Έγινα μόνος μπαμπάς τον Αύγουστο του 2003, όταν ο γιος μου Πέτρος, ήταν 5 μηνών. Η γυναίκα μου πέθανε ξαφνικά.

Της μίλησα στο τηλέφωνο στις 3 το μεσημέρι, και πέθανε στις 17:30. Η καρδιά της απλά σταμάτησε να χτυπάει. Με το να μείνω μόνος σήμαινε ότι έπρεπε να μάθω να ζητάω βοήθεια – κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στο παρελθόν! Τις πρώτες μέρες ειδικά, είχα αρκετή βοήθεια από τους παππούδες του, τους γείτονες και φυσικά από αρκετούς φίλους. Ο Πέτρος πήγε σε παιδικό σταθμό.Του έκανε αρκετά καλό και με βοήθησε να βάλω σε μια σειρά τη ζωή μου.

Ήμουν εκτός δουλειάς για τρείς μήνες, και προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβη. Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω για να είμαι ειλικρινής. Ήμουν υπεύθυνος σε ένα μαγαζί με εργαλεία κατασκευών, έκανα μια απόσταση 25 χλμ.την ημέρα και δούλευα πάρα πολλές ώρες. Ο διευθυντής μου με υποστήριξε αρκετά και άλλαξε το ωράριο μου για να είμαι πιο ευέλικτος.

Μετά από ένα μήνα που γύρισα στη δουλειά, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ο Πέτρος είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο, με υποψία κρούσματος μηνιγγίτιδας. Ξαφνικά πανικοβλήθηκα. Ήταν στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες περίπου, και κοιμόμουν στο πάτωμα με μια κουβέρτα, γιατί δεν ήθελα να τον αφήσω.

Οι παππούδες του βοήθησαν πολύ, όπως και κοντινοί μου φίλοι. Ανακαλύψαμε ότι ήταν πνευμονία, και θα χρειαζόταν ένα μήνα περίπου για να περάσει. Ξανά ο διευθυντής στη δουλειά ήταν καλός μαζί μου, και ενώ δεν με πίεσε σε κάτι, ένιωθα ότι τον απογοήτευα.

Τελικά αναγκάστηκα να αφήσω τη δουλειά μου στην εταιρεία, καθώς δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στα καθήκοντα μου. Δεν νομίζω ότι οι υπεύθυνοι μου περίμεναν έναν άντρα να μείνει μόνος του με ένα παιδί, πόσο μάλλον με ένα μωρό. Κανείς δεν ενδιαφερόταν να μου δώσει δουλειά, οπότε αναγκάστηκα να δοκιμάσω άλλες μεθόδους. Είχα καταφέρει να κάνω κάποιες οικονομίες, και αποφάσισα να αγοράσω ένα καφέ, το οποίο ανακαίνισα και μετά πούλησα. Τα τελευταία χρόνια, έχω καταφέρει να έχω την δική μου εταιρεία ανακαινίσεων. Αυτό μου έχει δώσει τη δυνατότητα να έχω ευέλικτα ωράρια για το σχολείο του, για όταν είναι άρρωστος, και για τις διακοπές του που περνάμε μαζί.

Το να μεγαλώνω τον Πέτρο μόνος μου, μου έμαθε πολλά. Είναι εύκολο να χάνεις την υπομονή σου με τα παιδιά, αλλά έμαθα πως έχουν επίσης καλές μέρες. Οπότε πρέπει να είσαι προσεκτικός στο πως λές πράγματα, και εκφράζεσαι – γιατί αντιλαμβάνονται περισσότερα από όσα νομίζεις.

Ένας απλός μορφασμός στο πρόσωπό σου, μπορεί να πλήξει την αυτοπεποίθηση τους, αλλά αυτό που θέλουν πραγματικά είναι να σε ευχαριστήσουν και να σε κάνουν περήφανο.

