Κώστας Σαμαράς
Η χριστιανή Σωτηρία και ο μουσουλμάνος Αχμέτ, αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν χωρίς να αλλαξοπιστήσει κανείς! Στο δημαρχείο της Ρόδου το απόγευμα που έγινε ο γάμος τους είχαν 500 προσκεκλημένους και μετά το γλέντι που ακολούθησε είχε στοιχεία κι από τις δύο κουλτούρες.
Δεν βαπτίστηκε κανείς και μπορεί στις οικογένειες να μη χάρηκε κανείς, αλλά ο γάμος έγινε δόξη και τιμή. Έγινε και κράτησε. Δεν κρατούν πολλοί μικτοί γάμοι!
Στο χαρούμενο σπίτι τους πριν λίγες μέρες ήρθε ένα ακόμη μωράκι, το πέμπτο στη σειρά από την 27χρονη Ροδίτισσα που αγάπησε τον Οθωμανό, το γειτονόπουλό της και επέβαλε την επιλογή της αυτή.
Δεν ήταν εύκολα, κι ας θέλουν να τα παρουσιάσουν έτσι. Προέρχονται από διαφορετικό εθνικό υπόβαθρο, αλλά έχουν εξαιρετικές ομοιότητες σαν άνθρωποι.
Συνάντησα τον Αχμέτ στο Δήμο της Ρόδου όπου εργάζεται, όταν λίγες μέρες πριν ήρθε να φέρει τα γλυκά, για το νέο μέλος της οικογένειας. Με χαρά θα μιλούσε, μου είπε, για ένα θέμα ταμπού μέχρι και σήμερα.
Ο Αχμέτ, η Σωτηρία, η μητέρα του η Μινιρέ, τα μεγαλύτερα παιδιά και τα μωρά, μεταξύ των οποίων ο Κενάν-που τρέχει αμέσως πάνω μου- και πήρε το όνομά του από τον «Εζέλ» που παίζει σήμερα στο «Καρανταγί»! Μια οικογένεια που είναι αλλιώς, αλλά έχει βάση, τη βάση που δίνει η αγάπη όταν υπάρχει.
Ο μικτός γάμος μιας χριστιανής μ΄ ένα μουσουλμάνο δεν είναι και το πιο αποδεκτό πράγμα στη Ρόδο. Εσείς πως τα καταφέρατε;
Εμείς σπάσαμε κάθε ταμπού. Ήμασταν γείτονες τα τελευταία χρόνια, γνώριζα τον αδελφό του. Και οι παππούδες του Αχμέτ στη Ρόδο γεννήθηκαν. Τον Μάιο του 2005 γνώρισα τον Αχμέτ, τον Ιανουάριο του 2006 έμεινα έγκυος τη Μελέκ, κι έγινε ο γάμος.
Δεν υπήρξαν αντιδράσεις από τις οικογένειές σας;
Η μητέρα του Αχμέτ όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη φέρθηκε σπαθί. Είπε, «να γίνει αυτός ο γάμος», δεν έφερε κανείς αντίρρηση. Κάποια προβλήματα άρχισαν να υπάρχουν όταν γεννήθηκε το πρώτο παιδί και θα δινόταν το όνομα ενώ έπρεπε να αποφασίσουμε κι αν θα το βαπτίζαμε ή θα ακολουθούσαμε το μουσουλμανικό τελετουργικό.
Και τελικά;
Τα βρήκαμε, συμφωνήσαμε και τώρα όλα είναι καλά. Αγάπη να υπάρχει στο ζευγάρι κι αυτά ξεπερνιούνται.
Πώς έγινε ο γάμος σας, τηρήσατε τα έθιμα και των δύο πλευρών;
Όταν έμαθε την εγκυμοσύνη μου ο γαμπρός έστειλε τον μπακλαβά. Ένα ταψί μεγάλο, στρογγυλό, που είχε και κουφέτα μέσα, στολισμένο με κορδέλα κόκκινη και άσπρη. Στείλαμε κι εμείς μετά μπακλαβά, με κορδέλα γαλάζια και άσπρη. Κάναμε τα κρεβάτια κανονικά, ρίξανε και λεφτά, που είναι έθιμο και των δυό, κι ο γάμος έγινε στο Δημαρχείο. Μας πάντρεψε ο Μανόλης Γλυνός που ήταν πρόεδρος. Ήταν ο μόνος πολιτικός γάμος στη Ρόδο που είχε 500 άτομα καλεσμένους. Γέμισε κόσμο παντού.
