Κώστας Σαμαράς
Μεγαλώνω δύο κόρες… Από μόνο του αυτό, θαρρώ πως, είναι αρκετό για να σιχαίνομαι όσους απλώνουν χέρι σε γυναίκες. Κι είναι δεδομένο πως αν κάποια στιγμή στο μέλλον κάποιος χτυπήσει τα κορίτσια μου, όποιος κι αν είναι, ότι ρόλο κι αν έχει στη ζωή τους, όσο χρονών κι αν είμαι τότε, θα τον σκοτώσω. Τόσο απλά. Τώρα που εξηγηθήκαμε μπορούμε να πάμε παρακάτω.
γράφει ο Νίκος Συρίγος
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ο πατέρας μου, δεν σήκωσε ποτέ χέρι ούτε σε μένα, ούτε στον αδερφό μου. Και πιστέψτε με είχε πολλές αφορμές να το κάνει. Έχω βάλει φωτιά στις κουρτίνες, έχω χύσει λίτρα λάδι για να παίξω με την τρόμπα στον τενεκέ, έχω σφηνώσει το κεφάλι μου σε κάτι κάγκελα, έχω χαλάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών που μου έφερναν και έχω επιστρέψει με σχισμένα φρύδια, σαγόνι, αγκώνα, γόνατο από την πλατεία που… έπαιζα. Με δυο λόγια δεν ήμουν από αυτά που λένε ήσυχα παιδιά. Το αντίθετο. Κι όμως ο πατέρας μου δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία να σηκώσει χέρι πάνω μου.
Πολύ περισσότερο δε στη γυναίκα του. Έναν επίσης πολύ δύσκολο άνθρωπο. Κάπως έτσι η βία ήταν έξω από τη λογική μας. Δεν είχε περάσει ούτε απ΄έξω που λένε από το σπιτικό μας. Κι ας είναι μέσα στο DNA του ανθρώπου το να χτυπήσει. Είτε για να επιτεθεί, είτε για να αμυνθεί.
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Η βία είναι στη φύση μας. Το ότι προσπαθούμε να τη βγάλουμε από την κουλτούρα μας είναι άλλο. Πόσο μάλλον να χτυπάμε αδύναμους. Και ειδικά γυναίκα. Οποιαδήποτε γυναίκα, όχι μόνο τη γυναίκα σου.
Δεν είναι δείγμα ανδρισμού να χτυπήσεις μια γυναίκα. Το αντίθετο. Είναι η απόδειξη ότι είσαι ο μεγαλύτερος φλώρος. Είσαι λίγος. Πολύ λίγος. Και προσέξτε. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής: Πολλές φορές οι γυναίκες σε φέρνουν στο σημείο, με τη λεκτική βία, να ανταποδώσεις το… χτύπημά τους. Σε φτάνουν στο αμήν, που λένε. Και εκείνη την ώρα είναι που πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι άντρας κι όχι απλά… αρσενικός. Γιατί το αρσενικός ή θηλυκός είναι θέμα τύχης. Το να είσαι άντρας είναι επιλογή. Κι αν θες να τιμήσεις την επιλογή σου, εκείνη τη στιγμή που είσαι στα κόκκινα, οφείλεις να κάνεις αυτό που πρέπει. Να γυρίσεις την πλάτη σου και να φύγεις. Να ηρεμήσεις. Το να σηκώσεις χέρι δεν παίζει. Ούτε δικαιολογείται. Από κανέναν κι από τίποτα.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε
Θα μπορούσα να σας γράψω άλλα πράγματα. Να πω «ντροπή» κλπ. Να κάνουμε (ένα ακόμη) μάθημα ηθικής. Αλλά θαρρώ πως έχετε βαρεθεί όπως κι εγώ τις κούφιες κουβέντες. Ναι, είναι αρκετές οι φορές στη ζωή ενός άντρα που θα νιώσει το κεφάλι του να βουίζει από αυτά που ακούει από μια γυναίκα. Όμως όσες είναι αυτές οι φορές, άλλες τόσες πρέπει να είναι και εκείνες που αντέδρασες σαν άντρας και είχες τα κότσια να γυρίσεις την πλάτη του και να φύγεις. Να μην πεις κουβέντα. Ούτε λέξη. Όχι να βαρέσεις…
Ξύλο οι άντρες παίζουμε μόνο μεταξύ μας. Άντρας με άντρα. Κι αν σας πουν ότι η βία μεταξύ αντρών είναι επίσης καταδικαστέα, πείτε ότι από τότε που οι άντρες σταμάτησαν να παίζουν ξύλο, χάθηκε η μπέσα. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Για να τελειώνουμε, μέρα που είναι σήμερα: Τις γυναίκες δεν τις χτυπάμε ποτέ… Άντε, για να συνεχίσουμε αληθινά κι όχι ηθικοπλαστικά, μόνο στο σεξ… Κι αυτό με προσοχή. Να προκαλεί ηδονή ο πόνος όχι οδύνη. Και δεν είναι τυχαίο ότι το ηδονή και το οδύνη μοιάζουν τόσο μεταξύ τους. Δεν ήταν μαλάκας αυτός που έφτιαξε την ελληνική γλώσσα…
