Κώστας Σαμαράς
Είναι το μυαλό, η ψυχή και τα χέρια πίσω από το μοναδικό διεθνώς αυτοκίνητο με υψηλές επιδόσεις εντός και εκτός δρόμου, Korres project. Είναι ειδικός παγκοσμίου κλάσης στην επίλυση τεχνικών προβλημάτων και ένας από τους καλύτερους αναρριχητές στον κόσμο. Είναι ο μικρότερος αδερφός του Μανόλη Κορρέ, μέλους της Ακαδημίας Αθηνών και επικεφαλής για χρόνια του έργου αναστήλωσης του Παρθενώνα. Είναι ο πολυμήχανος Δημήτρης Κορρές.
«Ποτέ δεν σκέφτηκα το μέλλον, δεν είχα όραμα ούτε ως παιδί ούτε ως έφηβος. Ζούσα ανέμελα και επικίνδυνα και πίστευα ότι δεν θα έφτανα 40 ετών, οπότε δεν είχε νόημα να κάνω μακρόπνοα σχέδια». Είναι ειρωνικό, αλλά ο Δημήτρης Κορρές που κάθεται απέναντί μου και κάνει, για χάρη της συνομιλίας μας, μια ανασκόπηση ζωής, έχει εκπονήσει πολλές χιλιάδες σχέδια, αρχιτεκτονικά και μηχανολογικά, και έχει συμμετάσχει σε μακρόπνοα και φιλόδοξα έργα, όπως η γέφυρα της Χαλκίδας, η Εγνατία Οδός και πολλά άλλα. Ειδικεύεται στον συναρπαστικό τομέα των μετακινήσεων κτιρίων, από το εκκλησάκι της Κηφισιάς και τα ρωμαϊκά λουτρά της Σπάρτης έως τον Ναό Πέτρου και Παύλου στα Σπάτα, που χρειάστηκε να μεταφερθεί για να κατασκευαστεί ο διάδρομος του αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος». Υπήρξε επίσης τεχνικός σύμβουλος του Δημήτρη Παπαϊωάννου στον σχεδιασμό της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Δική του κατασκευή είναι και το σπίτι του στα Μελίσσια, σε μια κορυφή που τη δέρνουν οι αγέρηδες, όπου πριν από μερικές δεκαετίες στεκόταν το «εξοχικό» της οικογένειάς του, μια μικρή ξύλινη παράγκα. Καθόμαστε στο φιλόξενο καθιστικό. Οτιδήποτε μας περιτριγυρίζει έχει σχεδιαστεί και φτιαχτεί από τα χέρια του: τοίχοι, πόρτες, παράθυρα, υδραυλικές εγκαταστάσεις, έπιπλα. Οι πίνακες που κοσμούν τους τοίχους φέρουν την υπογραφή της μεγάλης του κόρης, Λητώς, που είναι ζωγράφος.
Όταν ήταν ο ίδιος παιδί, με τον Μανόλη έπαιζαν τους αρχαίους Αιγυπτίους. «Ο αδελφός μου ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος και αποτέλεσε ίσως τη μεγαλύτερη τύχη στη ζωή μου», λέει. Πέρασε τα χρόνια της εφηβείας στην Κυψέλη, δημιουργώντας δεσμούς ζωής με παιδιά της Φωκίωνος Νέγρη. Πνεύμα ελεύθερο, επαναστατικό και ανένταχτο, παρά την αγάπη και τον σεβασμό για την ηρωική μητέρα του, που μεγάλωνε μόνη τρία παιδιά, ανυπομονούσε να το «σκάσει» από την περιορισμένη μικροαστική ζωή. Μπήκε στο Πολυτεχνείο – με αδερφό και γαμπρό αρχιτέκτονες, ήξερε να κάνει ήδη αρχιτεκτονικά σχέδια. Πέρασε τα φοιτητικά χρόνια εν μέσω χούντας, «καβάλα» σε ένα μηχανάκι που είχε φτιάξει μόνος του, εργαζόταν σε οποιαδήποτε δουλειά είχε σχέση με μαστόρεμα και σχέδιο και ήταν από την πρώτη μέρα της φοιτητικής του ζωής οικονομικά ανεξάρτητος.