Φορέσατε και νυφικό στο Δημαρχείο;
Νυφικό βέβαια.
Με κόκκινη κορδέλα στη μέση, όπως γίνεται στους γάμους των Οθωμανών;
Όχι, αυτή είναι ένδειξη ότι είσαι παρθένα. Πολλές τη βάζουνε βέβαια, αλλά εγώ ήμουν και έγκυος.
Δεν σκεφτήκατε να αλλάξει θρησκεία ο ένας απ΄ τους δύο για να είναι πιο εύκολα όλα και για τα παιδιά αργότερα;
Όχι ποτέ, τα θέματα αυτά δεν τα βάλαμε ποτέ μπροστά μας, καθόλου στο νου μας. Άλλωστε ο Θεός είναι ένας. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μας και γίνουν 18 χρονών θα αποφασίσουν εκείνα αν θέλουν να βαπτιστούν ή όχι.
Και μετά το γάμο πώς γλεντήσατε;
Και με τούρκικα τραγούδια και με ελληνικά, και με καλαματιανό και με καρσιλαμά. Εμείς τα χρυσά τα βάλαμε στο γλέντι του γάμου. Όταν γίνεται όμως ο γάμος στο τζαμί τα βάζουν μέσα στο τζαμί, αμέσως μετά το τελετουργικό και κάποιος λέει από το μικρόφωνο «μια αλυσίδα από τη μάνα του γαμπρού για τη νύφη…» και ούτω καθεξής. Εμείς αυτό το κάναμε στο γλέντι και τα έλεγε αυτά ο Σελτσούκ.
Πριν το γάμο ή μετά σκεφτήκατε τι ονόματα θα δοθούν στα παιδιά, κι αν θα βαπτιστούν;
Πριν παντρευτούμε είπαμε πως όταν κάνουμε παιδιά θα τους δώσουμε τούρκικα ονόματα, κι εγώ συμφώνησα. Όταν γεννήθηκε όμως η Μελέκ σκεφτήκαμε να τη βαφτίσουμε χριστιανή, όπως είπε η γιαγιά η χριστιανή η μητέρα μου δηλαδή, κι εκεί υπήρξαν διαφωνίες. Εκεί πάνω πήρα εγώ την απόφαση και πήγα στο Δημαρχείο μαζί με τον Αχμέτ και είπαμε ότι την κόρη μας θα τη λέμε Μελέκ, που σημαίνει Άγγελος. Της δώσαμε όνομα που δεν ήταν της μαμάς του Αχμέτ, αλλά κάτι άλλο. Της κόψαμε και τα νύχια όπως ορίζει το μουσουλμανικό τελετουργικό.
Και μετά γεννήθηκαν άλλα τέσσερα παιδιά!
Έντεκα μήνες μετά τη Μελέκ γεννήθηκε ο Νετζάτ, αλλά τότε πια η γιαγιά η άλλη δεν είπε τίποτα. Βγάλαμε το όνομα του πεθερού μου. Τέσσερα χρόνια μετά γεννήθηκε ο Κενάν.
Που είναι και πολύ όμορφος!
Του δώσαμε το όνομα του Κενάν Ιμιρζάλιογλου! Τότε που ήμουν έγκυος έπαιζε τον «Εζέλ» στην τηλεόραση, τώρα παίζει στο «Καρανταγί»! Συνηθίζεται στην Τουρκία να δίνουν στα παιδιά το όνομα κάποιου γνωστού ηθοποιού για να ΄χει τη μοίρα του, την λεβεντιά του. Δεκαπέντε μήνες μετά γεννήθηκε ο Χαλίλ και του δώσαμε τ΄ όνομα στη μνήμη ενός ξαδέλφου του Αχμέτ που σκοτώθηκε τότε σε τροχαίο δυστύχημα, ενώ εγώ ήμουν έγκυος. Και 18 μήνες μετά τον Χαλίλ γεννήθηκε η Μινιρέ, η κόρη μας που είναι λίγων ημερών σήμερα. Γεννήθηκε στις 26 Μαΐου.
