Κώστας Σαμαράς
Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την προσωπική ελευθερία και αυτό είναι κάτι που η Remy γνωρίζει από πρώτο χέρι. Αυτή είναι η ιστορία της…
«Πουλήθηκα στη βιομηχανία του σeξ όταν ήμουν μόλις 12 χρονών. Στο σπίτι στο οποίο μεγάλωσα επικρατούσε πάντα πανικός και ακαταστασία. Ήταν ένα μέρος όπου όλοι μάλωναν.
Ο πατέρας μου δεν ενδιαφερόταν για εμάς. Τον περισσότερο καιρό βρισκόταν στη φυλακή και προφανώς δε μπορούσε να μας προστατέψει από εκεί… Η ίδια μου η μητέρα μου έλεγε συνεχώς πράγματα που με πλήγωναν, όπως το πόσο μοιάζω στον πατέρα μου – άχρηστη. Την πίστευα. Πραγματικά νόμιζα πως ήμουν άχρηστη και χωρίς καμία αξία.
Ένα περιστατικό που συνέβη με το θείο μου, δε θα το ξεχάσω ΠΟΤΕ. Ήθελα να τρέξω και να μη σταματήσω ποτέ, φοβόμουν όμως γιατί κουβαλούσε ένα μαχαίρι μαζί του. Με βίασε… Μετά από αυτό το έσκασα από το σπίτι. Ήλπιζα ότι θα βρω αγάπη και προστασία κάπου αλλού. Ότι θα με εκτιμούσαν…
Ήμουν 12 χρονών όταν ο vταβατζής πάνω στον οποίο είχα πέσει, με πούλησε σε ένα club. Με σύστησαν στα υπόλοιπα κοpίτσια και μου είπαν πως όποτε έχω βάρδια, θα κάνω σeξ με όσους πλήρωναν.
Ήθελα μια απλή ζωή. Οικογένεια… Όποτε όμως κοίταζα στον καθρέφτη έβλεπα μόνο βρωμιά, μια αμόρφωτη χωρίς ίχνος σεβασμού.
Όταν τα πράγματα στο μαγαζί που δουλεύαμε αγρίεψαν, ο ιδιοκτήτης μας είπε πως θα επιβιβαζόμασταν σε ένα πλοίο για να φύγουμε, το ίδιο βράδυ κιόλας.
Φτάσαμε στο Cebu την επόμενη μέρα, όπου μας συνέλαβαν αστυνομικοί.
Στην ουσία μας είχαν σώσει, τότε όμως δε το είχα συνειδητοποιήσει.
Όλα τα κοpίτσια μας μετέφεραν στην οργάνωση Love146.
Με είχε βιάσει μέλος της οικογενείας μου, πουλήθηκα σαν ένα κομμάτι κρέας και έκανα σeξ με περισσότερους απ” όσους μπορώ να θυμηθώ. Ήμουν βρώμικη. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα. Πίστευα πως ο Θεός δε νοιάζεται για μένα. Πλέον όμως όλα αυτά έχουν χαθεί. Νιώθω σημαντική για Εκείνον. Μου έστειλε ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να ενώσω ξανά τα κομμάτια μου.»