Το να προσπαθώ να βρώ τις ισορροπίες, είναι μακράν ότι πιο προκλητικό έχω κάνει. Δουλειά, σπίτι, συναισθήματα, να μαθαίνω ποιο είναι το επόμενο βήμα στη ζωή ενός παιδιού και πως να το χειρίζομαι, συνδυάζοντας το ρόλο της μαμάς και του μπαμπά. Να προσπαθώ να του δίνω τις αγκαλιές που χρειάζεται, να είμαι εκεί όταν θέλει να μιλήσει για όσα τον απασχολούν, και να πρέπει επίσης να καταλαβαίνω πότε θέλει να μείνει μόνος του. Ο χρόνος μου έπρεπε να μοιραστεί σωστά, για να είμαι στις 3 η ώρα στο σχολείο για να τον πάρω. Τώρα είναι 13 ετών, χαίρεται να γυρνάει σπίτι μόνος του, και εγώ έχω το χρόνο να δουλέψω λίγο περισσότερο, παρόλο που θα ήθελα να με βρεί εκεί, όταν θα γυρίσει σπίτι.

Πάντα ανησυχούσα ότι θα ένιωθε παράξενα, γιατί δεν έχει τη μαμά του. Ποτέ δεν την γνώρισε, οπότε νομίζω ότι του λείπει περισσότερο η παρουσία της, παρά το άτομο. Κάνουμε πράγματα για τη μαμά – ζωγραφιές, φωτογραφίες και μικρά δώρα που τα αφήνουμε στον τάφο της.

Έχει μια φωτογραφία που είμαι μαζί της στο δωμάτιο του, και είναι ο τρόπος του να βλέπει πως θα ήμασταν μαζί. Απαντώ σε όλες του τις ερωτήσεις για εκείνη πρίν πεθάνει, τους υπέροχους 5 μήνες που περάσαμε όλοι μαζί, και τι θα σκέφτεται εκείνη τώρα. Η γιορτή της μητέρας, τα Χριστούγεννα – είναι οι μέρες που μας λείπει περισσότερο. Εκείνες τις ημέρες μου κάνει δώρα, και για τη γιορτή της μητέρας αλλά και του πατέρα.

Τα πάει πολύ καλά με το σχολείο του. Και μόνο που τον κοιτάω νιώθω περήφανος και είμαι σίγουρος ότι και η μαμά του θα ένιωθε το ίδιο.

Με στεναχωρεί που εκείνη δεν θα έχει ποτέ την ευκαιρία να δεί κάτι από όλα αυτά, και εκείνος ποτέ δεν θα μπορέσει να δεί το πρόσωπο της, και το πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν.

Το πιο σημαντικό που έμαθα σαν μόνος γονιός είναι ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα στη ζωή, πέρα από τη δουλειά και τα χρήματα. Όταν πέθανε η γυναίκα μου, είχα πολύ καλό μισθό. Είχα ένα σταθερό εισόδημα, ένα σπίτι και εταιρικό αυτοκίνητο. Τώρα δουλεύω και δεν ξέρω τί θα λάβω. Το να δουλεύω μόνος μου είναι μια καθημερινή πάλη, γιατί δεν μπορώ να εγγυηθώ για τα οικονομικά του μήνα, κάτι που μου ασκεί μεγάλη πίεση. Αν ο Πέτρος είναι άρρωστος και πρέπει να λείψω γιατί απλά χρειαζόμαστε χρόνο μαζί, σημαίνει ότι δεν έχω εισοδήματα.

Αλλά ο ποιοτικός χρόνος με τον γιό μου, κερδίζει τα πάντα. Τον λατρεύω, και είναι μακράν ο καλύτερος μου φίλος. Περνάμε αρκετό χρόνο πηγαίνοντας για ψάρεμα, κάνοντας σπορ ή απλά χαλαρώνουμε.

Ακόμα μου λείπει η γυναίκα μου, και νομίζω θα μου λείπει πάντα. Έχω έναν υπέροχο γιό, για τον οποίο είμαι περήφανος. Νιώθω τιμή που είμαι πατέρας του, και του χρωστάω περισσότερα από όσα θα γνωρίσω ποτέ.