Θέλατε από την αρχή να κάνετε πολλά παιδιά;
Ήρθανε τα παιδιά, κι αφού ήρθαν ήταν μεγάλη αμαρτία, πρέπει ν΄ αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.
Αχμέτ εσύ τι λες;
Αυτό είναι ευλογία από το Θεό, δεν το αποφασίζουμε εμείς. Η μοναδική περιουσία του ανθρώπου είναι τα παιδιά του.
Υπάρχουν πολλά παιδιά και στις δικές σας οικογένειες;
Όλοι είμαστε πολύτεκνοι, από τέσσερα παιδιά έως έξη!
Την οικονομική κρίση δεν την σκέφτηκες;
Όχι, απλά αγωνίζομαι. Έχω τη δουλειά μου στη Δήμο και μετά κάνω ό,τι βρω. Καθαρίζω κανένα κηπουλάκι, και κάνω ό,τι άλλο τύχει, καμιά μεταφορά, έχω δουλέψει και στα πλακάκια, κάνω καλό κεμπάπ!… Όρεξη να ΄χεις για δουλειά.
Άλλα παιδιά θα κάνετε;
Ό,τι θέλει ο Θεός.
Ο γιατρός τι σας είπε που είστε τόσο μικρή και κάνατε τόσο γρήγορα τόσο πολλά παιδιά;
Είπε «καλά είναι, φτάνει…»!…
Σωτηρία, πιο είναι το πιο δύσκολο στην καθημερινότητά σου;
Τα ξενύχτια, πολλά ξενύχτια. Κι όταν φεύγει ο μπαμπάς από το σπίτι κλαίνε. Κλαίνε και το πρωί που φεύγει και το απόγευμα που ξαναπηγαίνει για δουλειά. Κλαίνε σίγουρα τα μικρά και πολλές φορές κλαίνε και τα μεγάλα, του έχουν αδυναμία. Τώρα ζούμε με την πεθερά μου τη Μινιρέ, σε μερικές μέρες όμως θα πάμε σε άλλο σπίτι να μείνουμε μόνοι μας. Το δικό μας, που είχαμε πάρει με δάνειο, το νοικιάσαμε γιατί δεν μπορούσαμε να πληρώνουμε και το δάνειο, θα χάναμε το σπίτι. Ήρθαμε για λίγο στην πεθερά μου και ο Αχμέτ βρήκε ένα άλλο σπίτι εδώ κοντά, με μικρό ενοίκιο για να πάμε. Ο άντρας μου αγωνίζεται για εμάς.
Οι δύο γιαγιάδες τα πάνε καλά;
Καλά. Το πρωί ήταν εδώ και οι δυό μου έβλεπαν τα παιδιά γιατί χρειάστηκε να βγω εγώ έξω.
Ποια είναι η καλύτερη ώρα;
Για μένα όταν κοιμούνται (γέλια).
Όταν ήρθε το μωρό στο σπίτι πως το δέχτηκαν;
Το περνάνε για κούκλα. Το φιλάνε, το αγγίζουνε, κι αυτό είναι ήσυχο, αυτές τις μέρες κιόλας του έμαθα να κοιμάται στη φασαρία γιατί πάντα θόρυβο κάνουν τα μεγάλα.
Για σένα Αχμέτ, ποια είναι η καλύτερη ώρα;
Όταν γυρίζω απ΄ τη δουλειά και τρέχουν πάνω μου και μου φωνάζουν «μπαμπά, μπαμπά…»…
Κάντε μια ευχή;
Να βγουν καλά παιδιά, ούτε χρήματα, ούτε τίποτα άλλο.
