σ’ αγαπώ μαμάκα μου», τώρα να με συγκλονίζει η παγερή σιωπή της απουσίας του.
Τόσες εικόνες και γεύσεις πλημμυρισμένες από αγάπη και πλούσιο νόημα ζωής. Μόνο που τώρα ανήκουν σε ένα χθες που με εξοντώνει και θα λείπουν από ένα αύριο, που στιγμές-στιγμές το αποδιώχνω…
Παρηγοριά στο τόσο αβάστακτο κενό οι άνθρωποι που στάθηκαν σαν φύλακες άγγελοι στο πλάι μας σε όλη αυτήν την ατέλειωτη Οδύσσεια. Μνήμες ανθρωπιάς και ανεκτίμητης προσφοράς.
Πρώτοι απ΄ όλους οι δικοί μου άνθρωποι και ο άλλος αγαπημένος μου γιος, η ελπίδα μου! Ύστερα, όλοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές του Ογκολογικού Νοσοκομείου Παίδων και το προσωπικό του Ξενώνα Ελπίδα, ο ιερέας της ενορίας μας, Σύλλογοι και φίλοι.
Τέλος, οι καθηγητές και οι μαθητές του Βενετοκλείου Γυμνασίου, οι οποίοι πέρα από την αγάπη και την φροντίδα τους μας στήριξαν και οικονομικά. Και σήμερα ακόμη, που κλείνει αυτό το δυσβάστακτο κενό των έξι μηνών, από τότε που ο γιος μου έγινε ένα από τα αστεράκια του ουρανού, και πάλι το σχολείο του με συγκινεί. Οι μαθητές του, στη μνήμη του Μανώλη μου, συγκέντρωσαν ένα χρηματικό ποσό που θα παραχωρηθεί στον Ξενώνα Ελπίδα, αυτή την όαση ανθρωπιάς, σαν ένα μικρό, συμβολικό δωράκι για όσα πολύτιμα προσφέρει σε τόσα δυσκολεμένα παιδιά και στους ταλαιπωρημένους γονείς τους.»
Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μου θα σας συνοδεύουν για πάντα.