Ήδη από το γυμνάσιο ασχολούνταν με την άλλη μεγάλη αγάπη της ζωής του, την αναρρίχηση. «Ήταν παιδικό μου όνειρο να ανεβαίνω στα βουνά. Είχα δει μικρός στο μπακάλικο της γειτονιάς μου ένα ημερολόγιο με τη φωτογραφία κάποιων ορειβατών σε μια ράχη και σκέφτηκα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Ξεκίνησα λοιπόν να σκαρφαλώνω». Στα 16 του έσπασε το χέρι του καθώς προσπαθούσε να σκαρφαλώσει σε μια πολυκατοικία. Τότε έμαθε από έναν συμμαθητή του ότι μπορούσε να μπει σε ομάδα αναρρίχησης, ξεκίνησε το μεγάλο του ταξίδι στα βουνά της Ελλάδας και της Ευρώπης και έφτασε να συγκαταλέγεται στους καλύτερους αναρριχητές διεθνώς.
Για μία οκταετία ταξίδευε στις Άλπεις, δέκα ημέρες πηγαινέλα, με οτοστόπ μέσω Γιουγκοσλαβίας, είκοσι μέρες παραμονή σε σκηνή μέσα στο δάσος και αναρρίχηση, έχοντας μαζί του ακόμα και τα μακαρόνια που θα έτρωγε. Θέλοντας να βοηθήσει και άλλους να ασχοληθούν με αυτή τη δραστηριότητα, έγραψε τεχνικά βιβλία και οδηγούς –που δεν υπήρχαν έως τότε– προτείνοντας και χαρτογραφώντας διαδρομές, περιγράφοντας τους κινδύνους και τα τεχνικά μέσα που χρειάζονταν.
Φίλος του αναρριχητής τού άνοιξε την πόρτα για τον τομέα των κατασκευαστικών έργων και βρέθηκε να εργάζεται στο Ολυμπιακό Στάδιο ως βασικός μηχανικός κατασκευής, ενώ μετά την ολοκλήρωσή του συνέχισε, όχι ως μηχανικός, αλλά ως… αναρριχητής, βάφοντας όλη την όψη δύο φορές, κρεμασμένος. Στη συνέχεια απασχολήθηκε σε έργα στη Σαουδική Αραβία – επίλυση τεχνικών προβλημάτων στην ανέγερση γεφυρών, λιμανιών κ.λπ. Πηγαίνοντας μια μέρα στα γραφεία της Ολυμπιακής στην Κηφισιά να αγοράσει ένα εισιτήριο για τη Σαουδική Αραβία, πρόσεξε το εκκλησάκι των Αγίων Σαράντα, που επέτεινε το ήδη μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα στην περιοχή. Το σχέδιό του για τη μεταφορά του μικρού ναού πάνω σε ράγες ήταν πρωτοποριακό για τα δεδομένα της εποχής. Από τότε έχει φέρει εις πέρας περισσότερα από 60 τέτοια έργα, με δυσκολότερο τη μετακίνηση κατά 35 μ. παλαιού τριώροφου πέτρινου κτιρίου με υπόγειο, βάρους 2.000 τόνων, στη Θεσσαλονίκη, και πιο επικίνδυνο τη μεταφορά μιας τούβλινης καμινάδας δεκάδων μέτρων στη Νέα Ιωνία.
Έχει δώσει το «παρών» κάθε φορά που χρειάστηκε να μεταφερθούν αρχαία μνημεία ή κομμάτια που εντοπίστηκαν κατά την εκτέλεση έργων υποδομής (οδοποιία, έργα μετρό κ.λπ.). Πολλά από τα έργα αυτά τον έφεραν σε επαφή με φορείς του Δημοσίου, πυροδοτώντας έντονη κριτική διάθεση και προβληματισμό για την πορεία της χώρας. «Συνειδητοποίησα ότι την εξουσία στην Ελλάδα δεν την έχει κανένας πολιτικός, η μόνη εξουσία που έχουν είναι να βολέψουν το παιδί σου στο Δημόσιο. Οι περισσότεροι δεν “τρώνε”, καταστρέφουν τη χώρα για κάτι πολύ πιο μικρό και ασήμαντο, για την “καρέκλα”. Επίσης δεν έχουν εξουσία απέναντι στο Δημόσιο. Ακόμα και όταν θέλουν οι πολιτικοί να κάνουν κάτι καλό, δεν θα μπορέσουν, γιατί θα αντιδράσει το Δημόσιο, που έχει τη δύναμη της αδράνειας και δεν μπορεί να το αγγίξει κανείς. Υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό υπαλλήλων που εργάζονται σκληρά και ευσυνείδητα και είναι αυτοί που κρατούν με το ζόρι εν ζωή την κρατική μηχανή».
Οι Έλληνες πιστεύει ότι «ζούμε στο καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη, αλλά είμαστε πολύ ατομιστές και έχουμε χαμηλό επίπεδο συνεργασίας. Ζούμε ακόμη στην αυταπάτη ότι είμαστε λαός περιούσιος. Είμαστε άνθρωποι του ψέματος, της μυθολογίας, κανένας δεν ξέρει ιστορία. Λέμε ψέματα, στους φίλους, στις γυναίκες, στα παιδιά μας. Αν δεν λέγαμε ψέματα, θα συνεννοούμασταν πολύ πιο εύκολα».
Πολλά χρόνια τώρα έχει εγκαταλείψει την αναρρίχηση, αποδέχτηκε, λέει, την ηλικία του, είναι και χορτασμένος. Η δουλειά όμως εξακολουθεί να τον συναρπάζει, είτε πρόκειται για ένα νέο πρότζεκτ στην Τουρκία –μετακινήσεις μεγάλων μνημείων στην περιοχή του Τίγρη ποταμού– είτε για την κατασκευή ενός ξύλινου ανεμόμυλου για τη γιορτή του νηπιαγωγείου της γειτονιάς όπου φοίτησε ο 9χρονος γιος του Ανδρέας.
Το όχημα Korres project
«Ήθελα να λύσω ένα μεγάλο πρόβλημα: πώς να μην καταστρέφω τα αυτοκίνητά μου πέφτοντας σε λακκούβες. Αφού το έλυσα σε θεωρητικό επίπεδο, σκέφτηκα ότι έχω το εργαστήριο, μου αρέσει να μαστορεύω, ας φτιάξω ένα τέτοιο αυτοκίνητο». Σχεδίασε και κατασκεύασε πάνω από 10.000 εξαρτήματα, κάποια περισσότερες από μία φορές. Αλλά το έφτιαξε. Ξεκίνησε το 2000 και το πρώτο πρωτότυπο Ρ1 ολοκληρώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα. Ακολούθησαν η μελέτη και η κατασκευή τριών ακόμα πρωτοτύπων, των Ρ2, Ρ3, Ρ4. Το χαρακτηριστικό που κάνει το Ρ4 μοναδικό στον κόσμο είναι ο αδιανόητος μέχρι σήμερα συνδυασμός εξαιρετικά υψηλών επιδόσεων εντός και εκτός δρόμου. Πριν από λίγες εβδομάδες, οι εταιρείες Kirkham motorsports με έδρα στις ΗΠΑ και Hi-Tech automotives με έδρα στη Νότια Αφρική ανέλαβαν την παραγωγή του αυτοκινήτου, το οποίο αναμένεται να βγει στην αγορά το 2019.
